Μια εξεταστική που θα έπρεπε να συσταθεί

Του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Η πρόταση της Ν.Δ. για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής δεν έγινε αποδεκτή από τη Βουλή, αλλά το γεγονός είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μια δημόσια συζήτηση για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια μέσα στην κρίση.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να διερευνήσει, σε πολιτική και όχι απαραιτήτως ποινική βάση, τις ευθύνες όσων έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση και όσων διαχειρίστηκαν

δημόσια εξουσία.
Οι εξεταστικές επιτροπές συνήθως επιχειρείται να χρησιμοποιηθούν ως ένα εργαλείο για να ρίχνει το ένα κόμμα τις ευθύνες στο άλλο, με στόχο την κομματική εκμετάλλευση και την πολιτική αντεκδίκηση.

Εάν, όμως, το πολιτικό σύστημα επιδείξει την απαραίτητη ωριμότητα και γενναιότητα, ο θεσμός αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να γίνει ουσιαστική διερεύνηση, η οποία θα ξεκινά από τα αίτια της κρίσης, θα εξετάσει τις πιθανές ευθύνες όλων των κομμάτων και στελεχών που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και, το κυριότερο, δεν θα αφήσει εκτός πεδίου το ρόλο των θεσμών της ευρωζώνης και των δανειστών.

Το πρόβλημα είναι ότι έξι χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, υπάρχουν ακόμα πολλά κενά στην «ανάγνωση» της κρίσης και των συνεπειών της και δεν έχει φωτιστεί ο πραγματικός ρόλος των πρωταγωνιστών.

Η πραγματικότητα έχει μείνει απρόσιτη για τους πολίτες, οι οποίοι «χάθηκαν στη μετάφραση» λόγω της έντασης των προβλημάτων και της οικονομικής πίεσης που βιώνουν ατομικά, της προπαγάνδας, των εκβιασμών και της τεχνικής πολυπλοκότητας των οικονομικών μηχανισμών.

Κατ’ αρχήν δεν έχει συζητηθεί ο ρόλος του ευρώ στην υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου αλλά και των ιδιωτών. Κάποιες γενικές αναφορές στην «προβληματική αρχιτεκτονική του ευρώ» ούτε αρκούν ούτε προσφέρουν χρήσιμα συμπεράσματα για να αποφευχθούν τα ίδια λάθη.
Δεν έχει γίνει επίσης, η παραμικρή αναφορά στις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και δευτερευόντως της Κομισιόν οι οποίες έκλεισαν τα μάτια την προηγούμενη δεκαετία, όταν οι οικονομικές ανισορροπίες εκδηλώθηκαν, αλλά αγνοήθηκαν.

Απούσα και η δημόσια συζήτηση για το ρόλο της Τράπεζας της Ελλάδος, τόσο ως «παρακλάδι» της ΕΚΤ αλλά και ως εθνικού εποπτικού φορέα που άφησε τις τράπεζες να υπερδανείσουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις και να υπερεκτεθούν στο ρίσκο. Ρίσκο που σήμερα πληρώνουμε όλοι.
Και, βέβαια, είναι θεμελιώδης δημοκρατική ανάγκη να διερευνηθεί ο ρόλος των θεσμών αυτών στις διαπραγματεύσεις, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που ξετυλίχθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια στο «χορό των μνημονίων».

Διότι είναι οι ίδιοι φορείς που με τα λάθη ή στην καλύτερη περίπτωση με την αβελτηρία τους μας οδήγησαν στην κρίση, οι οποίοι και σήμερα διαχειρίζονται τις τύχες μας και «κουνάνε το δάχτυλο» στους πολίτες απαιτώντας θυσίες και τιμωρίες.

Τι έλεγαν οι υπουργοί με την τρόικα όταν έκλειναν οι πόρτες;

Είναι χρέος της ελληνικής Βουλής -νομοθετικός ρόλος της οποίας έχει δυστυχώς περιοριστεί από τα μνημόνια- να διερευνήσει σε βάθος την πραγματικότητα και να παρουσιάσει την αλήθεια στους Έλληνες πολίτες, προκειμένου να προσεγγίσουν την πραγματική εικόνα.
Μόνο τότε θα μπορέσουμε όλοι να αξιολογήσουμε τις κινήσεις των κυβερνώντων και να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε την κρίση.