Κομοτηνή:Ένας μουσικός του δρόμου

Κάθε απόγευμα ή σχεδόν κάθε απόγευμα βγαίνει σε κάποιο κεντρικό σημείο της πόλης. Απαραίτητη συντροφιά και πάντα στα χέρια του το ακορντεόν. Ήταν μικρό παιδί όταν το πρωτοέπιασε κι από τότε ο ένας κρατά συντροφιά στον άλλο και οι δύο μαζί στους διερχόμενους περαστικούς. «Η μουσική είναι όπως τα άστρα στον ουρανό, είναι αμέτρητα τα κομμάτια που μπορείς να παίξεις.» δηλώνει εκείνος μην κρύβοντας την αγάπη του για τη μουσική, τις νότες, το ακορντεόν του.

Λόγω ενός προβλήματος αναπηρίας που αντιμετωπίζει το ακορντεόν είναι και η μοναδική πηγή εσόδων για εκείνων. «Ο κόσμος περνά βιαστικός.

Λίγοι στέκονται κι ακόμη πιο λίγοι αφήνουν κάτι. Δεν τους παρεξηγώ, έχουν να σκεφτούν όλοι τα δικά τους.» λέει και κοιτά τους πολίτες που περνούν βιαστικοί. Η προσπάθεια του να βγάλει μια αναπηρική σύνταξη λόγω της αναπηρίας του στο πόδι απέβη άκαρπη.Έτσι, κάνει το μόνο που μπορεί, παίζει μουσική.

Μετανάστης από την πρώην Σοβιετική Ένωση ζει στην Ελλάδα τα τελευταία 24 χρόνια. «Πολλά» παρατηρούμε «πολλά» λέει κι εκείνος συμφωνώντας μαζί μας και προσθέτει «Ακούω τους ντόπιους να λένε για κρίση. Αυτό που ζούνε τώρα δεν είναι τίποτα κοντά σ’ αυτά που έχουμε ζήσει εμείς. Έχουμε περάσει πραγματικές δυσκολίες. » δηλώνει και σπεύδει να σημειώσει «Η Ελλάδα είναι υπέροχη χώρα. Δεν την αλλάζω με τίποτα. Να εδώ στο δρόμο να κοιμηθώ, κανείς δεν θα με πειράξει. Αλλού δεν είναι έτσι, κοιμάσαι και δεν ξέρεις αν θα ξημερώσεις.»

Συντροφιά με το ακορντεόν και τη μουσική, αλλά όχι με τα όνειρα. «Είναι αργά για μένα» λέει και σπεύδει να προσθέσει «δεν έχω πια όνειρα. Ακόμη κι όταν κοιμάμαι τους πεθαμένους βλέπω» σημειώνει με πίκρα και σβήνοντας το τσιγάρο συνεχίζει να παίζει μουσική. Ένα μικρό κοριτσάκι που περνά αφήνει ένα κέρμα και κοιτώντας για λίγο τον πλανόδιο μουσικό, χαμογελά κι απομακρύνεται. «Ο σεφτές μου» λέει εκείνος και χαμογελά πικρά παίζοντας ένα ακόμη μουσικό κομμάτι.

Φώτο: Ο κύριος Γιάννης Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου