Κομοτηνή: «Τα Λουμινάκια» της κυρίας Βάντας

«Είναι μια προσπάθεια χρόνων. Θέλησα να τακτοποιήσω όλες μου τις σημειώσεις. Και είδα πως γίνονται ένα βιβλίο, «Τα Λουμινάκια», μετά το πρώτο τη «Γαζία».» δηλώνει η κα Βάντα Παπαϊωάννου Βουτσά για το δεύτερο της βιβλίο, μια Νουβέλα. Τα λουμινάκια είναι ένα χορταράκι, σαν πόα, που ο ανθός του, όταν ξεραίνεται και στεγνώνει χρησιμοποιείται ως φυτιλάκι για το άναμμα των καντηλιών. «Οι γιαγιάδες, οι μαμάδες μας το είχαν για να ανάβουν το καντήλι. Θεωρούσαν πως ήταν πολύ καλύτερο από τα βιομηχανοποιημένα. Αυτά «Τα λουμινάκια», που τα μάζευαν την περίοδο του Καλοκαιριού, έδωσαν

και τον τίτλο στο νέο βιβλίο» εξηγεί η συγγραφέας που ζωντανεύει στο βιβλίο της το παιδί που φοβάται το σβήσιμο του καντηλιού.

«Είναι μια Νουβέλα με τον ήρωα μου να ξεκινά είκοσι χρονών και είκοσι χρονών να τελειώνει. Είναι σαν να άνοιξε και να έκλεισε τα μάτια και να οραματίστηκε όλη του τη ζωή. Άλλοτε ευτυχισμένος, άλλοτε δυστυχισμένος. Η οικογένεια αυτή έχει σχέση με την προσφυγιά. Αυτό δεν μπορώ να το ξεπεράσω» σημειώνει η κα Παπαϊωάννου και μιλά για εκείνες τις οικογένειες που έρχονται μετά το 22 και εγκαθίστανται στην Ανάβυσσο, στο Λαύριο, στο Σούνιο και εκεί στήνουν το σπιτικό τους. «Άκουγα τις ιστορίες των προσφύγων, δεν τις ξέχασα ποτέ, δεν άκουσα παραμύθια. Τα παραμύθια μας ήταν ιστορίες αληθινές. Ήθελα να το γράψω αυτό το βιβλίο. Δείχνει τις δυσκολίες της εγκατάστασης, Αγγίζει και το σήμερα. Κι εκείνοι τότε βρήκαν τις ίδιες συνθήκες, βρήκαν μίσος, ανθρώπους που τους ζήλευαν, τους έδιωχναν, τους κατέστρεφαν το βράδυ, ό,τι έφτιαχναν όλη μέρα. Όταν έχεις κάτι κεκτημένο κι έρχεται ο άλλος από δίπλα σου να χτίσει ένα σπιτάκι ή να βοσκήσει τα ζώα του σου φαίνεται απειλή» δηλώνει η συγγραφέας και προσθέτει πως έχουν αλλάξει τα πράγματα, αλλά αυτή η νοοτροπία υπάρχει. «Ο ξενομερίτης είναι ξενομερίτης. Και διεκδικεί πράγματα που εσύ έχεις καταφέρει χρόνια. Πες μου τι θα έκαναν από εκεί που έφυγαν κυνηγημένοι, το ήθελαν;»

Η αγάπη προς τη φύση, προς τον άνθρωπο ξεχωρίζει στο βιβλίο της. Μέσα στις σελίδες του υπάρχουν μητέρες «λογιών λογιών», η μάνα γιαγιά που είναι βράχος, η κόρη, η μάνα που παίρνει ένα παραπαίδι και η μάνα που θηλάζει ξένο παιδί μαζί με το δικό της. «Αυτό ήταν το κίνητρο μου όταν ξεκίνησα να γράφω. Αυτό το άκουσμα είχα μόνο. Ότι μια μάνα, θήλαζε μαζί με το δικό της κι ένα παιδί άλλο. Το βιβλίο προκαλεί ποικίλα συναισθήματα.» τονίζει η κα Παπαϊωάννου.

«Η ηλικία περνά ανεπιστρεπτί. Άλλα τα θέλω μας, άλλα αυτά που μπορούμε. Το σχολείο το λαχταρώ ακόμη. Ζηλεύω ακόμη. Θέλω να μπω σε μια αίθουσα με παιδιά και να κλείσω την πόρτα. Να κάνω ό,τι θέλω». Δηλώνει κι όταν την ρωτάμε αν θα ήθελε να επιστρέψει στα είκοσι χρόνια του συγγραφέα; απαντά «Θα ήθελα τα νιάτα με την εμπειρία που έχω αποκτήσει. Αυτά δεν γίνονται. Θα προσπαθούσα να κυνηγήσω το όνειρο μου να γίνω αρχαιολόγος. Ένα όνειρο που δεν το πραγματοποίησα. Μου έμεινε απωθημένο. Δεν έχω δει ούτε μια ανασκαφή. Όμως, έχω πάρα πολύ ωραίες στιγμές από τη σχολική ζωή. Και λάθη θα έκανα και κάποιον θα πλήγωσα χωρίς να το θέλω. Νιώθω, όμως, ότι έδωσα πολλά πράγματα στα παιδιά.»

Παρατηρεί στο διάβα των χρόνων ανθρώπους που έχουν στόχο την εξουσία να συνεχίζουν να πατούν επί πτωμάτων. «Φυλακίσαμε και κρεμάσαμε ήρωες για την εξουσία.» σημειώνει προβληματισμένη για τα στρεβλά που ακόμη και στις μέρες μας συνεχίζονται.

Η παρουσίαση του βιβλίου της Βάντας Παπαϊωάννου – Βουτσά «Τα λουμινάκια» από τις Εκδόσεις ΑΩ. Θα πραγματοποιηθεί σήμερα στις 19.30 στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Παπανικολάου στο πλαίσιο των «Ελευθερίων» με τη στήριξη της ΔΕΠΠΑΚ . Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι: Σοφία Σουβατζόγλου, φιλόλογος, Χρύσα Ιωαννίδου, ηθοποιός , Βάντα Παπαϊωάννου- Βουτσά, συγγραφέας. Την εκδήλωση θα συντονίσει η Ειρήνη Νικούδη, φιλόλογος.