Κομοτηνή: Στους πάγκους και όχι στα μπλόκα

Πριν ακόμη χαράξει βρίσκονται στους χώρους των λαϊκών αγορών. Στήνουν πάγκους, απλώνουν τα προϊόντα τους και περιμένουν τους πρώτους πελάτες. Το κρύο του Χειμώνα παγώνει τα χέρια και τα πρόσωπά τους. Οι κουβέντες βγαίνουν με το ζόρι. Ακουμπούν στα ξύλινα τελάρα, που χρησιμοποιούν ως πρόχειρα καθίσματα. Πού και που ο καπνός του τσιγάρου μαρτυρά την παρουσία τους. Είναι οι παραγωγοί των λαϊκών αγορών.

Ό,τι βγάζουν το προωθούν μόνοι τους στις λαϊκές αγορές ή περιδιαβαίνοντας τη Ροδόπη, από οικισμό σε οικισμό. Στον ίδιο χώρο, μαζί τους και οι μικροπωλητές που ζουν αποκλειστικά από τις πωλήσεις

των εμπορευμάτων τους στις λαϊκές της Ροδόπης. Μετρημένα τα έσοδα, πολλά τα έξοδα και μεγάλη η ανησυχία τους. Οι ώρες πίσω από τους πάγκους είναι δύσκολες όταν ο χειμώνας αποφασίζει να κάνει έντονη την παρουσία του. «Δεν είναι μόνο το κρύο, που μας περιμένει, είναι ότι αποθαρρύνονται οι νοικοκυρές και δεν βγαίνουν από το σπίτι για τις αγορές τους» δηλώνει ο κος Λαζαρίδης δείχνοντας τα παγωμένα από το κρύο δάχτυλά του, «δεν πιάνουν τίποτα, έχουν παγώσει» λέει σημειώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια από τις δυσκολίες της δουλειάς.

Πρόχειρα, και πριν ακόμη οι πελάτες φανούν, ανάβουν σε έναν τενεκέ φωτιά και ρίχνουν μέσα κομμάτια από τα σπασμένα ξύλινα τελάρα που χρησιμοποιούν κάνοντας μια προσπάθεια να ζεσταθούν. «Στους πάγκους κι όχι στα μπλόκα» παρατηρούμε «τόσα χρόνια που βγαίναμε στους δρόμους τι κερδίσαμε;» απαντά ο κος Στέργιος, πατάτες, κρεμμύδια και λίγα σπανάκια στο δικό του πάγκο η παραγωγή του και πάλι ο ίδιος δίνει την απάντηση, «τίποτα. Στρέψαμε μόνο την κοινωνία εναντίον μας» δηλώνει απογοητευμένος. Συμφωνούν κι εκείνοι πως το κλείσιμο των δρόμων δεν είναι λύση, όμως, σπεύδουν να σημειώσουν την αγωνία και την απόγνωση του αγροτικού κόσμου. «Τόσα χρόνια δουλειάς κι όμως τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο» δηλώνει ο κος Χαλήλ από την Σαλμώνη, φασόλια, καρύδια, ρίγανη, ελιές κι αμύγδαλα στο δικό του πάγκο. «Σε κάθε λαϊκή λίγα –λίγα προσπαθώ να τα δώσω, όλα μαζί δεν φεύγουν» δηλώνει και τρίβει τα χέρια του να ζεσταθούν. Περιμένουν την εμφάνιση του ήλιου. Αλλά και τα πειράγματα των συναδέλφων τους για να σχηματίσουν δειλά τα πρώτα χαμόγελα στα χείλη τους. Οι πρώτοι πελάτες εμφανίζονται. Κι εκείνοι, έτοιμοι στέκονται να τους υποδεχτούν.
Φώτο: Στιγμιότυπα από την Λαϊκή της Κομοτηνής Φωτογράφος: Μαρία Νικολάου