Κομοτηνή: «Να σαι πάντα δοξασμένη, ω Σημαία γαλανή»

Εκδηλώσεις μνήμης και τιμής της μεγάλης εθνικής επετείου, της 28ης Οκτωβρίου του 1940 αύριο. Οι γαλανόλευκες θα βρεθούν και πάλι στα παιδικά χέρια, αλλά και στα μπαλκόνια των σπιτιών και οι μαθητές με το άσπρο πουκάμισο και το γαλάζιο ή μπλε πουλόβερ θα παρελάσουν και πάλι κερδίζοντας το χειροκρότημα των δικών τους. «Ευτυχώς μας έκανε καλό καιρό και η αγορά κινήθηκε» δηλώνει ο Παύλος Χαραλαμπίδης, που διατηρεί στην Κομοτηνή κατάστημα πώλησης

Η Σημαία σταθερή αξία
Σύμφωνα με τον έμπειρο καταστηματάρχη οι Σημαίες πωλούνται συνέχεια. Έχουν ζήτηση δώδεκα μήνες το χρόνο με πρώτη στις προτιμήσεις του κοινού να έρχεται η Ελληνική Σημαία. «Όπως η κρίση άγγιξε όλα τα προϊόντα, έτσι έχει αγγίξει και το δικό μας χώρο» δηλώνει ο κος Χαραλαμπίδης κι εξηγεί ότι οι γονείς των παιδιών κοιτούν να αντιμετωπίσουν την αγορά αυτή όσο μπορούν πιο οικονομικά. Έτσι, αντί για το κλασσικό μπλε παντελόνι πολλά παιδιά βάζουν μπλου τζιν. Αντί για το μαύρο σκαρπίνι, βάζουν ένα αθλητικό παπούτσι μαύρο. «Ο κόσμος προσπαθεί να τα βολέψει όσο το δυνατόν πιο απλά και πιο οικονομικά, έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που δανείζονται στολές άλλων που τώρα πια δεν τις χρειάζονται. Πάντως με 28-30-35 ευρώ μπορεί κανείς να προμηθευτεί τα βασικά της στολής. Εξαρτάται βέβαια, αν είναι στολή Δημοτικού, Γυμνασίου ή Λύκειου» δηλώνει ο έμπειρος καταστηματάρχης και προσθέτει πως «Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς θέλουν να καμαρώσουν τα εγγόνια τους και τα παιδιά τους στην παρέλαση, οπότε δεν βαρυθυμούν για το κόστος της αγοράς στολών, αντιθέτως το κάνουν με χαρά. Ύστερα τις αγορές τους θα τις έχουν για όλες τις παρελάσεις του Γυμνασίου ή του Λυκείου. Είναι μια αγορά που γίνεται μια φορά κι εξυπηρετεί τις ανάγκες πολλών εμφανίσεων και συμμετοχών.»

Και το άγρυπνο μάτι του χωροφύλακα
Ο ίδιος παρά το γεγονός ότι πουλά σημαίες δεν ευτύχησε ποτέ στα μαθητικά του χρόνια να υπάρξει σημαιοφόρος ή παραστάτης. «Μόνο όταν πήγα στους προσκόπους» δηλώνει και γυρίζει το χρόνο πίσω. «Τότε ήταν άλλες εποχές. Τότε περνούσε από την παλιά μου γειτονιά ο αστυνόμος και έλεγχε ποιο σπίτι έβγαλε σημαία και ποιο όχι. Αν δεν είχε βγάλει σημαία ο νοικοκύρης, τον προέτρεπε να βγάλει. Οι παρελάσεις γινόντουσαν τότε με πολλά στρατιωτικά οχήματα. Περίμεναν στο Ροδίτη κι από εκεί περνούσαν μπροστά από τον Ξενία, από το Δημαρχείο, το Ηρώον και κατέληγαν στο βάθρο του τροχονόμου. Ο κόσμος που κατέβαινε ήταν πολύς ακόμη κι όταν έριχνε χιονόνερο. Τότε, δεν υπήρχε σπίτι χωρίς Σημαία.»

Φώτο: Παύλος Χαραλαμπίδης Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου