Κομοτηνή: Ένας καλαθοπλέχτης στα αζήτητα

«Δουλεύω όπου να ναι, είμαι εργάτης» δηλώνει και στο ερώτημα αν σήμερα έκανε μεροκάματο απαντά με τη σιωπή του. «Πότε κάνατε το τελευταίο μεροκάματο;» τον ρωτάμε ξανά «εεε δεν θυμάμαι τώρα» απαντά «τόσος πολύς καιρός πέρασε;» επιμένουμε «πέρασε – πέρασε » απαντά και σωπαίνει.

Είναι ο κος Ισμέτ Ισμέτ, καλαθοπλέχτης στο επάγγελμα. Έτοιμος να θυμηθεί ξανά την τέχνη του, αν του ζητηθεί. Μόνο που κι εκείνος μέρα τη μέρα διαπιστώνει ότι η δική του τέχνη έχει λησμονηθεί.

«Δεν έχει δουλειά πια» δηλώνει απογοητευμένος σπεύδοντας να προσθέσει «ό,τι δουλειά να ναι μπορώ να την κάνω, όμως δεν έχει δουλειά, δεν έχει δουλειά» λέει ξενά το ίδιο μονότονα, το ίδιο απελπισμένα σαν να έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε διεκδίκηση.

Τα προηγούμενα χρόνια, τότε που τον καλούσαν οι ιδιοκτήτες των καφενείων να επιδιορθώσει τις ψάθινες καρέκλες των καταστημάτων τους , τέτοια εποχή έκοβε τα καλάμια που θα χρησιμοποιούσε από τις όχθες των λιμνών και των ποταμών της Ροδόπης. Φέτος, δεν έκοψε τίποτα. Κανείς πια δεν τον καλεί. Τα μοντέρνα αναπαυτικά καθίσματα έχουν παραγκωνίσει τις ψάθινες δικές του καρέκλες. «Τι θα κάνω δεν ξέρω;» αναρωτιέται παρουσιάζοντας το αδιέξοδό του « Σήμερα δεν έβγαλα ούτε για το ψωμί. Πώς θα πληρώσω το ενοίκιο, το φως; » αναρωτιέται ξανά χωρίς να μπορεί ό ίδιος να δώσει απάντηση.
Φώτο: Ισμέτ Ισμέτ Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου