Κομοτηνή: Ένας ερασιτέχνης οινοποιός…

Από τις αρχές Σεπτεμβρίου ξεκινά. Ο Ανέστης Ποιμενίδης είναι χημικός, διευθυντής στο Λύκειο της Ξυλαγανής, μένοντας στο χωριό του μπορεί και παράγει το δικό του κρασί. Με μεγάλη ευκολία γνωρίζει πότε μιλάμε για «καλό ζαχαρικό τίτλο» και πόσοι βαθμοί τον συνοδεύουν, για στέμφυλα και για απόσταξη.

«Καλός ζαχαρικός τίτλος σημαίνει τουλάχιστον 11 βαθμούς για να μπορέσει μετά να γίνει καλή ζύμωση και να έχουμε καλή περιεκτικότητα σε αλκοόλη στο κρασί ή στην απόσταξη στο τσίπουρο που θα κάνουμε» εξηγεί .

Ως

καλός οινοπαραγωγός προσέχει πάντα να είναι πολλή καθαρά τα σκεύη που χρησιμοποιεί, όπως και η μηχανή, όπου γίνεται η σύνθλιψη. «Ειδικά όταν θέλουμε να κάνουμε κόκκινο κρασί, πρέπει οπωσδήποτε να φεύγουν τα τσαμπιά γιατί μετά το κρασί στυφίζει ή πικρίζει». Το πόσο θα μείνει ο ζωμός μαζί με τα στέμφυλα, υποστηρίζει πως είναι απλά θέμα γούστου . «Χρειάζεται τουλάχιστον μια εβδομάδα. Όσο πιο πολύ κρατάει κανείς με τα στέμφυλα το ζουμί, τόσο ανεβαίνει η περιεκτικότητα, παίρνει αρώματα το κρασί, αλλά στυφίζει».

Σύμφωνα με τον μερακλή εκπαιδευτικό «Το κρασί έτοιμο – έτοιμο δεν είναι ποτέ, γιατί «γερνά». Ειδικά το κόκκινο κρασί μπορεί να παλιώσει και για μια δεκαετία. Αλλά χρειάζεται καλές εγκαταστάσεις και σταθερές θερμοκρασίες στο χώρο όπου έχουμε τα βαρέλια, συνήθως γύρω στους 16 βαθμούς, πράγμα το οποίο ένας ερασιτέχνης δεν πετυχαίνει εύκολα, τώρα το μόνο που κάνω είναι να κρατήσω ένα- δύο χρόνια τα κρασιά».

Από το 1998 βγάζει το δικό του κρασί κάθε χρόνο. «Τ΄ αφήνω δύο και τρεις βδομάδες στα στέμφυλα και το κρασί γίνεται πόσιμο προς το τέλος του Νοεμβρίου Χωρίς συντηρητικά! Το κυριότερο είναι η καθαριότητα» τονίζει ξανά αποκαλύπτοντας πώς νιώθει όταν απολαμβάνει ένα ποτήρι κρασί «απόλαυση και ικανοποίηση γιατί πέτυχα κάτι καλό».
Φώτο:Ανέστης Ποιμενίδης Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου