Δόξα, τιμή και ξεκούραση για τον Πέπ Γκουαρδιόλα

Κι όμως μάλλον δεν αποτελεί είδηση το τέλος (κάτι επίμονα μου λέει προσωρινό) της προπονητικής θητείας του Πέπ Γκουαρδιόλα στη Μπαρτσελόνα.Όχι γιατί ….έπαιζε από πέρυσι αυτό το σενάριο όσο πολύ περισσότερο από όσα γνωρίζουμε για τον χαρακτήρα ( κύρια τον …εξωγηπεδικό και όχι αυτόν που αφορά αποκλειστικά στο σπορ το οποίο με τεράστια επιτυχία υπηρετεί) του ακόμα και σήμερα νεαρού αυτού τεχνικού που συνέδεσε το όνομα του με την κατά τη γνώμη μου , και θα το επαναλάβω δίχως φόβο, κορυφαία ομάδα του πλανήτη την τελευταία 5ετία.Ακόμα και στις ημέρες της απόλυτης υπεροχής της Μπάρτσα πριν από δύο χρόνια όπου τα τρόπαια έπεφταν βροχή και σχεδόν άπαντες (κόσμος , ειδικοί και ΜΜΕ) έσπευδαν να τον αποθεώσουν έδειχνε να …λυγίζει το πρόσωπο του από το βάρος όλης αυτής της πανηγυρικής (σε πρώτο πλάνο αλλά ασφαλώς πολύ πιο περίπλοκης στην ουσία της) αποστολής.Να είναι, έστω ελάχιστες στιγμές μπροστά στα φώτα των προβολέων, απλά ένας θεοποιημένος …θνητός που αισθάνεται την αντίφαση και το βάρος της διττής του ιδιότητας. Και πολλοί φυσικά θα θυμούνται το ξέσπασμα στο αποκορύφωμα της δόξας του το βράδυ (τοπική ώρα στο Αμπου Ντάμπι όπου έγινε το ματς) της 19ης Δεκεμβρίου του 2009 όταν η αρμάδα της οποίας είχε λιγότερο από 1,5 χρόνο πριν αναλάβει διαδεχόμενος (κόντρα στις προβλέψεις , όσων δεν γνωρίζουν καλά την φιλοσοφία του «κάτι περισσότερο από ένα σωματείο» όπως αφοπλιστικά αποκαλούνται οι «μπλαουγκράνα») τον Φρανκ Ράικαρντ την τεχνική της ηγεσία έφθανε στο απόγειο της . Τα δάκρυα του για το άνευ προηγουμένου και πιθανόν απίθανο να επαναληφθεί 6 στα 6 από την Μπάρτσα με τη νίκη 2-1 επί της Εστουντιάντες στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων εκείνης της χρονιάς χάρη στο γκολ του Μέσι στην παράταση. Είχαν προηγηθεί το χατ-τρικ (ή αν προτιμάτε επί του …μπασκετικότερο clean sweep) επί πατρίου εδάφους (με πρωτάθλημα , κύπελλο και Σούπερ Καπ Ισπανίας) καθώς και τόσο το Τσάμπιονς Λιγκ όσο και το Σούπερ Καπ της «γηραιάς ηπείρου» επί ευρωπαϊκού.Κατανοώντας ίσως τότε στο που είχε καταφέρει να εκτοξευθεί μαζί με τους παίκτες του, που λίγα μέτρα πιο πέρα πετούσαν στον ουρανό της έκστασης και της παγκόσμιας αποθέωσης, είχε αφήσει έναν λυγμό να τον ξεγυμνώσει συναισθηματικά.Και να του προσφέρει και μία μεγάλη δόση συμπάθειας ακόμα και σ’ εκείνους που δεν υποδέχονταν τον απόλυτο θρίαμβο του ίδιου και της ομάδας του με την πλέον ευχάριστη διάθεση.Έκτοτε ο Πεπ είχε κι άλλες φορές, σπανίως ομολογουμένως, επιτρέψει στον εαυτό του να εμφανίζει και το πιο ανθρώπινο (διάβασε λιγότερο μηχανιστικό ψυχικά, χωρίς αυτό να σημαίνει αυτόματα μειονεκτικό απέναντι σ’ οποιονδήποτε άλλον πέραν του υπερανθρώπινου… κατασκευάσματος της φαντασίας ορισμένων που έχουν μαλώσει ή δεν είχαν ουδέποτε σχέση με την επιστήμη της ψυχολογίας) πρόσωπο του.Και να αναζητεί μία διέξοδο από την γλυκιά αλλά και κατακλυσμιαία σωματικά και ψυχικά δίνη του πρωταθλητισμού στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο στο παγκόσμια δημοφιλέστερο των σπορ.Όσο περνούσε ο καιρός αυτές οι έμμεσες και άμεσες ομολογίες και αποκαλύψεις