Ζει αιώνια ένας έρωτας; Ναι, θα σας μιλήσω για δυο!

Σήμερα θέλω να μιλήσω για την κυρία Άρτεμη. Τη δικιά μας Ατεμούλα, διότι έτσι την έλεγε η κόρη μου όταν ήταν μικρούλα και της έμεινε. Είναι σα γιαγιά των παιδιών μου. Με τη γλύκα και την τρυφερότητα της γιαγιάς για όλους μας. Η Ατεμούλα μου έδειξε, τι θα πει αγάπη που κρατά μισό αιώνα ζωής.

Κλέφτηκε με τον κύριο Μπάμπη στα 16 της, τον λέω κύριο και ας έχει πεθάνει, διότι δεν μου πάει να τον πω αλλιώς. Κόρη αστικής οικογένειας, που για αλλού την προόριζαν και το έσκασε με τον έρωτα. Έναν έρωτα που δεν ήταν της τάξης, της σειράς της και ήταν απορριπτέος.
Κόντρα στις αρνήσεις πορεύτηκαν από κοινού 50 και, χρόνια. Τους γνώρισα και τους συναναστράφηκα, την τελευταία κοινή δεκαετία της ζωής τους, διότι η Ατεμούλα, πρόσεχε τα παιδιά μου. Μέχρι πριν από 4 χρόνια που ο κ. Μπάμπης «έφυγε».
Πήρα την άδειά της, να πω κάποια ελάχιστα από αυτά που έζησα. Εικόνες με τον κύριο Μπάμπη να την φέρνει και να την παίρνει, κάθε μέρα, να αφήνει έξω από την πόρτα μας την ομπρέλα όταν άρχιζε να ψιχαλίζει μην τυχόν και βραχεί στα λίγα μέτρα μέχρι να φτάσει στο αυτοκίνητο.
Επέστρεφα από τη δουλειά και τον έβρισκα να την περιμένει, χαμογελαστός μου έλεγε «περιμένω το κορίτσι να πάμε για καφέ». Τη μάλωνε αν δεν είχε πάρει μαζί τα φάρμακά της, ή δεν έτρωγε καλά. Και μαζί περπατούσαν χέρι-χέρι στα εύκολα και τα δύσκολά τους. Ένας γιος ξενιτεύτηκε. Έμειναν ο ένας για τον άλλο, όπως ξεκίνησαν.
Μαζί ταξίδεψαν όλο τον κόσμο από τα νιάτα τους μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που ήρθε ξαφνικά ,όπως γίνεται συνήθως, με την Ατεμούλα να κάνει τα ανθρωπίνως δυνατά και αδύνατα για να τον κρατήσει στη ζωή.Βλέπω τώρα μια γυναίκα που σταμάτησε στο τότε, στο Σεπτέμβρη του ’11, οπότε και κόπηκε η συνέχειά της, ο σφιχτός εναγκαλισμός με το μισό της. Και όλα γυρίζουν ανώφελα και περιττά γύρω της.

Θα σας μιλήσω και για μια άλλη γυναίκα. Είναι κοντινή θεία μου, τα έφερε η ζωή και δεν είχαμε καμία επαφή για χρόνια, την είχα δει 2 φορές σαν παιδί. Συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο του σπιτιού μου πριν από πολύ καιρό, καθώς από απόλυτη σύμπτωση βρεθήκαμε να είμαστε γείτονες. Με την οικογένειά μου επισκεπτόμαστε αυτή και το θείο συχνά. Ένα ζευγάρι που είχε την προσωπική αντωνυμία «μου» πριν από κάθε επιθετικό προσδιορισμό. Μια γλύκα, μια τρυφερότητα, μια σύμπνοια, από αυτές που δεν συναντάς στα ζευγάρια, πολλώ δε μάλλον όταν είναι 4 δεκαετίες και πλέον μαζί. Άφησε τη δουλειά της και ένωσαν τις δυνάμεις τους στη δική του δουλειά. Μαζί σπίτι-γραφείο, γραφείο σπίτι. Πρόκοψαν.

Κι ύστερα ήρθαν οι αρρώστιες μπαινό-βγαιναν νοσοκομεία, οι γιατροί είχαν να το λένε, πιο αγαπημένο ζευγάρι δεν έχουμε δει. Ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν μπήκε αποκλειστική νοσοκόμα. Μια θεία άρρωστη και η ίδια, «γιατρευόταν» για να στηρίξει τον άντρα της. Μερόνυχτα ολόκληρα, με χαμόγελο, με αγάπη, να τον αναστήσει. Δεν τα κατάφερε, της «έφυγε» και αργοσβήνει η ίδια 9 μήνες τώρα. Μου λέει «είναι αμαρτία, έχω παιδιά, εγγόνια, αλλά δεν θέλω να ζήσω, θέλω να πάω να τον βρω. Δεν αντέχω να ζω έτσι. Μου λείπει»!
Μια φίλη μου, μού είπε «είδες, είναι λάθος αυτές οι αγάπες, είναι αφύσικες, οι άνθρωποι μετά δεν έχουν από πού να πιαστούν»!
Να πω ότι διαφωνώ. Ναι θα το πω. Διαφωνώ για άπειρους λόγους.

Θυμάμαι ένα ηθοποιό που είχα καλέσει κάποτε για συνέντευξη, γνωστό, χωρισμένο με ένα παιδί. Μου είπε «θέλω να ζήσω με έναν άνθρωπο για πάντα, αλλά δεν γίνεται, δεν υπάρχουν τέτοιες σχέσεις». Για κάποιους γίνεται, του είπα. Δεν πάμε με τους κανόνες, παλεύουμε για τις εξαιρέσεις.
Είναι σαν τα κουδουνάκια στην ταινία «Πολικό Έξπρές» -πλησιάζουν και Χριστούγεννα- αν το θέλεις θα πιστέψεις, και αν πιστέψεις θα γίνει, ή μπορεί να γίνει, να ακούσεις τον ήχο και να δεις το θαύμα!
Θα κλέψω τις κουβέντες από έναν άλλο φίλο μου, καταπληκτικό γιατρό, ο οποίος λέει «η σχέση είναι ένα άθλημα διαρκείας. Τελειώνει όταν τελειώνουμε και εμείς. Οι καφετέριες και τα μπαρ είναι γεμάτα από μοναχικούς. Άνδρες που δεν πρόσεξαν και γυναίκες που δεν συγχώρησαν ή το αντίθετο. Είναι μύθος το «όταν ραγίσει το γυαλί». Αντέχει το γυαλί με πολλές γρατζουνιές επάνω του. Φτάνει το μπουκάλι να έχει μέσα κάτι που να αξίζει τον κόπο»!
Να πω ότι συμφωνώ. Ναι θα το πω. Συμφωνώ για άπειρους λόγους.
Θα πω ότι αν το θες το οικείο γίνεται καινοφανές, χωρίς λόγια «πέτρες», που έχεις πει ή έχεις ακούσει και θα τα βρεις μπροστά σου. Θέλει προσοχή. Ό,τι προσέξεις θα σε προσέξει, λένε στο χωριό μου. Μπορεί να γίνει καινοφανές και να ξαναπάρει όσες ζωές και όσες ανάσες έχει ανάγκη, αν έχει περιεχόμενο, διαφορετικά αγκαλιάζεις τη λογική ότι όλες οι σχέσεις είναι a priori θνησιγενείς και αλλάζεις λιμάνια αενάως.