Υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι, αλλά η συμμορία αντιστέκεται

Και ξαφνικά η εικόνα της ηλικιωμένης στο Κόκκινο Λιμανάκι Ραφήνας, εκείνο το χειμωνιάτικο απομεσήμερο, μου έδωσε χαρά. Την «παρακολούθησα» διακριτικά. Έπαιρνε πλαστικά δοχεία από το φτωχικό της σπίτι, μιά παλιά μονοκατοικία, τα γέμιζε νερό και τα άφηνε σε διάφορα σημεία της περιοχής γιά να ξεδιψάσουν τα αδέσποτα σκυλάκια.

Ταυτόχρονα, στο άλλο χέρι είχε και μικρές μερίδες φαγητού, προφανώς μαγειρεμένο από το υστέρημά της.

Η πράξη αγάπης της γιαγιάς προς τα ζώα μου έδωσε μιά μικρή ελπίδα, ότι υπάρχουν ακόμη εκεί έξω Άνθρωποι.

Λίγο αργότερα συνάντησα

τον φίλο μου τον Μπεν από την Αλβανία (ναι το ξέρω έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν), ο οποίος μαζί με τη σύζυγό του εργάζονται σκληρά από τα άγρια χαράματα ως το βράδυ γιά να μη λείψει τίποτα στα τρία κορίτσια τους – η Στέλα αριστούχος στο γυμνάσιο.

Νωρίτερα είχα βρεθεί στο κτίριο της Περιφέρειας Αττικής στην Αγία Παρασκευή, στον τρίτο όροφο, γιά τα διπλώματα οδήγησης. Εκεί που δεν υπάρχει ανάσα για τους δημοσίους υπαλλήλους στα γκισέ και στα πίσω γραφεία διεκπεραίωσης των υποθέσεων.

Η υπάλληλος αρχικά, αλλά και μετά ο υπάλληλος που είχα συνδιαλλαγή φιλικοί, χαμογελαστοί και εξυπηρετικοί -με έκαναν να νιώσω γιά λίγο Ευρωπαίος πολίτης. Και παρατήρησα ότι ήταν το ίδιο ακόμη και με τον μπροστινό κύριο, ο οποίος δεν ήταν υπόδειγμα ευγένειας.

Είναι οι αφανείς ήρωες που κρατούν όρθιο το δημόσιο και αντιστέκονται στους τεμπέληδες και τους κρατικοδίαιτους των κομματικών στρατών. Και το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ πετυχαίνω στο ζάπινγκ τον αγαπημένο Γιάννη Ζουγανέλη, ο οποίος με τα λόγια του έδινε κουράγιο στους αποκαμωμένους Έλληνες. Έδειχνε με τον πολιτισμένο αλλά και θυμωμένο λόγο του ότι υπάρχουν και σπουδαίοι καλλιτέχνες που δε φοβούνται να τα βάλουν με τη «σιδηρά γροθιά» του συστήματος.

«Σταγόνα στον ωκεανό», θα μου πείτε, αυτές οι φωτεινές εικόνες. Γιατί την ίδια στιγμή δίπλα μας κάποιο κτήνος κρεμάει μιά πέτρα στο λαιμό ενός αδέσποτου σκύλου και τον πετάει στο ρέμα ή ρίχνει φόλες.

Κάποιος Πακιστανός – τέρας συνθλίβει το κεφάλι ενός 15χρονου παιδιού. Κάποιος δημόσιος υπάλληλος βασανίζει γιά μιά σφραγίδα έναν αθώο πολίτη. Και κάποιος «καλλιτέχνης», «τα αρπάζει» απ’ όπου μπορεί. Ακόμη και από τη θέση «κριτή» σε τηλεοπτικά σόου, όπου η κάμερα ζουμάρει στα γεμάτα αγωνία μάτια της μητέρας που ικετεύει «πάτα το κουμπί«, γιατί πιστεύει ότι ένα κουμπί θα σώσει το παιδί της σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα.

Μακάρι να υπάρχουν εκεί έξω όσο περισσότεροι γίνεται σαν τους ξεχωριστούς ανθρώπους που «συνάντησα» μέσα σε μία ημέρα. Και δεν γίνονται όπως οι άλλοι στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο. Δεν μεταμορφώνονται σε ζώα της ζούγκλας. Δεν υποκύπτουν στη «μόδα» της αγέλης -που μετατρέπουν την κοινωνία σε αποκρουστικό σπλάτερ τρόμου. Αντιστέκονται στο ανούσιο και την ασχήμια.

Αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν στα ψέμματα της βρωμερής εξουσίας. Κυβέρνησης και «αριστερής» αντιπολίτευσης. Δεν θέλουν να ενσωματωθούν στον όχλο. Να απαρνηθούν την ψυχή τους.

Αηδίασα. Κάθε μέρα που περνά νιώθω όλο και πιό εξαντλημένος. Απλά παίρνω θάρρος και κουράγιο από κάποιους ανθρώπους και ορισμένες εικόνες. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η «συμμορία» της αδράνειας και του παρασιτισμού, διευρύνεται. Γιατί δεν έχει ιδεολογία. Παρά μόνο δίψα γιά χρήματα και μανία εξουσίας.

Το πιό τρομερό, όμως, είναι ο σκοπός της: Μην αλλάξει τίποτα σε αυτή τη χώρα. Μη δούνε ποτέ καλύτερες μέρες τα παιδιά. Αρκεί να μη χάσουν οι ίδιοι τα «κεκτημένα» τους και το βόλεμα.

Άχρηστοι πολιτικοί, απατεώνες συνδικαλιστές, μεγαλοφοροφυγάδες, ελεεινοί επιχειρηματίες, κοινωνικοί τρομοκράτες, φασίστες, ρατσιστές, «ψεκασμένοι¨, κομματόσκυλα δημοσιογράφοι και άλλοι, διεφθαρμένοι ιερείς, «αριστεροί» και «δεξιοί» εξουσιομανείς, απάνθρωποι αστυνομικοί, επίορκοι γιατροί…

Αν δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτόν τον εσμό τότε θα υποφέρεις, αλλά τουλάχιστον θα έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου.