Τρεχαντήρα

Καλοκαίρι τώρα και όλοι κάπου βλέπουμε μια βάρκα, μια γαϊτα, ένα τρεχαντήρι, ένα υδραίικο σκαρί, ένα ιστιοφόρο να ομορφαίνει το θαλασσινό τοπίο.

Όλοι σχεδόν οι ποιητές θέλησαν να ζωγραφίσουν με την έμπνευσή τους και τις λέξεις τους αυτές τις όμορφες θαλασσινές σταγόνες.

Αξεπέραστο όμως βρίσκω τον Άγγελο Σικελιανό με την «Τρεχαντήρα».

ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΑτου Ἄγγελου Σικελιανού

Καταμεσὶς ἀνέμου ἡ τρεχαντήρα,
μὲ τὰ πανιά της τόξα τεντωμένα,
τοῦ διακιοῦ τὴ στερνὴν ἐπῆρε γύρα
στὰ γαλανὰ βουνὰ τὰ γυμνωμένα…

Κι ὁ αἰθεροδρόμος βόγγος ποὺ ῾πλημμύρα
στὰ ξάρτια, στὰ πρυμνήσια,

στὴν ἀντένα
-δελφίνια παρατρέχαν ὁλοένα-
τὴν ἔκρουε μὲς στὸ κύμα, ὁλόρτη λύρα!

Δίκοπη σπάθα ξέσκιζε ἡ καρίνα…
Κι ὁ ἀφρὸς στὴ πρύμνα, χώριος σὲ δυὸ κρίνα,
τῶν σταλιῶν ἀνατίναζε τὸ σεῖστρο…

Σὰν μ᾿ ἕνα «λάσκα!» -ὁ ἥλιος μεσουράνει-
στῶν Σαλώνων ἐμπῆκε τὸ λιμάνι
μὲ τὸν καταμεσήμερον μαΐστρο