Τραβάτε στη μιζιέρα τους νέους, αλλά δε θα σας περάσει

Ένα βράδυ του 2009 βρέθηκα σε μια σκοτεινή αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας με παρέα το Γιώργο Λάνθιμο και την προβληματική οικογένεια του «Κυνόδοντα». Και τη στιγμή που αναρωτιόμουν αν η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου με έκανε να νιώσω κλειστοφοβία ή απλά φόβο για μια αδιόρατη απειλή ανέβηκα τις σκάλες του κινηματογράφου για να αναπνεύσω. Ανέβηκα τις σκάλες για να με χτυπήσει το αεράκι, για να χαμογελάσω πριν μπω στο μετρό. Για να διώξω τα αισθήματα κλειστοφοβίας πριν

Και, όμως, αντικρίζοντας τη στοά Κοραή πιο σκοτεινή από ποτέ, αντικρίζοντας βασανισμένες από τις καταχρήσεις ψυχές και κλειστά μαγαζιά η κλειστοφοβία με χτύπησε πιο δυνατή από ποτέ. Κατέβασα το κεφάλι-όχι από φόβο, ίσως από θλίψη- και μπήκα βιαστική στο μετρό.

Και πάνε 6 χρόνια από τότε. 6 χρόνια από τη μέρα που εγώ είδα το ελληνικό σινεμά να αναγεννάται, να έχει διάθεση να δώσει και να πάρει. 6 χρόνια από τη μέρα που το κέντρο της Αθήνας -που άλλοτε με γέμιζε αισιοδοξία, έρωτα και ζωντάνια-με έκανε να μη θέλω να σηκώσω τα μάτια μου για να το αντικρίσω.

Και κάπως έτσι όταν θυμήθηκα εκείνο το βράδυ, άρχισα να αναρωτιέμαι τι άλλαξε από τότε. Τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο.

Και ξαφνικά είδα πολλά. Είδα τη δημιουργία και την κρίση να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.

Είδα νέους να τραβάνε βίαια από τα μαλλιά τα όνειρα τους και να μην τα αφήνουν να φύγουν. Είδα μέσα σε 6 χρόνια προσπάθειες καλλιτεχνικές να παίρνουν σάρκα και οστά. Είδα νέους με κότσια. Είδα νέους με όραμα, με αποφασιστικότητα να μην τους πατήσει κάτω η κρίση.

Και όταν τους είδα αποφάσισα να δω πέρα από τη μύτη μου. Και τι είδα πέρα από τη μύτη μου; Είδα το γιατί. Το γιατί πίσω από το πείσμα τους. Και τότε είδα νέους δικηγόρους να αμείβονται με 500 ευρώ. Είδα νέους γιατρούς να περιμένουν 5 και 6 χρόνια για να ξεκινήσουν την ειδικότητα τους. Είδα παιδιά με μεταπτυχιακά να ακούνε όχι και ξανάοχι, νέους να χτυπούν πόρτες και να μην ανοίγει κανείς. Είδα ενήλικες κουφούς. Είδα ενήλικες ξεχασμένους στο μικρόκοσμο τους, στα στεγανά παλάτια τους που δε χωράνε νεανικά όνειρα.

Και έξω απ’ αυτά τα παλάτια είδα νέους να τα βροντάνε όλα. Είδα νέους να μην ψάχνουν ωτορινολαρυγγολόγους για τα βουλωμένα αυτιά των ενηλίκων, ούτε θυρωρούς για να ανοίξουν κλειστές πόρτες και παράθυρα στα περιβόητα παλάτια. Είδα νέους που αποφάσισαν πως δεν θα συμβιβαστούν με τη ρουτίνα των 500 ευρώ. Νέους που γρήγορα συνειδητοποιήσανε πως ξέρουν να ονειρεύονται. Νέους που θέλανε να εκφραστούν και βρήκανε και το πώς. Είδα νέους να ματώνουν το πρότυπο του δημοσίου υπαλλήλου με το κυριλέ σακάκι και τη βάτα της δεκαετίας του ’60.

Και δεν μπορώ να ξέρω αν οι οικονομικές απολαβές των νέων αυτών έχουν ξεπεράσει το φράγμα των 500 ευρώ. Αυτό που μπορώ, όμως, να ξέρω είναι πως νέες ταινίες ξεπηδούν η μία μετά την άλλη. Πως ένα φεστιβάλ σε περιμένει σε κάθε γωνία. Πως αν ψάξεις λίγο μονάχα στο youtube οι νέοι Έλληνες μουσικοί θα σε ταξιδέψουν μακριά από ένα κόσμο γεμάτο μιζέρια, αλλά θα σε καλέσουν έστω και για λίγο να δημιουργήσεις το δικό σου σύμπαν.