Τουλάχιστον μη χάσουμε την ανθρωπιά μας…

Στην κλεψύδρα του γλυκού φθινοπώρου, η άμμος αρχίζει να τελειώνει και ο χειμώνας καραδοκεί.

Μέχρι και τα τέλη Σεπτεμβρίου τα θερμόμετρα έδειχναν σχεδόν 30 βαθμούς. Στις ελληνικές παραλίες πήγαιναν ακόμη άνθρωποι και απολάμβαναν το μπάνιο τους. Στους δρόμους των πόλεων κυκλοφορούσαν όλοι με κοντομάνικα.

Τα θερινά σινεμαδάκια ήταν ανοικτά και πολλά απ΄ αυτά μάλιστα γεμάτα. Τις νύχτες στα μπαράκια και τις ταβερνούλες ο κόσμος καθόταν έξω (όσοι έχουν τη δυνατότητα να πιούνε ένα ποτό ή ένα κρασάκι).

Μιά ευλογημένη χώρα – δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη, συγνώμη – στην

οποία έρχονται ακόμη και τον Οκτώβριο ξένοι τουρίστες, οι οποίοι κάνουν οικονομίες όλο τον χρόνο για να απολαύσουν λίγες ημέρες αυτόν τον μοναδικό ήλιο και αυτή την απαράμιλλη φύση.

Ξέρω ότι γράφω σαν έκθεση γυμνασίου, αλλά τι να κάνουμε. Μήπως και ο πρωθυπουργός δεν κατηγορήθηκε γιά «έκθεση ιδεών» στην ομιλία του στο νέο (;) υπουργικό συμβούλιο. Στα απλά είναι η ζωή. Στα γεμιστά της κ. Θεανούς και στο φραπεδάκι του κ. Λεβέντη. Παραδοσιακές συνήθειες της Ελλάδας.

Στα απλά είναι η ζωή, το ξαναλέω. Τώρα που κι άλλοι συμπατριώτες μας, δυστυχώς θα μπούνε στο…κλαμπ των νεόπτωχων, στο δικό μας κλαμπ, θα καταλάβουν ότι αυτό που έχει αξία είναι η υγεία, η δουλειά, η οικογένεια, οι φίλοι, η καλοσύνη και η αλληλεγγύη. Όλα τα άλλα είναι τόσο ασήμαντα.

Ο Σεπτέμβριος του 2015 είναι το χρονικό ορόσημο γιά να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι αυτή η πανέμορφη χώρα βουλιάζει για πάντα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ένδεια. Τουλάχιστον μόνο σε αυτή τη χώρα οι άνθρωποι ζούνε έως και τον Οκτώβριο ένα γλυκό μικρό «καλοκαίρι». Και με σύμμαχο τη φύση, που είναι η μόνη που μας λυπάται ακόμη, προχωράμε μέρα μέρα. Αφού δεν μπορούμε, πλέον, να κάνουμε όνειρα και σχέδιο ζωής (οι περισσότεροι) μακάρι να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Κι όπου βγει…

Όπως έχει πει και ο Έριχ Φρομ η αγάπη είναι η μοναδική ικανοποιητική απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης.