Το παράδειγμα της Κύπρου και του Τάσσου Παπαδόπουλου

Πριν από έντεκα και πλέον χρόνια, τον Απρίλιο του 2004, ο κυπριακός λαός, με μεγάλη και καθαρή πλειοψηφία (75,83%), αποφάσισε να πει με την ελεύθερη έκφρασή του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Οι αναγνώστες θα θυμούνται –υποθέτουμε- τη σκληρή προπαγάνδα υπέρ του «ΝΑΙ» στην οποία υπέβαλλε τους πολίτες της Κύπρου η συντριπτική πλειοψηφία της ευρωπαϊκής, ελλαδικής και κυπριακής

ελίτ.

Το τι ακούσαμε τότε δεν περιγράφεται: ότι το «ΟΧΙ» θα είναι καταδικαστικό για την Κύπρο, ότι θα θέσει σε κίνδυνο την ενταξιακή της πορεία (η οποία ολοκληρωνόταν και τυπικά έναν μόλις μήνα αργότερα), ότι θα θέσει την Κύπρο σε διεθνή απομόνωση, ότι θα στραγγίξει από τον οικονομικό αποκλεισμό. Κι έμεινε μόνος ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος να λέει: «παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω Κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα. Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών…».

Στο παιχνίδι των πιέσεων είχε μπει τότε και ο Επίτροπος της ΕΕ Γκίντερ Φερχόιγκεν, η ιταμή συμπεριφορά του οποίου απέναντι στον πρόεδρο της Kυπριακής Δημοκρατίας Tάσσο Παπαδόπουλο (στον οποίο είπε τη φράση «απαιτώ, λοιπόν, εδώ και τώρα να τηρήσετε τη δική σας υποχρέωση») προκάλεσε αλγεινή εντύπωση στην Eλλάδα και στην Kύπρο. Συστηματική πίεση εναντίον της Kύπρου άσκησε και ο Xαβιέ Σολάνα, ο ύπατος εκπρόσωπος της E.E. για την εξωτερική και την αμυντική πολιτική, προσπαθώντας να φοβίσει τους Eλληνοκύπριους για τις συνέπειες του «όχι»

Yπέρ του «ναι» τάχθηκε σύσσωμο και το Eυρωκοινοβούλιο, ενώ ο πρόεδρός του Πατ Kοξ υπερέβη τα όρια, όταν διαπίστωσε εμβριθώς ότι «αυτή δεν είναι εικόνα χώρας που κανονικά θα έπρεπε να τηρεί τα κριτήρια της Kοπεγχάγης»! Ο δε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, τότε, ο Κόφι Άναν, δήλωνε πως αυτό ήταν το σχέδιο και δεν υπάρχει άλλο, εναλλακτικό.

Σε όλα αυτά ο κυπριακός λαός είπε «ΟΧΙ». Και -ω του θαύματος!- η Κύπρος παρέμεινε στην θέση της! Ακούνητη. Ούτε σε απομόνωση εισήλθε, ούτε η ενταξιακή της πορεία ανακόπηκε, ούτε τίποτα μοιραίο της συνέβη. Μάλιστα, οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται ακόμα, επί τη βάσει αναζήτησης ενός νέου σχεδίου.

Θα μπορούσε να ήταν καλύτερη η τύχη της αν είχε αποδεχτεί το Σχέδιο Ανάν; Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που ξέρουμε όλοι σίγουρα είναι πως δεν χάθηκε όταν αρνήθηκε να σκύψει το κεφάλι και άσκησε περήφανα τη δική της ανεξάρτητη διπλωματία, διατηρώντας την αυτονομία της και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.

Η παραπάνω διαπίστωση και ο προφανής παραλληλισμός με τα σημερινά εν Ελλάδι γίνεται για να σημειωθούν τα παρακάτω:

Ότι υπάρχουν ηγέτες και κυβερνήσεις που διαπραγματεύονταιΌτι οι εκβιασμοί πιάνουν μόνον εκεί που υπάρχει ευεπίφορο έδαφοςΌτι εναλλακτικά σχέδια πάντα υπάρχουνΌτι τα δημοψηφίσματα και οι εκλογές κάνουν κακό στην υγεία. Όχι των πολιτών, αλλά των Συμφερόντων.