Το παλιό και το νέο… Η επικίνδυνη θεωρία του Σύριζα

Η ελληνική κοινωνία χρειάστηκε πέντε χρόνια για να πειστεί ότι η διαχωριστική γραμμή μνημονιακοί -αντιμνημονιακοί ήταν άνευ αντικειμένου.

Τόσο χρειάστηκαν οι ηγήτορες της ελληνικής κοινωνίας, τα πολιτικά κόμματα, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, δηλαδή να απαντηθεί το προφανές, πως άμα κτυπάς το κεφάλι σου στο ντουβάρι των διεθνών και ευρωπαϊκών συσχετισμών, ευλόγως το κεφάλι σου θα ανοίξει και όχι το ντουβάρι. Το τελευταίο αιμορραγούν κεφάλι είναι του ΣΥΡΙΖΑ, προηγήθηκαν, με τη σειρά, του ΠΑΣΟΚ

και της ΝΔ.

Υπάρχει ένα δόγμα που λέει πως η εμπειρία δε δανείζεται, αποκτιέται.
Σύμφωνοι, αλλά το δόγμα πρέπει να συμπληρωθεί και με το κόστος της απόκτησης της εμπειρίας.
Και αν μεν πρόκειται για προσωπική υπόθεση, η απάντηση είναι «κεφάλι μου είναι ό,τι θέλω το κάνω», αν όμως αφορά ευθύνη διακυβέρνησης τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η υποτροπή της οικονομικής -κοινωνικής αλλά και πολιτισμικής -με την ευρεία έννοια- κατάστασης μέσα σε 7 μήνες, η απομόνωση της χώρας εντός Ευρωζώνης και Ε.Ε. και ένα τρίτο μνημόνιο είναι η απόδειξη.Η μεγαλύτερη όμως ζημιά είχε ήδη επισυμβεί, στα κεφάλια των ανθρώπων, με τους γερμανοτσολιάδες, τους Τσολάκογλου, τους «αγανακτισμένους», με το διάχυτο αντικοινοβουλευτισμό, «να καεί, να καεί το μπ..η Βουλή», με την σύγχυση γύρω από τα πιο προφανή, δημοκρατία -ολοκληρωτισμός, «η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Κι αφού έγιναν όλα κουλουβάχατα, τώρα ήρθε η ώρα της πλήρους ισοπέδωσης, » tabula rasa» πρέπει να γίνει η μνήμη των πολιτών για να υποδεχτεί τη σωτήρια «για πρώτη φορά αριστερά», σωτήρια γιατί θα μας απαλλάξει από την κόλαση των τελευταίων 40 χρόνων, των χρόνων της Μεταπολίτευσης, πίσω ολοταχώς στο α΄αντάρτικο, αν όχι και στο δεύτερο, την ήττα στον εμφύλιο, για νάρθει η δικαίωση.Αυτή είναι η καινούργια διαχωριστική γραμμή που χαράζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαράντα χρόνια επιμόνως, τα δύο κόμματα που εναλλασσόταν στην εξουσία, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με υπομονή, επιμονή και κυρίως συνειδητά και εν απολύτω επιγνώσει κατέστρεφαν τη χώρα.
Η υπογραφή του πρώτου μνημονίου, το 2010 ήταν απλώς η συμβολαιογραφική πράξη που επικύρωνε την αποτυχία και την καταστροφή.
Γι΄αυτό και η ανάγκη για το νέο, αφού μηδενίσουμε και εκμηδενίσουμε το παλιό .
Αλλά τότε πώς αλλιώς;
Ε! πώς, πάει κι αλλιώς το story.

Σαράντα χρόνια, συνεχούς, ομαλής δημοκρατικής ζωής στον τόπο, για πρώτη φορά από τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Σαράντα χρόνια κλιμακούμενης ευημερίας στην οποία συμμμετέχει η μεγίστη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, ας είμαστε ειλικρινείς.
Σαράντα χρόνια στα οποία η χώρα βάζει στόχο τη σύγκλιση με τους μέσους ευρωπαϊκούς όρους σε όλους τους τομείς και αν μη τι άλλο πετυχαίνει την προσέγγιση.
Και τέλος, σαράντα χρόνια γεωπολιτικής, γεωστρατηγικής σταθερότητας, η χούντα και η κυπριακή τραγωδία με την τουρκική εισβολή είναι πολύ σύγχρονα γεγονότα για να μην αποτελούν μέτρο σύγκρισης με το σήμερα.
Όλα στα σκουπίδια .

Μα τότε τι μας συνέβη, γιατί η σημερινή σκοτεινιά;
Διεθνής κρίση το 2008, υπερθέρμανση διεθνούς οικονομίας, φούσκα διεθνής, επιλογή -που αργότερα επικρίθηκε από τους ίδιους τους αυτουργούς- κατάρρευσης της Lehman Brothers.
Κι εδώ ναι, απρονοησία, στα όρια της ασυνειδησίας, της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου.
Και πιο πριν ακόμη, κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί, σχοινοβασία της κυβέρνησης Σημίτη, πολιτική μεροδούλι-μεροφάι χωρίς ορίζοντα και προοπτική.

Κι ακόμη πιο πίσω, τριτοκοσμική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, κάτι σαν την αποτυχούσα «αραβική άνοιξη», με τον Ανδρέα Παπανδρέου ως «Σιδερένιο» και Ελ Σίντ, η ευρηματικότητα του «αυριανισμού» του Γιώργου Κουρή δεν έχει τέλος, σήμερα ασκείται επί των ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ.
Κι ακόμη πιο πίσω ,’81, κατάληψη του πελατειακού κράτους από τον Α.Παπανδρέου μετά την αξιοποίησή του από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Αυτά εν συντομία.

Περίεργο πράγμα. Κανείς ή σχεδόν κανείς, από τους πολιτικούς, κυρίως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που έδρασαν όλη αυτήν την περίοδο, δεν τα υπερασπίζεται αυτά τα 40 χρόνια, παρά ενοχικά, προσχωρούν στο μηδενισμό και τον εκμηδενισμό τους που έχει ποτίσει τις καρδιές και τα μυαλά των πολιτών αυτά τα πέντε χρόνια.
Κι αφού δεν υπάρχει αντίλογος, ο μηδενισμός και εκμηδενισμός δικαιώνεται, η οργή, ο πόνος των πολιτών για την πεντάχρονη ταλαιπωρία βρίσκει εύκολα ενόχους, όλους τους πολιτικούς της σαραντάχρονης περιόδου, όλα τα κόμματα, μα και την πολιτική αυτή καθαυτή.

Πεδίο ανοικτό για την καινούργια, ολοκληρωτικά απολιτική και βαθιά αντιδημοκρατική θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ του νέου έναντι του παλιού, εκ της παρθενογενέσεως.
Αλλά αν οι πολιτικοί δεν υπερασπίζονται το έργο τους, τουλάχιστον οι πολίτες ας υπερασπιστούμε τις ζωές μας, απαντώντας με ειλικρίνεια ο καθένας στην απλή ερώτηση, αν πέρασε καλά τα τελευταία σαράντα χρόνια, αν πέρασε καλύτερα από την προηγούμενη γενιά, αν η χώρα δεν έγινε καλύτερη, ομορφότερη, πιο σύγχρονη.
Η απάντηση του καθενός μου μοιάζει το τελευταίο οχυρό στην επιδιωκόμενη πολτοποίηση του γνωστού παλιού από το άγνωστο νέο.