Το νοθευμένο καύσιμο της μηχανής της Μεταπολίτευσης

Είναι εντυπωσιακός ο ζήλος με τον οποίο η γενιά του Πολυτεχνείου και λίγο μετά, ξαφνικά αποστράφηκε το δικομματισμό… Ξαφνικά το ποτήρι ξεχείλισε, ξαφνικά «δεν πάει άλλο», ξαφνικά όλοι έγιναν ανεξάρτητοι και σκεπτόμενοι, χωρίς πάντως να φαίνεται να σταματά η κυκλική φάρσα της Ιστορίας…

Η Ελλάδα σήμερα πληρώνει τα λάθη πολιτικών προσώπων που η συγκεκριμένη γενιά ανέδειξε με την ψήφο της επί δεκαετίες, όταν αποθέωνε στις πλατείες πολιτικούς νοοτροπίας «δώστα όλα», που έταζαν στους πάντες τα πάντα, ενώ απεναντίας «μαύριζε»

όποιον πολιτικό είχε το θάρρος και το αίσθημα ευθύνης να πει αλήθειες. Ο πολιτικός που έταζε, που βόλευε, που τακτοποιούσε, που μοίραζε, ήταν για αυτήν τη γενιά πάντα καλύτερος. Μια εξέλιξη στη δουλειά, μια αύξηση μισθού, κάποιο επίδομα έγκαιρης προσέλευσης ή κάποιο άλλο μαϊμού, μια δυο διασυνδέσεις για κάποια «εξυπηρέτηση», στραβά μάτια στη φοροδιαφυγή και τα κρυφά εισοδήματα και όλα καλά… Ακόμα και όταν εξέλεγαν ικανούς Πρωθυπουργούς, την ίδια στιγμή τους «αφόπλιζαν» με τις επιλογές τους σε επίπεδο Βουλευτών, καθώς αυτές ακολουθούσαν τα παραπάνω κριτήρια ψήφου. Ο κάθε πρωθυπουργός ήταν πάντα αντιμέτωπος με τον κομματικό του μηχανισμό και ένα στρατό ψηφοφόρων που από τη μια απαιτούσαν επανίδρυση του κράτους και από την άλλη δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι «δε γίνεται ομελέτα αν δε σπάσεις αυγά». Ένα εκλογικό σώμα σε πλήρη ένδεια υγιών πολιτικών κριτηρίων…

Πριν από δύο χρόνια ήρθαν οι πικροί καρποί αυτής της νοοτροπίας και μόνο τότε η γενιά αυτή έδειξε να αφυπνίζεται, όταν τα προνόμια γκρεμίστηκαν και παρέσυραν και υγιείς κόπους μιας ζωής. Κανείς δεν έψαξε ποτέ αν οι πολιτικές υποσχέσεις στηρίζονταν σε υγιές έδαφος, ή αν η χώρα υποθηκεύει το μέλλον της δανειζόμενη χωρίς να παράγει ισοδύναμα με όσα ξοδεύει. Ψήφιζαν κοντόφθαλμα, απαξίωσαν κάθε ιδεολογία και σήμερα υποστηρίζουν ότι ιδεολογίες δεν υπάρχουν στρεφόμενοι σε κόμματα διαμαρτυρίας που μάλιστα όλο και περισσότερο στελεχώνονται από «μεταγραφές» πολιτικών προσώπων του ίδιου χθες που υποτίθεται ότι η κοινωνία, τώρα πια, καταδίκασε. Συνέχιση της ίδιας νοοτροπίας που θέλει το πρόβλημα να λύνεται με αλλαγή μηχανής, ενώ χρειάζεται απλά καθαρό καύσιμο…

Το κίνητρο είναι ακριβώς ίδιο όπως τότε, απλά αντεστραμμένο. Τότε έκαναν λάθος επειδή ψήφιζαν με κριτήριο τα μοιραζόμενα προνόμια, τώρα κάνουν λάθος επειδή ψηφίζουν με γνώμονα την κατάργηση αυτών των προνομίων που ακολούθησε. Για όσους πολιτικούς υπήρξαν διεφθαρμένοι, στην πραγματικότητα κανείς δεν ενδιαφέρεται. Δεν είναι τυχαίο ότι το δημόσιο αίσθημα απέναντι στην πολιτική διαφθορά εκδηλώθηκε ξαφνικά όταν ήρθε η κρίση. Όσο μεγάλη μερίδα πολιτών εξυπηρετούνταν από αυτούς, ή όσο δε θίγονταν με τις περικοπές και τους φόρους που επέβαλε η κρίση, όχι απλά δε ζητούσαν απόδοση δικαιοσύνης, αλλά τους ξαναψήφιζαν κιόλας… Φυλακή να έχει κάνει ο άλλος, για ένα ρουσφέτι τον ξαναψηφίζεις και αλίμονο στον πρόεδρο αν τολμήσει να τον κόψει από τα ψηφοδέλτια! Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν επέλεξε ποτέ με την ψήφο της την εντός των κομ