Το έξυπνο πουλί…

Είπα να κάνω ένα διάλειμμα από τα “επείγοντα” και να πάω μια βόλτα σε θέματα καρδιάς, ψεύδους και εικονικής πραγματικότητος.
Θα μου πεις –και με το δίκιο σου- πώς συνδυάζονται ολα αυτά;
Θα σου πω μια μικρή, ίσως και χαζή, ιστορία. Αλλά ποιος ζυγίζει τη χαζομάρα, στο συναίσθημα της ανασφάλειας ή της ανάγκης ή της καρδιάς;

Άσχημη δεν ήταν. Έγινε γυναίκα, δεν γεννήθηκε. Μπασμένη στη ζωή, που λένε. Καπάτσα, ευαίσθητη, με συστολή αλλά και θράσος πολλές φορές. Πώς αλλιώς να επιβιώσει σε ένα τέτοιο κόσμο;

Χορτάτη έλεγε, αλλά μάλλον για να το πιστέψει η ίδια. Ήταν και σε δύσκολη

Ωραίος ήταν. Παραήταν ωραίος. Όμορφα λόγια. Πανέξυπνος, ετοιμόλογος, έδειχνε ευαίσθητος-μπορεί και να ήταν- δεν ήθελε και πολύ η μανταμίτσα να πέσει στην παγίδα.

Κολακεύτηκε, της άρεσε και το παιχνίδι μια ζωή, κι ας μην είχε αποτέλεσμα πάντα, και μπήκε στο χορό. Παραχόρεψε. Ολα τα είδη.

Ξεκίνησε με ενα μπλούζ για πολλές μέρες, μετά έγινε ταγκό -σχεδόν ζωντανό. Η δύναμη της θέλησης. Η ανάγκη να μοιραστεί. Να ζει έναν εικονικό έρωτα, άρα πρωτόγνωρο, άρα προκλητικό. Να κάνει έρωτα με τη φαντασία και με μια φωνή στην άλλη γραμμή του τηλέφώνου.

Και πόσο κορόιδευε κάτι παρόμοιες περιπτώσεις πριν!
Πόσες φορές η φράση, ό,τι κοροιδεύεις το λούζεσαι, ήρθε στο μυαλό της!
Αλλά όχι ακόμη. Εκεί, περίμενε. Να βρει μια καλημέρα, να δώσει αναφορά πώς θα περάσει η μέρα της –λες και δεν είχε φίλους, οικογένεια η ανόητη.

Αλλά κακώς τη βρίζω. Ακόμη. Μα η ανάγκη μεγάλωνε. Έγινε εθισμός σε μια ένδειξη μιας οθόνης.Μια μικρή κόκκινη ένδειξη στο σχέδιο με το φακελάκι του facebook. Μα ολη της η ύπαρξη
κρεμόταν απο αυτό.

Ξέχασα να σου πώ δε, ότι είχε περάσει δυο τρείς μπόρες μαζεμένες και γονάτισε.

Όχι, δεν τη δικαιολογώ. Σου δίνω όλη την εικόνα για τυχόν επανάληψη ή παρόμοια περίπτωση που, ίσως, έχεις ακούσει.

Κάποια στιγμή άρχισαν τα όργανα για τα καλά.
Στο εξωτερικό ο κύριος- νεαρός (φωτογραφίες έβλεπε μόνο, αλλά παρέβλεπε τα πιο βασικά).
Κάποια στιγμή σύντομα, θα γυρνούσε. Αυτό το σύντομα κράτησε ενάμισυ χρόνο.

Εδώ χωράει το ανόητη, με κεφαλαία γράμματα. Ήταν έντονο. Μπήκε και η περιέργεια στη μέση, όλα τα άλλα που προανέφερα και το ‘χασε το παιχνίδι.Έρμαιο μια κόκκινης
κουκίδας. Κάποια στιγμή τη χτύπησε μια αρρώστια.

Ποιον θέλει δίπλα του ο άρρωστα ερωτευμένος, άρρωστος άνθρωπος;
Τον έρωτά του. Nada. Δεν μπορούσε ο κύριος. Είχε υποχρεώσεις.

Το πιο κουφό δεν σου είπα. Skype δεν είχε η μαντάμ.
Το σιχαινόταν γιατί, εύλογα για ένα μαλακισμένο μυαλό, αν μιλήσεις στο skype, πρέπει να δείξεις και βυζί, αλίμονο.
Κι. όμως, έβαλε την εφαρμογή και μάλιστα τον παρακαλούσε σχεδόν -άλλες φορές τον απειλούσε- να
“ειδωθούν”.

Όχι. Ειχε προβλήματα. Τι αργοπορημένη ακμή επικαλέστηκε, τι ότι κάνει θεραπεία μήνες, σημάδια μπλα μπλα. Ατύχημα στο πόδι, χειρουργείο μπλα μπλα.

Ακλόνητη. ΉΘΕΛΕ να πιστέψει. Έσκαβε το λάκο της και το ήξερε.
Ξενέρωσε αρκετά, μια και πέρασε ο καιρός, ήρθε και η αρρώστια,αυτός δεν ήρθε. Χάθηκε. Μέχρι και block του έκανε. Ως εκεί έφτασε!

Μετά απο κάτι μήνες,νάτος πάλι.Με τα «αρώματά» του, τις ομορφιές του, όποιος κι αν ήταν, τις υποσχέσεις «αυτό το καλοκαίρι αγάπη μου, θα το περάσουμε επιτέλους μαζί».

Κάτι φούντωσε πάλι, αλλά η πισινή ειχε πιάσει πρώτο στασίδι.
Απ’ την άλλη η βλακώδης αμφιβολία. Κι αν είναι ετσι;
Αν λεει αλήθεια; Δεν θα μάθεις ποτέ.
Δεν έμαθε ποτέ. Δεν ήρθε ποτέ. Δεν τον είδε ποτέ. Κι όμως, γελάστε ελεύθερα, τον ερωτεύτηκε.
Ξέρω,την ιδέα του έρωτα ερωτεύτηκε, την ανάγκη του, τα είπα και πιο πάνω, μα …ήταν τόσο αληθινό. Σαν ψεύτικο.

Τώρα που την χαζεύω μετά απο λίγο καιρό, έχει ένα μουδιασμένο χαμόγελο. Τώρα το κοιτάει γιατί τώρα βλέπει.
Είπε αντίο, άραγε μέσα της;
Και πού; Στην ψευδαίσθηση;Στον έρωτα; Στον εαυτό της;
Η ανάγκη για να μοιραστείς λίγο πριν τα στερνά βέλη σε χτυπήσουν, ειναι τυφλή.
Της έφερα το παράδειγμα την Αλεξάνδρα Ντε Λάνγκο με το γκομενάκι.

– “Πλάκα μου κάνεις; Τουλάχιστον αυτή τον
άγγιζε”
– “Ναι, αλλά με τι κόστος;”
– “Με το όποιο κόστος. Αλλιώς δεν ειναι έρωτας. Ειναι συνθήκη…”