Το εγκόλπιο του καλού «αντιγραφέα»!

Όποιος παρακολουθεί τον γερμανικό Τύπο, τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να μην έχει διαπιστώσει ότι ο πρώην υπουργός Άμυνας της χώρας αυτής όχι μόνο έχασε την υπουργική του καρέκλα, αλλά μάλλον κατέστρεψε και την πολιτική του καριέρα, όταν σε κάποια βιβλιοκρισία ένας ομότεχνος αποκάλυψε ότι η διδακτορική του διατριβή «φιλοξενούσε» πολλά αποσπάσματα από κείμενα ξένων συγγραφέων, χωρίς να υπάρχουν οι απαραίτητες προς τούτο αναφορές και παραπομπές-με άλλα λόγια κατά παράβαση των κανόνων της ακαδημαϊκής δεοντολογίας.

Ας σημειωθεί ότι η εν λόγω

δεοντολογία είναι οικουμενική, δεν ισχύει μόνο στο Πανεπιστήμιο του Bayreuth, το οποίο αφαίρεσε τον τίτλο από τον «υψηλό» διδάκτορα, ούτε μόνο στη Γερμανία.

Εννοείται ότι, όπως κάθε καλός αντιγραφέας, ο zu Guttenberg στην αρχή αρνήθηκε τα πάντα και απειλούσε με μηνύσεις τους πάντες. Αργότερα παραδέχθηκε κάποια «λάθη» και «παραλείψεις». Προς το τέλος, όταν το πράγμα ζόρισε, είπε ότι η διατριβή του έχει όντως πρόβλημα προχειρότητας, διότι ως πολυπράγμων πολιτικός δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο να αφιερώσει για μια καλή διατριβή. Το ότι υπήρξε αντιγραφέας ούτε σήμερα το δέχεται αλλά ανέχεται, έστω, τους άλλους να το πιστεύουν και να το γράφουν…

Η ιστορία αυτή – κάποιος πολιτικός που αντιγράφει για το διδακτορικό του, κάποιος που το ανακαλύπτει και το δημοσιοποιεί, επιτροπές δεοντολογίας που εξετάζουν την περίπτωση και εφαρμόζουν αυστηρά τους ακαδημαϊκούς κανόνες, παρά το κοινωνικό μέγεθος των αντιγραφέων, και τέλος η τακτική άρνησης των λογοκλόπων ότι αντέγραψαν, ακόμη και όταν τα Πανεπιστήμια ανακαλούν τον τίτλο του διδάκτορα – επαναλήφθηκε για έξι-εφτά ακόμη περιπτώσεις Γερμανών πολιτικών, ομογενών και αλλογενών. Προφανώς η απάτη και η τάση για λεηλασία δεν είναι «εθνοτική» υπόθεση…

Όμως, το κρίσιμο στην υπόθεση της καταπολέμησης της λογοκλοπής στα γερμανικά Πανεπιστήμια, που δεν είναι και τα πιο αυστηρά στο θέμα αυτό, καθώς οι ΗΠΑ κατέχουν τα πρωτεία – είναι η ακύρωση της επιλογής της συγκάλυψης ως στρατηγικής ελέγχου της «ζημίας» που θα μπορούσε ο πρύτανης ενός Πανεπιστημίου να νομίσει ότι υφίσταται το ίδρυμα που εκπροσωπεί, όταν αποκαλυφθεί μια υπόθεση λογοκλοπής στο «σπίτι» του, κατά το αρχαίον: «τα εν οίκω μη εν δήμω». Η στρατηγική της «προστασίας» του ιδρύματος μέσω της προστασίας του λογοκλόπου και της συγκάλυψης των υποθέσεων αποκλείστηκε εξ αρχής, το ίδιο και εκείνη της «αλληλεγγύης» προς τον …σύντροφο αντιγραφέα.

Ακριβώς αυτά τα δύο στοιχεία είναι που διαφοροποιούν την ελληνική πανεπιστημιακή κουλτούρα από την αντίστοιχη των πανεπιστημίων κάποιων άλλων χωρών με τις οποίες θέλουμε να συγκρινόμαστε. Και είναι αυτή η κουλτούρα που επιτρέπει στους «ξένους» να μην μας παίρνουν και τόσο στα σοβαρά, όταν εμείς μιλούμε για …αριστεία.

Τι γνωρίζει, λοιπόν, καλά ένας κοινός, πολύ περισσότερο ένας υψηλόβαθμος, λογοκλόπος σε κάποια – πολλά ή λίγα, κανείς δεν γνωρίζει, αφού το ζήτημα τώρα έχει αρχίσει να ερευνάται – ελληνικά πανεπιστήμια που του επιτρέπει να κοιμάται ήσυχος, έχ