Τι κι αν είμαι γιος του Μίμη Ανδρουλάκη; Είμαι ο Νίκος!

Συνάντησα το Νίκο Ανδρουλάκη στο Τρίγωνο, στο Παγκράτι, πριν δηλώσει πως ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.

Μου μίλησε για τα όνειρά του, για το αν και πόσο επηρεάζει τη δουλειά του το γεγονός ότι είναι γιος του Μίμη Ανδρουλάκη, για το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με το σινεμά και το θέατρο, για το αν

- Πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες;

Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1987, μεγάλωσα εδώ Αθήνα, μετά μετακόμισα στη Γλυφάδα, και τώρα είμαι Παγκράτι. Μου αρέσει η γειτονιά, μου θυμίζει Παρίσι.

- Πώς και από τις οικονομικές σου σπουδές στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, καταστάλαξες στην υποκριτική;

Στο 2ο έτος γνώρισα τον μετέπειτα κολλητό και συνεργάτη μου, που είναι κι αυτός ηθοποιός. κάναμε κοπάνα από το μάθημα για να γράψουμε σενάρια στην καφετέρια απέναντι. Οπότε βλέπεις ότι σε πάει η ζωή από μόνη της. Στον 21ο αιώνα, είναι αυτονόητο πως θα δουλεύεις πολλές ώρες τη μέρα. Συνεπώς, πρέπει να είναι κάτι που γουστάρεις. Από χασάπης μέχρι πυρηνικός επιστήμονας.

- Το φιλμ που έκανες, πώς και έτυχε;

Σκηνοθέτης ήθελα πάντα να γίνω, η υποκριτική ήρθε στην πορεία, Από πιτσιρικάς, που έπαιζα lego με τις ώρες στο προνήπιο και στο νήπιο, η εξουσία στο να πλάθεις κόσμους, ήταν το παν. Η ταινία ήρθε σαν αυτοσχέδιο «μεταπτυχιακό». Υπήρχαν άνθρωποι που μπορούσαν να βοηθήσουν να στηθεί παραγωγή με πολύ χαμηλό budget, και είπα «τώρα ή ποτέ». Το κείμενο είναι η δομή της κοσμοθεωρίας μου, κυρίως για το χάσμα των γενεών, και για κάθε νέα γενιά που προσπαθεί να μη γίνει Μήδεια της επόμενης. Έκανα μια ελεγεία, σκοτεινή ταινία, αφηρημένη, εναλλακτική, αλληγορική, πειραματική. Μόλις βρω χρήματα, θα κάνω μια «πιο κανονική», με πιο ορθολογιστική δραματουργία.

- Μεγάλου μήκους η επόμενη ταινία;

Money talks! Έχω πολλά σενάρια στο κεφάλι μου και για μικρού και για μεγάλου μήκους. Δυστυχώς, οι μεγάλου μήκους στην Ελλάδα είναι πρόκληση ζωής. Χρειάζεσαι εξαψήφιο αριθμό χρημάτων.

- Νιώθεις περισσότερο ηθοποιός, σκηνοθέτης ή δημιουργός;

Είμαστε θύματα της λανθασμένης ερμηνείας του Αριστοτέλη. Πρέπει να έχουμε ένα μικρό εγκιβωτισμό, να παρκάρουμε στα polly pocket του μυαλού μας το τι είμαστε, ποιοι είναι οι στόχοι, ποιον θα έχουμε δίπλα μας τα επόμενα 10 χρόνια…
Δεν το βλέπω έτσι. Δουλεύω ανάλογα με το ποια πρόκληση γεννιέται μέσα μου. Έτσι θέλω να συνεχίσω, και μακάρι να μπορέσω να βιοποριστώ. Δε νομίζω πως χρειάζεται τόσο καριερίστικη κατηγοριοποίηση. Όλα μπορεί να τα κάνει κάποιος αν θέλει.

- Το όνομα του πατέρα σου σου προσέφερε ευκαιρίες ή προκάλεσε αμφισβητήσεις;

Το όνομα είναι στην ταυτότητα, δεν παίζει ρόλο. Έχω επιδιώξει να μη με επηρεάσει. Μου έχουν προτείνει να πάω σε τηλεοπτικές εκπομπές, όμως αποφεύγω οτιδήποτε νιώθω να γίνεται «φυτευτά» -με υπεραξία που δεν έχω κερδίσει από τη δουλειά μου. Αυτό που σίγουρα επηρεάζει είναι οι προσλαμβάνουσες που έχει κάθε άνθρωπος.

- Είσαι πολιτικοποιημένος γενικά;

Ναι βέβαια. Δε δικαιούσαι να είσαι πολίτης χωρίς να είσαι συμμέτοχος στη σκέψη αυτού του πράγματος. Δεν είμαι καθόλου κομματικοποιημένος όμως.

- Θα σκεφτόσουν και εσύ να κατέβεις στον πολιτικό στίβο;

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με την κομματική δομή της πολιτικής, ήδη από το Πανεπιστήμιο, όπου με είχαν μισήσει. Με είχαν προσεγγίσει η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ για να τις βοηθήσω (και λόγω ονόματος και γιατί από μικρός είχα ταλέντο στη ρητορική). Όταν. όμως. τους είπα πως διαφωνώ με την παρουσία των κομμάτων στα Πανεπιστήμια με κοίταγαν σαν εξωγήινο. Μπορεί στα 60 μου, αν είμαι εν ζωή και έχω κάνει και 2 πράγματα, να γούσταρα να γίνω δήμαρχος Αθηναίων -γέρος και μερακλής. παρά κάτι άλλο.

- Πώς χειρίζεσαι τις αρνητικές κριτικές; Είδα πως σου έβαζαν χαμηλή βαθμολογία στο internet movie database.

Οι Κρητικοί είναι πολύ ενδιαφέροντες τύποι, με μουστάκια και κουμπούρια, ωραίο φαγητό και φιλότιμο. Στην κριτική, όμως, υπάρχει ζήτημα… Όταν δεν κάνεις κάτι άχρωμο, άοσμο και άκακο, εκ των πραγμάτων ξέρεις πως η αντίδραση θα είναι πάσης φύσεως. Η αλήθεια είναι πως ο,τιδήποτε (έστω και λίγο αν δεν κωλώνει) θα κριθεί ως κάτι όχι αρκετά συνεπές.
Κάποιοι χρήστες του διαδικτύου, για τα δικά τους βίτσια, θέλουν να δημιουργήσουν πανικό. Αποδόμηση. Δεν έχει πλάκα να ξέρεις εκ των πραγμάτων -επειδή δεν είσαι παραγωγή Hollywood- να βλέπεις στο ξεκίνημά σου να βάζουν κάποιοι στο imdb 0 στα 10. Το ζούμε κι αυτό. «Θα έρθει πάλι καλοκαίρι», που λέει και η πρωταγωνίστρια στην ταινία μου.

- Γι αυτό ανέβασες την ταινία στο διαδίκτυο; Για να τη δει περισσότερος κόσμος;

Η ταινία έγινε μόνο για να τη δεις μέσω ιντερνέτ. Δε θα μπορούσε να πάει διανομή σε κανονικό σινεμά λόγω μεγέθους -είναι μεγάλη για μικρού μήκους και πολύ μικρή για μεγάλου. Είναι τρομερή η ισχύς του διαδικτύου. Έκανα μια παράσταση διόμισυ μήνες στο θέατρο και την είδαν λιγότεροι από όσους είδαν την ταινία σε ένα μήνα.

NOT MEDEA short film from Nicolas Androulakis on Vimeo.

- Χρησιμοποίησες τα αγγλικά ως γλώσσα του Not Medea επειδή έχεις βλέψεις για το εξωτερικό;

Δε θα γινόταν στο κείμενο αυτό να μη μιλήσει στη διεθνή γλώσσα η ηρωίδα. Θα ήταν αυτιστικό και δε θα μας μετέφερε τη συγκινησιακή της φόρτιση. Ούτε θα μετέφερε τη σκωπτική διάθεση που ήθελα να προσεγγίσω την τραγικότητα του ποιήματος, το βασισμένο σε «αληθινή ιστορία». Αυτό το «βασισμένο σε αληθινή ιστορία» πιστεύω σηκώνει και λίγη σκωπτική διάθεση γιατί η Τέχνη με το καλό του να μεταφέρει και να χρησιμοποιήσει τραγικά γεγονότα για να λυτρώσει τη ψυχή του θεατή, βαυκαλίζεται κιόλας.

- Δηλαδή δεν έχεις βλέψεις να κάνεις κάποια δουλειά που θα προωθηθεί στο εξωτερικό;

Δε γίνεται να μη φιλοδοξείς να φτάσεις στην κορυφή, ακόμα και αν ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Προφανώς κάθε καλλιτέχνης επιθυμεί να πάρει Οscar ή Χρυσό Φοίνικα. Και κάθε σεφ θα ήθελε χρυσούς σκούφους ή αστέρια michelin -αλλά δεν ξεκινάς να δουλέψεις γι’αυτό. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου ονειρεύεσαι το φεγγάρι, αλλιώς δεν είσαι άνθρωπος.

- Έχεις σκεφθεί με ποιους Έλληνες ή ξένους ηθοποιούς θα ήθελες να συνεργαστείς;

Όχι. Με όλους και με κανέναν. Σιχαίνομαι το σελεμπριτιλίκι. Δεν μπορείς να ξεκινάς με το σκεπτικό «θέλω να συνεργαστώ μ’ αυτόν». Αυτό αφορά μόνο καριερίστες ή πιτσιρίκια. Δουλεύω πάνω στην ιδέα και -επειδή είμαι πρωτίστως δημιουργός- θέλω να συνεργαστώ με εκείνους που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, σκέφτομαι ότι κάνουν αυτό που εγώ φαντάζομαι πως συμβαίνει.