Θα ματώνουμε για πολλά χρόνια, ας το συνειδητοποιήσουμε…

Η επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου, Ανγκελας Μέρκελ, την προσεχή Τρίτη στην Αθήνα ελπίζουμε ότι θα είναι η αρχή του τέλους της διελκυνστίνδας των τελευταίων μηνών για την οριστικοποίηση του πακέτου των περιοριστικών μέτρων και την εκταμίευση της επόμενης δόσης των 31 δισ ευρώ, που είναι απαραίτητη για την επιβίωση του ελληνικού κράτους υπό τις παρούσες συνθήκες.

Τι σημαίνει

πρακτικά η επιβολή από την τρόικα των νέων οδυνηρών μέτρων λιτότητας, που ακολούθησε το κατά 50% «κούρεμα» του δημοσίου χρέους μετά την απόφαση των Βρυξελλών;

Θα οδηγηθούμε σε περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, όπως υποστηρίζουν πολλοί; Θα βρισκόμαστε υπό κηδεμονία για τα επόμενα χρόνια; Ασφαλώς κι οι εκτιμήσεις αυτές θα ισχύουν για τα επόμενα χρόνια.
Οι δανειστές μας θα επιβάλλουν τη θέλησή τους με ισχυρή πυγμή το επόμενο διάστημα. Άλλους αυτό τους ενοχλεί, άλλους όχι και τόσο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η ανεύθυνη πολιτική που ακολούθησαν επί δεκαετίες διεφθαρμένες κι ανίκανες ελληνικές κυβερνήσεις μας οδήγησαν σε αυτή την θλιβερή κι επικίνδυνη κατάσταση, με αποτέλεσμα ένας αυστηρότερος ευρωπαϊκός έλεγχος, που θα μπορούσε να βοηθήσει στον έλεγχο των δημοσίων δαπανών και στην εξυγίανση των δημοσιονομικών μας να μην ήταν απαραίτητα αρνητικός.

Εφόσον, φυσικά, πρόβλημα με την εθνική μας κυριαρχία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, μιας και η Ελλάδα θα συνεχίσει να παραμένει συμπαγής και κυρίαρχο κράτος.

Η επίπτωση του «κουρέματος» είναι άκρως διαφορετική στην πραγματική μας ζωή. Κι αυτό πρέπει να δούμε και να διαπιστώσουμε. Και να λάβουμε τα μέτρα μας. Χωρίς αμφιβολία, οι Έλληνες στο σύνολο μας θα είμαστε φτωχότεροι στα χρόνια που θα έλθουν. Θα είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με αυτά που παράγουμε. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν είναι πολλά. Επί χρόνια συνηθίζαμε να ζούμε με τις κρατικές χορηγίες, που προέρχονταν από τον αστείρευτο δανεισμό, που δεν υπάρχει πιά. Με αγροτικές επιδοτήσεις, κοινοτικά προγράμματα, επιχορηγήσεις κοκ. Όλα αυτά κόβονται. Και, μάλιστα, οριστικά. Το ελληνικό δημόσιο, αλλά και γενικότερα η ελληνική κοινωνία, πρέπει να μάθει να ζει παράγοντας πλεονάσματα για να μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος, που απέμεινε μετά το «κούρεμα» και να μπορέσει να ξαναβγεί με ανανεωμένη αξιοπιστία στις αγορές μετά μια δεκαετία τουλάχιστον.

Μπορεί να γίνει αυτό; Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ένα μοντέλο ζωής όταν καταρρέει, παίρνει πολύ χρόνο κι επίπονη προσπάθεια για να αντικατασταθεί από ένα καινούργιο, πιο ρεαλιστικό και λειτουργικό. Αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Τα πράγματα τρέχουν. Και, μάλιστα, με γοργούς ρυθμούς. Και μας υποχρεώνουν να προσαρμοστούμε και να αλλάξουμε.

Θα τα καταφέρουμε; Η προσωπική μας άποψη είναι ότι ο Έλληνας είναι ευπροσάρμοστος, έξυπνος και δημιουργικός όταν το σύστημα δεν τον εμποδίζει. Και η αισιόδοξη ματιά είναι ότι σύντομα θα αρχίσει να προσαρμόζεται και να παράγει. Αυτό δεν θα γίνει ανώδυνα. Αντιθέτως, οι επόμενοι μήνες ί