Τα βουτυρόπαιδα και οι καταληψίες….

Τους γουστάρω αυτούς τους «παραιτηθείτε». Αναδύουν μια μόρφωση και έναν αστισμό που με τρελαίνει. Ακόμα και αν η έγκυρη δημοσιογραφία του Λάκη, του Λαλάκη και του Λωλοστεφανάκη μου αποκαλύψει πως οι μισοί από αυτούς είναι υποκινούμενα καθάρματα, που εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς και προάγουν σκοτεινά συμφέροντα των Σαμαροβενιζέλων, εγώ πάλι θα τους γουστάρω και πάλι θα τρελαίνομαι με δαύτους. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν ντρέπονται για το γεγονός πως είναι αστοί, μορφωμένοι και ίσως και πετυχημένοι σε αυτό που διάλεξαν να κάνουν ως επάγγελμα και παρά τα «κουσούρια» τους αυτά και

την γιάπικη, κολλαγονούχα φάτσα τους αποφασίζουν να εκτεθούν δημόσια και μάλιστα σε πανελλήνια πρώτη. Στην χωρα της φαιδράς πορτοκολέας, βλέπετε, υπήρχε ένα αναμφίλεκτο ταμπού, δεκαετίες τώρα, το οποίο τα συγκεκριμένα ιδιοτελή καθάρματα κατάφεραν να αμφισβητήσουν. Σύμφωνα με το ταμπού αυτό τα πεζοδρόμια και οι πλατείες, ο δημόσιος χώρος εν γένει, αποτελούσαν αποκλειστικούς χώρους εκτόνωσης των περιβόητων «παιδιών του λαού», των καταληψιών για να συνεννοούμαστε, με τα βουτυρόπαιδα να στέλνονται στο πυρ το εξώτερον των Μικέλ, άντε και κανενός πιο κλασάτου καφέ στο Κολωνάκι.

Η μετεμφυλιακή ενοχική κουλτούρα του κράτους απέναντι στην Αριστερά, ανακατεμένη με ολίγον αντιστασιακό φαντασιακό, μπόλικο Βελουχιώτη και μια συλλογική ψευδαίσθηση πως ο μικροαστός μπορεί να γίνει επιτέλους νεόπλουτος και αστός, όχι μέσω της μόρφωσης και της εργασίας του, αλλά μέσω ενός συνδικάτου, ενός βουλευτικού γραφείου ή μιας προνομιούχας συντεχνίας, δημιούργησαν στα χρόνια που μας πέρασαν το αρχέτυπο του λαικού αγωνιστή και καταληψία. Αξούριστος, ολίγον άπλυτος, κιμπάρης, με άποψη επι παντός επιστητού, αθυρόστομος, κρατιστής βεβαίως βεβαίως και με πτυχίο της Μεγάλης του Πεζοδρομίου Σχολής . Πολλοί από αυτούς βολεύτηκαν σε κάποιον δημόσιο οργανισμό στα χρόνια της πλέριας δημοκρατικής εμπέδωσης του Αντρέα, άλλοι εξασφάλισαν σύνταξη από τα πενήντα τους στα χρόνια των επόμενων συνεχιστών της δημοκρατικής εμπέδωσης ενώ άλλοι πάλι τον βρήκαν τον τρόπο τους να απομυζούν τα ταμεία του κράτους, κινούμενοι στον τρισκατάρατο χώρο της ελεύθερης αγοράς. Στο όνομα της δημοκρατικής εμπέδωσης πάντα.

Δεν ηταν πολλοί, αν τους συγκρίνει κανείς με τα εκατομμύρια των Ελλήνων, αλλά ήταν οργανωμένοι καλά. Με το που επιχειρούσε το πολιτικό σύστημα να μεταρρυθμίσει έναν από τους κλάδους τους – όχι από αγαθές προθέσεις βέβαια αλλά για το ξεκάρφωμα του εξευρωπαισμού μας- οι εν λόγω συνασπίζονταν σε χρόνο dt και αποκτούσαν το απαραίτητο συντεχνιακό μέγεθος. Αυτό που τρόμαζε τις κυβερνήσεις και οδηγούσε στους απαραίτητους συμβιβασμούς. «Αν τους πειράξουν αυτούς μετά έχουμε σειρά εμείς», σκέφτονταν οι εν λόγω και η σκέψη αυτή αποτελούσε την δική τους συγκολλητική ουσία. Καθώς περνούσαν τα χρόνια οι καταληψίες απέκτησαν και πολιτικά χαρακτηριστικά. Ήταν αριστεροί στις ιδέες τους, κοινοτιστές, αντικαπιταλιστές και φυσικά αντιφιλελεύθεροι. Στις παρόλες πάντα. Γιατί στην καθ΄ ημερα πράξη τους ήταν γνήσιοι φιλοτομαριστές, ενίοτε δεξιοί στην τσέπη, γευσιγνώστες των αγαθών του καπιταλισμού και φυσικά κάθε τους σκέψη είχε ως κατάληξη μια φιλελεύθερη αρχή λοκιανού τύπου σε νεοελληναράδικη μετάφραση: «μην ακουμπήσετε την περιουσία μου, πίσω και σας έφαγα». Αλλά τι κάθομαι και σας λέω; Τους περιγράφει καλύτερα ο Αριστοφάνης (ο ορίτζιναλ ντε και μην διανοηθεί κανείς να τον μπερδέψει με τον ιμιτασιόν) στους Βατράχους του: «Πολίτης αργός στο να ωφελεί την πόλη, γοργός στο να την βλάφτει, ανοιχτομάτης για τον εαυτό του και για κείνη στείρος»!

Όταν κατέρρευσε, που λέτε, το γελοίο οικονομικό μοντέλο που τους σίτιζε και τους μοίραζε προνόμια και θέσεις οι αγωνιστές του λαού την είδαν αγανακτισμένοι. Μπήκαν μπροστά στο πλήθος που περικύκλωνε κατά καιρούς το μπουρδέλο που τους σίτιζε τόσα χρόνια – τους μπροστάρηδες για να μην παρεξηγούμαστε- και ύψωσαν το λάβαρο της λαικής επανάστασης. Δεν πλήρωναν διόδια, λευκοαπεργούσαν στα γραφεία τους, απαιτούσαν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, απειλούσαν θεούς και δαίμονες, φώναζαν στα καφενεία για τον ΕΝΦΙΑ των Σαμαροβενιζέλων, ρουφούσαν φραπέδες και με ύφος σου έλεγαν: «βούλωστο εσύ πουλημένε. Εμείς θα ξαναφέρουμε την αξιοπρέπεια στην χώρα». Για την οικονομία της συζήτησης να πούμε απλά πως λίγα χρόνια μετά ξαναφέρανε Μνημόνιο και ένα υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων «να», με το συμπάθειο, ενώ ορισμένοι από δαύτους ανεβάζουν σήμερα τραγουδάκια στο φου μπου, ποζάρουν οικογενειακώς σε στιγμές ανεμελιάς και διαρκούς ευτυχίας και ετοιμάζονται για το επόμενο σάλτο στα κόμματα των Σαμαροβενιζέλων. Ανάξιοι λόγου.

Οι «παραιτηθείτε», λοιπόν, είναι το ακριβώς αντίθετο. Για να το πούμε απλά και κατανοητά είναι τα βουτυρόπαιδα που αρέσκονταν οι καταληψίες να χλευάζουν. Τα παιδιά που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο και τελείωσαν στην ώρα τους, που έκαναν το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό τους, που επέλεξαν να ανοίξουν μια επιχείρηση και να δουλέψουν, που σιωπηλά όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης εργάζονταν – όταν δεν μετανάστευαν- και πετούσαν και κανα μπινελίκι στο φου μπου για να ξεκαυλώσουν . Δεν είναι όλοι τους άγγελοι με ολόλευκα φτερά. Υπάρχουν αναμεταξύ τους και αριβίστες, και μικρολαμόγια, και άνθρωποι που χρόνια τώρα έρευαν στην ενοχλητική απέξω και στην πίκρα του ανεκπλήρωτου και είδαν στο «παραιτηθείτε» την ευκαιρία της ζωής τους. Αλλά δεν βαριέσαι. Για ανθρώπων έργα μιλάμε και όχι για αγγέλων. Αυτό που έχει πολιτική αξία, όμως, και ενδεχομένως ενδιαφέρει περισσότερο είναι πως η πρωτοβουλία αυτή μπορεί να κινητοποιήσει και τους πολλούς άλλους. Τους σιωπηλούς και τους διαχρονικά υβριζόμενους και χλευαζόμενους από μια δράκα καταληψιών της εξουσίας. Και έτσι και ξυπνήσει μάγκα μου αυτή η μορφωμένη γενιά της χώρας και γυρίσουν και καμιά εκατοστή χιλιάδες από την ξενιτιά της Εσπερίας ζήτω που καήκατε. Ενθεν και ένθεν για να μην επαναπαύονται και κάτι λιγδιάρηδες των Σαμαροβενιζέλων….