Τα παιδικά μου χρόνια, η πατρίδα μου…

Τι καταπληκτικό πράγμα που είναι η μνήμη! Διψούσα τόσο πολύ που, μόλις γύρισα από τη θάλασσα, δεν έκανα υπομονή λίγα δευτερόλεπτα να μπω στο σπίτι να ανοίξω το ψυγείο, αλλά ήπια νερό από το λάστιχο του κήπου. Εκείνη τη μαγική στιγμή «ξύπνησαν» όλες οι δροσερές μνήμες από τα ανέμελα παιδικά καλοκαίρια.

Στη γειτονιά του Γκύζη, όπου τη δεκαετία του ’70 πιτσιρικάδες με την παλιοπαρέα, μετά το ποδόσφαιρο κάτω από το λιοπύρι, μπαίναμε ιδρωμένοι στις οικοδομές να πιούμε νερό από το λάστιχο. Καλά λένε ότι οι μοναδικές πατρίδες είναι τα παιδικά μας χρόνια. Πώς να ξεχάσω, άλλωστε, την Αυγουστιάτικη

γαλήνη που μου πρόσφερε αφειδώς το «φρούριο» της παιδικής ηλικίας.
Δεν έπρεπε να ξυπνήσουμε κάποια ώρα. Το μόνο που έπρεπε ήταν μόλις ξυπνήσουμε να μην ξεχάσουμε να φιλήσουμε τη μητέρα και αμέσως να πεταχτούμε στο δρόμο.

Ήμασταν τυχεροί αν είχαμε κανένα δίφραγκο στην τσέπη για ένα παγωτό ή γκοφρέτα με αυτοκόλλητα χαρτάκια. Οι «κακοποιοί» της παρέας θα έκλεβαν και κανένα κόμικ, που θα διαβάζαμε όλοι μαζί, και θα έπεφταν και φάπες αν αυτός που το κρατούσε αργούσε να γυρίσει τις σελίδες. Ατέλειωτες ώρες μπάλας στην αλάνα της οδού Νορντάου. Κρυφτοκυνηγητό, μακριά γαϊδούρα, κουτσό, κουκουναροπόλεμο στο δασάκι της Ευελπίδων, ανοιγμένα κεφάλια και τρέξιμο στο φαρμακείο. Ανταλλαγή τα σπάνια χαρτάκια με ποδοσφαιριστές. Ο σημερινός διάσημος Πίου ήταν τότε ο βραζιλιάνος Ντεμέλο του Παναθηναϊκού.

Θερινό σινεμαδάκι «Δήμητρα» στην οδό Ραγκαβή και ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου στον μαντρότοιχο να βλέπουμε με «δόσεις» την ταινία. Τι κι αν άρχιζε σε λίγες ημέρες το σχολείο και τα «βάσανα». Εμείς το χαβά μας. Μπάλα, ποδήλατο με κάτι αγαπημένα σαραβαλάκια χωρίς φρένα, δυό μπουκιές φαΐ για να πάρουμε δύναμη με ένα διάλειμμα κατά τις τρεις και πάμε πάλι από τις πέντε μέχρι να «ψοφήσουμε» στην κούραση. Όσο πάει, 10, 11, 12.

Τότε δεν φοβόμασταν. Δεν σας είπα τίποτα για κορίτσια! Μα τότε -οι παλιότεροι θα θυμάστε- ένας «σπόρος» της Έκτης Δημοτικού δεν είχε στο μυαλό του τέτοια πράγματα. Άντε να άγγιζε λίγο, δήθεν κατά λάθος, το χέρι της. Η απόλυτη ευτυχία.

Και σκέφτομαι ότι, ίσως, ήρθε η στιγμή να θυμηθούμε όλοι σε αυτή τη χώρα το παράδειγμα που έρχεται από κάποιο ακριτικό σχολείο της πατρίδας μας. Εκεί όπου ο δάσκαλος ζήτησε από τους μαθητές να γράψουν έναν κατάλογο με τα δικά τους επτά θαύματα του κόσμου. Κι αν οι περισσότεροι αναφέρθηκαν σε κτίρια ή φυσικά μνημεία μία δωδεκάχρονη παρέμενε σιωπηλή. Όταν ο δάσκαλος τη ρώτησε αν έχει κάποιο πρόβλημα εκείνη είπε «ναι, δεν μπορώ να αποφασίσω γιατί υπάρχουν πολλά». Τελικά διάβασε το δικό της κατάλογο: «Αγαπώ, αισθάνομαι, βλέπω, ακούω, αγγίζω, γεύομαι, γελάω». Όπως τότε. Το καλοκαίρι του παραμυθιού. Το αξέχαστο 1974. Ήμασταν δέκα χρονών.

Τι να κάνουν άραγε ο Δημήτρης, ο Αντώνης, ο Τόλης, ο Τάσος, ο Διονύσης και, βέβαια, η Μαρία.

]]>