Τα όνειρα δεν είναι πια για μας… Ή είναι μόνο για μας;

«…Κι εσύ τώρα μου ζητάς, τα όνειρα δεν είναι πια για μας…».

Υπέροχο τραγούδι. Μαγική αυλή, 2002GR. Όσοι ανήκετε στην γενιά των τριαντάρηδων θα το θυμάστε…15 χρόνων τραγούδι και, όμως, διαχρονικό. Και τώρα που ξεκινήσατε να διαβάζετε το κείμενο αναρωτιέστε πού θέλω να καταλήξω. Ποιο είναι το θέμα. Σίγουρα δεν είναι η θέση μου να κάνω κριτική σε ένα τραγούδι, ούτε να αναφερθώ στους στίχους του.  Επιστρέφοντας λοιπόν, ένα βράδυ σπίτι, απογοητευμένη από όλη την κατάσταση που βιώνουμε, άκουγα στο αμάξι αυτό το τραγούδι. Χάθηκα στις σκέψεις μου. Γύρισα το χρόνο πίσω. Τότε που είχα όνειρα. Που

είχαμε όλοι όνειρα. Στόχους. Την εποχή που ο περισσότερος κόσμος χαμογελούσε. Ξέγνοιαστος, χωρίς σοβαρά προβλήματα. Τότε που όλα ήταν πιο αθώα, πιο αγνά, πιο εύκολα.                Θυμάμαι σαν σήμερα, τη στιγμή που ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να πάω στην Αθήνα και να γίνω δημοσιογράφος. Ήταν ένα από τα όνειρά μου. Και, πράγματι, μετά από λίγο καιρό το κατάφερα. Το πραγματοποίησα. Και ήμουν 25 χρόνων.

Ο καθένας από εσάς είχε τότε πολλά όνειρα. Άλλος να καταξιωθεί επαγγελματικά, άλλος να γίνει καλός γονιός, άλλος να ταξιδέψει σε όσες το δυνατόν περισσότερες χώρες και να γνωρίσει άλλους πολιτισμούς, άλλος να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση. Μέχρι και πριν λίγο καιρό, οι περισσότεροι από εσάς καταφέρατε να δείτε κάποια όνειρά σας να παίρνουν σάρκα και οστά. Και νιώσατε ευχαρίστηση, ψυχική γαλήνη, ικανοποίηση.

Τα πράγματα, όμως, ανατράπηκαν. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση όχι από τη μία στιγμή στην άλλη. Εκεί που ζούσαμε σε μία χώρα που σχετικά εύκολα μπορούσες να υλοποιήσεις τους στόχους σου, και να βγάλεις χρήματα, τώρα μας γύρισε την πλάτη και έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Φυσικά, δεν φταίει η Ελλάδα γι’ αυτό. Φταίνε οι εκάστοτε κυβερνήσεις; Φταίμε εμείς; Δεν είμαι αρμόδια να απαντήσω σε αυτό. Αφήνω την απάντηση να τη δώσει ο καθένας από εσάς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον στη χώρα μας, πολύ δύσκολα μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Μα τι λέω; Όχι μόνο δεν μπορείς να ονειρευτείς, αλλά πλέον νιώθεις τα χτυπήματα ένα ένα στο κορμί σου. Σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα.

Όσοι έχετε ένα δικό σας σπίτι που με μόχθο το αποκτήσατε, κινδυνεύετε τώρα να το χάσετε, οι λογαριασμοί τρέχουν, τα χαράτσια, οι έκτακτες εισφορές. Φόροι, φόροι, φόροι. Μερικοί από εσάς, μάλιστα, που έχετε και οικογένεια, έχετε χάσει τον ύπνο σας. Αντί για όνειρα, βλέπετε αριθμούς. Οι μισθοί μειώνονται, οι λογαριασμοί αυξάνονται. Πώς μπορείτε να ονειρευτείτε όταν η καθημερινότητά σας έχει γίνει μαρτύριο; Θα μου πείτε, τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Θαρρείς δεν τα ξέρουμε…

Και εκεί, λοιπόν, που οδηγώ και συνεχίζω να κάνω μαύρες σκέψεις και να συγκρίνω την εποχή που έζησα σαν έφηβη με την εποχή που ζω τώρα και ζούμε δηλαδή όλοι μας, συνειδητοποιώ ότι η πιο άτυχη γενιά είναι η δική μου. Η γενιά των τριαντάρηδων. Ο κόσμος που χτίζαμε τόσα χρόνια, καταρρέει. Βλέπουμε τους κόπους μας να χάνονται. Παλεύαμε τόσα χρόνια για κάτι. Και αυτό το κάτι