ΣΥΝΤΑΞΗ… για την τιμή των όπλων

Η τιμή τιμή δεν έχει…και η παραδοσιακή σύνταξη φέρει πλέον μόνον…τιμή! Συζητώντας με συνάδελφο συνταξιούχο καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής – με 43 συναπτά έτη διδασκαλίας και οι δύο – αναλογιζόμασταν ότι δεν θα πρέπει να θεωρούμε πια τους εαυτούς μας συνταξιούχους αλλά «τιμηθέντες αφυπηρετήσαντες».

Πόση άραγε ανεκτικότητα απαιτείται όταν οι λεγόμενες συντάξεις μας δεν συγκρίνονται πια με τις αντίστοιχες των βουλευτών, των δικαστικών, των ενστόλων και συναγωνίζονται εκείνες των αποφοίτων λυκείου που η Θεά Τύχη διόρισε ή σε κάποια Τράπεζα,ή στη συχωρεμένη Ολυμπιακή…και στα πενήντα τους ανταμείφθηκαν

Σήμερα εμείς οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι συνεχίζουμε να «φιλοσοφούμε άνευ μαλακίας» διαβάζοντας το έργο του Σενέκα «Για μια ευτυχισμένη ζωή», και να παρηγορούμαστε με την «Παραμυθία της Φιλοσοφίας», που ο Βοήθιος έγραψε στη φυλακή τους τελευταίους μήνες της ζωής του για να δώσει στον εαυτό του θάρρος και παρηγοριά για όσα άδικα υπέφερε. Όσοι όμως έχουμε τη δυνατότητα να συνεχίζουμε δωρεάν τη διδασκαλία μας σε μεταπτυχιακό επίπεδο-που όπως μαθαίνω θα επεκταθεί πλουσιοπάροχα και σε προπτυχιακό- αισθανόμαστε πλούσιοι γιατί εξακολουθούμε να αντλούμε ζωή από τη μοναδική πηγή ζωής και πλούτου που μας απέμεινε : τα νιάτα των μαθητών μας.

Και δόξα τω Θεώ.. ω… ω!