Στο Λονδίνο αποφεύγω τις συγκρίσεις γιατί θα βάλω τα κλάματα…

Η πτήση για το Λονδίνο κρατά περίπου τρεισήμιση ώρες, μια αποστολή, ένα τηλεοπτικό γύρισμα, με φέρνει σε αυτόν, τον όροφο της κοινής μας πολυκατοικίας, της Ευρώπης μας.

Σε όλο το ταξίδι το μάτι μου έπαιζε έξω από το στενό παράθυρο του αεροπλάνου. Έψαχνα στο ουρανό, αναρωτιόμουν εάν ψεκάζουν και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, εάν τους κοιμίζουν και αυτούς με περίεργα αέρια που σκορπούν στους ουρανούς.

Είναι η μοναδική εξήγηση για την  νωχελική μας στάση στην αλληλουχία των γεγονότων.

Θυμίζουμε, φέρνουμε σαν μια ξενυχτισμένη, ταλαίπωρη οδαλίσκη.

Δεν συναντήθηκα

με περίεργα ιπτάμενα όντα που να δικαιολογούν τους ψεκασμούς στην κεντρική Ευρώπη, όμως και εδώ ζούν συνάνθρωποι που μάλλον στη σκοτεινή πορεία μας ούτε που τους καταλαβαίνουμε, δεν παίρνουμε χαμπάρι πως υποφέρουν, ίσως και περισσότερο από εμάς, ο δικός τους γολγοθάς δεν ξεκίνησε πριν δυό μιση χρόνια μα πάει πολύ πίσω η αγωνία και η προσπάθειά τους.

Αν τα βάλω σε μια σειρά, αν παρατηρήσω καλύτερα βλέπω μια κοινωνία ανεκτική, ένα σπάνιο μούλτι έθνικ  μόρφωμα που δείχνει να αποδέχεται και να επιδοκιμάζει κάθε διαφορετική προσπάθεια, φτάνει να μην παρενοχλεί τον διπλανό.

Είναι, όμως, έτσι; Ή μήπως στέκομαι στην επιφάνεια, χωρίς να αγγίζω τον πργματικό χρόνο;

Ναι, καθολικές εκκλησιές στέκουν δίπλα σε Λιβανέζικα καφέ με ναργιλέδες, μαντυλοδεμένες αραβίδες τρώνε σε κινέζικα και μοναχά κάποιο ορθόδοξοι Εβραίοι αναζητούν τα κοσέρ τους, που τα βρίσκουν, φυσικά, παντού.

Η κίνηση είναι γρήγορη, το μάτι δύσκολα αιχμαλωτίζει εικόνες, τραβούν όλα σε φάστ φοργουόρντ, προσπαθούν να προλάβουν, τη μέρα, την βδομάδα , τον μήνα. Ακόμη και το πάρκο στην καρδιά της πόλης, είναι τόπος ζωντανός, ενεργητικός και όχι μια πεθαμένη παθητική σύμβαση. Αποφεύγω τις συγκρίσεις, θα βάλω τα κλάματα.

Συναντώ αγαπημένους φίλους, τον Πέτρο και την σύζυγο του Μαριέτα, έφυγαν πριν λίγους μήνες από την Αθήνα, η κρίση, η μιζέρια τους έκαναν να τραβηχτούν, να ψάξουν.

Εδώ δίχως βίσματα, χωρίς πολιτικές πλάτες και γνωριμίες, βρήκαν σχετικά εύκολα δουλειές, σε δύσκολους και απαιτητικούς εργοδότες που απαγορεύουν ακόμη και τα κινητά στην δουλειά, και τα καταφέρνουν.

Ακριβή η ζωή μα τα μεροκάματα πολύ καλά, όταν υπάρχουν, το χαμόγελο ξεχυλώνει τα πρόσωπα.

Δεν έχει σημασία το χρώμα, η φυλή ή ο θρησκευτικός προσανατολισμός, διαφωνίες υπάρχουν και εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία, όμως το διαφορετικό είναι οι κανόνες και η ουσιαστική εφαρμογή τους.

Εξαιρετικό το μάθημά μου, στην ουρά περιμένω για ταξί, όλοι στέκουν στην ουρά, δεν υπάρχει κάποιος να κάνει μαγκιές και μαγικά κόλπα.

Αντίθετα με εμάς που βαφτίζουμε και το «κρέας-ψάρι», όταν κάποια εορταστική επέτειος το επιβάλλει.

Με αντιμετωπίζουν ισότιμα, με δέχονται με σοβαρότητα και εδώ είναι που καταλαβαίνω την σπουδαία ρήση του κου Γ. Παπανδρέου, για την χώρα του, όμως όχι για μας, τους πολίτες στο σύνολό τους, όχι δεν είμαστε μια διαφθαρμένη χώρα, είμαστε μια χώρα με διεφθαρμένους πολιτικούς που εξακο