Στα άρματα – στα άρματα, έρχεται ο Αλέξης…

Τα λάβαρα της επανάστασης σηκώθηκαν. Οι στρατηγοί πήραν τις θέσεις τους και τα στρατιωτάκια έτοιμα και αυτά. Καλοβαλμένα στις σειρές τους, με τα άρβυλά τους γυαλισμένα και τις φορεσιές φρεσκοπλυμένες, έτοιμα να πολεμήσουν για την περήφανη Ελλάδα της χρεοκοπημένης δραχμής.

Ωιμέ. H υπεροπλία των αντιπάλων αδιαπραγμάτευτη, οι δικοί μας στρατηγοί ανίκανοι και από καιρό απαξιωμένοι, ενώ και οι στρατιώτες συνηθισμένοι μια ζωή στο ετοιμοπαράδοτο, από τις

αγορές των ξένων, ξέχασαν και αυτοί το ετοιμοπόλεμο στο σπίτι τους και με πενιχρό οπλισμό στέκονται σαν χάνοι στις σειρές τους.

Και όλοι αυτοί μας προετοιμάζουνε για το νέο μαύρο ΄97. Αυτή είναι η ειμαρμένη μας. Να πολεμούμε με τα θεριά για ξετσίπωτες Ελένες!

Ζούμε μέρες 1897 mutatis mutandis. Όπως και τότε, ανόητοι και ανεύθυνοι καλούνε τον λαό σε μεγαλειώδη γιουρούσια για την ανακατάληψη της εθνικής μας αξιοπρέπειας.

Τότε είχε προηγηθεί η πτώχευση του ‘93 με τον λαό και τους πολιτικούς να αφήνουν στην άκρη το πελατειακό κράτος, τα ρουσφέτια, τους διορισμούς και τη ρεμούλα και να κατηγορούν “πυρ ομαδόν” τους ξένους ομολογιούχους για αρπακτικότητα και τοκογλυφία και να πλειοδοτούν σε παλληκαρισμούς και κουτσαβακισμούς. Σήμερα ζούμε το κακογραμμένο σίκουελ της εποχής εκείνης.

Δεν μπορείς, όμως, μεγάλε νεοέλληνα να απαιτείς μια ζωή εισπράξεις θαυμασμού για  τους αρχαίους σου, τους ποιητές σου, τους λογοτέχνες σου και τους αθλητές σου και την ίδια στιγμή να αρνείσαι να πληρώσεις αφενός την ανικανότητα των πολιτικών σου και αφετέρου την δική σου ικανότητα να επιβραβεύεις μια ζωή τους μέτριους και τους ατάλαντους. Τα έφαγα, τα έφαγες, τα έφαγε, τα φάγαμε, τα φάγατε, τα φάγανε…δεν έχει σημασία η κλίση. Σημασία έχει η κλίση σου να δανείζεσαι και να αρνείσαι να τα επιστρέψεις. Και αν θεωρείς πως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν έφαγε από τα δανεικά αυτά ζήτα να ανοίξουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί όλων και να κατατεθούν τα πόθεν έσχες τους. Δείξε την μαγκιά σου σ΄ αυτούς. Όχι στους ξένους.

Τότε είχαμε τη Μεγάλη Ιδέα του Κωλέττη. Την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Την Ελλάδα που γκρεμοτσακίστηκε λίγα χρόνια αργότερα στις ακτές της Μικρασίας.
Σήμερα ζούμε το τέλος μιας ακόμα Μεγάλης Ιδέας. Να ξεπεράσουμε στα φράγκα τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όχι στην παραγωγή γνώσης, πολιτισμού, ανταγωνιστικών προιόντων και υπηρεσιών, αλλά στα φράγκα. Πιστέψαμε πως η άνοδος του βιοτικού μας επιπέδου και οι αυξήσεις των εισοδημάτων μας θα έρχονταν νομοτελειακά λόγω της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη.

«Πότε θα συγκλίνουν οι μισθοί μας με τους γερμανικούς;» φωνάζαμε νυχθημερόν και δεν βρέθηκε ένας χριστιανός Σωκράτης να μας πεί:
«Και γιατί, ρε μεγάλε, να συγκλίνει ο μισθός σου με το γερμανικό; Τι ακριβώς παράγεις και έχεις τέτοιες απαιτήσεις;»

Τότε δεν είχαμε στρατιώτες ικανούς να πολεμήσουν. Έναν στρατό υπο διάλυση είχαμε με κάτι αξιωματικούς της πλάκας να μαλώνουν αναμεταξύ τους για τις προαγωγές και τις επωμίδες. Σήμερα δεν έχουμε