Σώπα ρε, μη μιλάς, είναι ντροπή…

Το παγκοσμίως γνωστό «Σώπα μη μιλάς» του πολυβραβευμένου Τούρκου λογοτέχνη και πολιτικού ακτιβιστή Αζίζ Νεσίν, ας είναι η «πυξίδα» μας την ώρα που θα κατευθυνόμαστε πίσω από το παραβάν των εθνικών εκλογών γιά να επιλέξουμε ψηφοδέλτιο κόμματος και ονόματα υποψηφίων βουλευτών που θα «σταυρώσουμε». Ανατριχιαστικό όταν το ακούς στην ελληνική απόδοση, από τη σπαρακτική φωνή στη συγκλονιστική ερμηνεία της Μαριέτας Ριάλδη, η οποία αναπαύεται στα μέρη της απέραντης γαλήνης. Και αφιερωμένο σε όλους όσοι σκέφτονται να ψηφίσουν αμετανόητους «δεξιούς» ή ψεύτες – εξουσιομανείς ανήθικους «αριστερούς».

Κοιτώντας

αποκλειστικά και μόνο το πορτοφόλι ΤΟΥΣ, τον τραπεζικό λογαριασμό ΤΟΥΣ, τα προνόμιά ΤΟΥΣ, το βόλεμά ΤΟΥΣ, το εξοχικό ΤΟΥΣ, το αυτοκίνητό ΤΟΥΣ, τον βουλευτή ΤΟΥΣ, τη συντεχνία ΤΟΥΣ, όλα αυτά τα ΤΟΥΣ που έφεραν εδώ την Ελλάδα και όχι τα παιδιά ΤΟΥΣ.

Σώπα μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψε τη φωνή σου, σώπασε.
Κι επιτέλους αν ο λόγος είναι άργυρος, η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου έλεγαν σώπα.

Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή και μου έλεγαν
εσένα τι σε νοιάζει, σώπα.
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε…
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια, τι σε νοιάζει μου έλεγαν
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα.
Αργότερα φώναζαν οι προιστάμενοι, μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα.

Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τάμαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που τούλεγε σώπα.
Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν μην ανακατεύεσαι,
πές πως δεν είδες τίποτα και σώπα.
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, μας ένωνε όμως το σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία, όλο το τετράγωνο, σώπα όλοι οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα» και μαζευτήκαμε πολλοί.
Μιά πολιτεία ολόκληρη. Μιά δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή.

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά. Μας δώσαν και παράσημα.
Κι όλα πολύ εύκολα. Μόνο με το σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το σώπα.
Μάθε το στα παιδιά σου. Στη γυναίκα σου. Στην πεθερά σου.
Κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάντη να σωπάσει. Κόψτην σύριζα. Πέταχτη στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο, τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θάχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις και αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου.
Θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς.
Να λες έχετε δίκιο είμαι με εσάς. Αχ πόσο θάθελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς. Θα γίνει φαφλατάς.
Θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου. Κόψτη αμέσως. Δεν έχεις περιθώριο. Γίνε μουγκός.
Αφού δεν θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου γιά νάσαι τουλάχιστον σωστός.
Στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς, κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θάρθει η στιγμή, που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω.

Και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω.
Και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζει μ έναν φθόγγο, μ΄έναν ψίθυρο, μ΄ένα τραύλισμα, με μιά κραυγή που θα μου λέει:
Μίλα!