Σκότωσε το «τέρας», μπορείς!

Αρκούν κάποιες άσχημες ημέρες, λίγο άγχος παραπάνω και ένα εύστροφο γεμάτο σκέψεις μυαλό για να σε πλησιάσει το «τέρας». Δεν καταλαβαίνεις πώς, αν είσαι όμως συγκεντρωμένος, ίσως και να το αισθανθείς να πλησιάζει.

Έτσι πλησίασε ένα φθινόπωρο το «τέρας» της νευρικής ανορεξίας και εκείνη. Όχι, δεν πίστευε ότι έχει κάποια κιλά παραπάνω. Άλλωστε δεν της άρεσε ποτέ να είναι αδύνατη. «Μπλόκαρε το μυαλό», έτσι είπε. Ένας ψυχωσικός εργοδότης, κάποια άλυτα προβλήματα στο σπίτι αρκούσαν για να βυθιστεί στις σκέψεις της, τιμωρώντας τον εαυτό της, όπως ακριβώς ΔΕΝ έπρεπε: στερώντας του το φαγητό.

Εκείνες

τις ημέρες ήταν κλεισμένη στο σπίτι με τον σύντροφό της, που προσπαθούσε να διαχειριστεί μια νέα κατάσταση. Δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπεις τον άνθρωπό σου να καταρρέει μπροστά στα μάτια σου και εσύ να μην μπορείς να βοηθήσεις. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις σπουδαία πράγματα. Είναι μία πραγματικά προσωπική μάχη.

Υπήρχαν βράδια που προτού πέσει για ύπνο,αντιλαμβανόταν ότι δεν είχε φάει απολύτως τίποτα. Τα πόδια της έτρεμαν από την ασιτία και ο ύπνος της ακολουθούσε ανήσυχος γεμάτος άσχημα όνειρα.
Κλάματα, επιθέσεις και νεύρα άνευ λόγου ολοκλήρωναν το γκρίζο εκείνο σκηνικό που πήγαζε ολοκληρωτικά από μέσα της. Σκέφτομαι πως ήταν ο μόνος τρόπος να δείξει ότι υπάρχει ακόμα σπίθα μέσα της. Να εκραγεί. Να ακούγεται. Να υπάρχει.

Τις φίλες της δεν τις έβλεπε πολύ.
Κάποια μέρα σε μια βόλτα στα μαγαζιά, την ώρα που ήταν στο δοκιμαστήριο προσπάθησε επιμελώς να κρύψει πως φοράει κολάν μέσα από το παντελόνι της για να φαίνεται πιο «γεμάτη». Να κοροϊδέψει τους γύρω της, αλλά και τον εαυτό της.
Οι πιο κοντινοί της άνθρωποι προσπαθούσαν: να την καταφέρουν να φάει -πράγμα αδύνατον- να τους πει τι έχει μέσα στο μυαλό της, να την κάνουν να νιώσει όμορφη, ξεχωριστή. Θεέ μου, «φώναζε» το πόσο ανάγκη το είχε. Να της δείξουν ότι ανησυχούν, χωρίς όμως να την ανησυχήσουν ταυτόχρονα.
Δεν ήξερε ούτε η ίδια τι ακριβώς έφταιγε, ήξερε όμως ότι είχε πρόβλημα. Απλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι” αυτό. «Πώς να φας όταν δεν πεινάς;» έλεγε.

Λίγο καιρό νωρίτερα είχε ξεκινήσει ψυχοθεραπεία και τη βοηθούσε πολύ, φαινόταν.

Κάποια στιγμή, δύο μήνες μετά την αρχή του κακού, ξεκίνησε να τρώει. Όχι πολύ, έτρωγε όμως και παράλληλα σημείωνε σε ένα τετράδιο αναλυτικά το φαγητό της.
«Την περασμένη εβδομάδα έκοβα κομμάτια τα μακαρόνια και τα κατάπινα με νερό», είπε.

«Η μάνα μου έκλαιγε μπροστά μου, τρόμαξα. Αλήθεια, εκείνη τη στιγμή τρόμαξα».
Το είπε με ένα σοβαρό χαμόγελο που όσο σε τρόμαζε, άλλο τόσο σε ανακούφιζε, γιατί ήταν τόσο βαθιά δυνατή που δεν θα άφηνε ποτέ τον εαυτό της να φτάσει εκεί.

Ξυπνούσε, φαινόταν ότι ξυπνούσε. Είχε χάσει δέκα κιλά σε σχεδόν δύο μήνες. Από 58, είχε φτάσει 48.Της πήρε μήνες να ανακάμψει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ακόμα πιστεύει πως αν μια μέρα δεν φάει καλά, μπορεί να γυρίσει εκεί, σε αυτό το σημείο κοντά στο μηδέν. Δεν θα γυρίσει όμως, γιατί τώρα ξέρει.
Γράφει η Nancy Huston στον «Χαμένο Βορρά» της: «Δεν μου αρέσει ο εαυτός μου. Ναι. Στην αρχή το μίσος για τον εαυτό σου. Η αιτία δεν έχει μεγάλη σημασία. Το μίσος για τον εαυτό σου μπορεί να εμπνεύσει πολλές συμπεριφορές. Να γίνεις καλλιτέχνης. Να αυτοκτονήσεις. Να αλλάξεις όνομα, χώρα, γλώσσα. Και όλα αυτά ταυτοχρόνως.»

Ξέρετε ε; Το «τέρας» μπορεί να σε φάει, αλλά μπορείς και να το σκοτώσεις εσύ. Εκείνη τη γρατζούνισε λίγο. Πολύ λίγο.