Σε «τυφώνα» φτώχειας τα Ελληνόπουλα

Με την ευκαιρία του καινούριου χρόνου μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις για την κατάσταση των παιδιών στη χώρα μας που παρά την πολύ δύσκολη συγκυρία θα μπορούσε να βελτιωθεί με τις κατάλληλες παρεμβάσεις της πολιτείας και των αρμοδίων φορέων.

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία (Έκθεση της UNICEF Ελλάδος «Η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα 2016») το 2015 η σοβαρή υλική αποστέρηση της οικογένειας με παιδιά ήταν 26,8%, ένα δηλαδή στα τέσσερα νοικοκυριά

με παιδιά, δεν μπορεί να απολαύσει έστω τέσσερα από τα παρακάτω αγαθά ή υπηρεσίες: ηλεκτρικό, νερό, ενοίκιο, θέρμανση, κρέας, διακοπές, τηλεόραση, αυτοκίνητο, τηλέφωνο. Στις πολύτεκνες και τις μονογονεϊκές οικογένειες το ποσοστό αγγίζει ή και ξεπερνά το ένα στα τρία νοικοκυριά (31,3% και 36,6% αντίστοιχα)! Υπήρξε μάλιστα μια συνεχής επιδείνωση τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2011 και μετά.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Η χώρα μας χαρακτηρίζεται συνταξιοκεντρική στην κοινωνική προστασία με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται ουσιαστική μείωση της παιδικής φτώχειας και αποστέρησης.

Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δίνουν έμφαση σε άλλου είδους κοινωνικές μεταβιβάσεις (στοχευμένα επιδόματα, φοροαπαλλαγές κλπ.) μειώνουν αισθητά την παιδική φτώχεια και αποστέρηση. Πρέπει να δοθεί λοιπόν προσοχή και στήριξη στις ευάλωτες οικογένειες με παιδιά, ιδιαίτερα τις μονογονεϊκές και τις πολύτεκνες, τις οικογένειες που δεν έχουν έστω έναν εργαζόμενο γονέα, τις οικογένειες με γονείς χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τις Ρομά κ.α.

Σε περιόδους δημοσιονομικής πειθαρχίας χρειάζονται στοχευμένες κοινωνικές παροχές σε είδος ή χρήμα, φοροελαφρύνσεις σε οικονομικά ασθενείς οικογένειες με παιδιά, γονικές άδειες. Η καθιέρωση του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, η ισότητα των ευκαιριών ανάμεσα στα φύλα, η ένταξη των γυναικών στην αγορά εργασίας (ιδιαίτερα η επιστροφή στην εργασία των μητέρων), η συμφιλίωση της οικογενειακής με την εργασιακή ζωή, η ανάπτυξη δομών προσχολικής φροντίδας θα συμβάλουν αποφασιστικά στη μείωση της παιδικής φτώχειας και αποστέρησης.

Για να γίνουν όλα αυτά, ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και μετρήσιμους στόχους είναι απαραίτητο.

Προς αυτή την κατεύθυνση θα βοηθήσει και η δημιουργία ενός συντονιστικού φορέα παρακολούθησης των εφαρμοζόμενων πολιτικών και προγραμμάτων όλων των εμπλεκομένων υπουργείων και φορέων τόσο σε κεντρικό όσο και τοπικό επίπεδο.
Τα παιδιά μας αξίζουν ένα καλύτερο αύριο. Μπορούμε και πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να τους το εξασφαλίσουμε.
Εύχομαι το 2017 να γίνει ένα έτος -έστω και λίγο- πιο φιλικό για τα παιδιά και τους νέους.