Σαμαράς, Τσίπρας και σφουγγοκωλάριοι δημοσιογράφοι‏

Στην υπέροχη κινηματογραφική ταινία «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς», ο Σον Κόνερι πείθει τον Μάικλ Κέιν να κάνουν τούμπες στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σκαρφαλώνουν στα Ιμαλάια, όπου ο Κόνερι εμφανίζεται στους άγριους ιθαγενείς ως Θεός. Ως ο Βασιλιάς που θα έπρεπε να έρθει εδώ και αιώνες, αλλά όλο κάτι προέκυπτε κατά την άνοδο προς το βουνό ή κατά την κάθοδο από τον ουρανό.

Τα προβλήματα άρχισαν από ένα ατύχημα που ο Βασιλιάς μάτωσε. Οι υπήκοοι κατάλαβαν πως δεν έχουν μπροστά τους Θεό, αλλά έναν κοινό θνητό.

Αυτό ήταν το «πλακάκι» που έριξε όλο το «ντόμινο». Στο τέλος ο Κόνερι δεν έχασε μόνο το στέμμα, αλλά και το κεφάλι του. Έμεινε ο Μάικλ Κέιν να το μεταφέρει μέσα σε ένα σακούλι.

Δεν ξέρω αν έχετε δει την ταινία, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι αν την έχει δει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται ως Μεσσίας και μένει -αν εκλεγεί πρωθυπουργός- να αποδείξει αν μπορεί να κάνει πράξη τα όσα βαρύγδουπα εξαγγέλλει τόσους μήνες, σπρώχνοντας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη χώρα σε εκλογές για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Αν και όταν έρθει εκείνη η ώρα (που μάλλον θα έρθει, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) θα μείνει μόνος με τις σκέψεις του στο γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου και μόνο τότε {θα συνειδητοποιήσει ότι έχει να ανέβει έναν Γολγοθά}.
Μόνο τότε θα αντιληφθεί ότι είναι εντελώς διαφορετικό το να υπόσχεσαι από το να υλοποιείς.

Και είμαι σίγουρος ότι δεν θέλει να χάσει το κεφάλι του γιά ένα καπρίτσιο ψεύτικης εξουσίας όπως ο Σον Κόνερι στην ταινία.
Γιατί τότε και του Τσίπρα το κεφάλι θα το μεταφέρουν μέσα σε σακούλι οι στενοί συνεργάτες του. Η «αυλή» του. Βεβαίως, και οι σφουγγοκωλάριοι δημοσιογράφοι της Κουμουνδούρου.

Γιά όσους τυχόν δεν γνωρίζουν ο σφουγγοκωλάριος του βυζαντινού αυτοκράτορα ήταν το πρώτο κλειστό επάγγελμα όλων των εποχών. Ταυτοχρόνως, αποτελούσε κι ένα υψηλό αξίωμα που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην κοινωνία. Ήταν μεγάλη τιμή να είσαι εσύ αυτός που καθαρίζει τον πισινό του αυτοκράτορα μετά την αφόδευση.

Από την άλλη πλευρά ποιός μπορεί να διαφωνήσει ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν ασκήθηκαν πολιτικές και ελήφθησαν κυβερνητικές αποφάσεις (όχι όλες, για να μην ισοπεδώσουμε τα πάντα) ή το σημαντικότερο δεν ελήφθησαν αποφάσεις που εξολόθρευσαν ζωές ανθρώπων;

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια γιά να περιγράψει κάποιος τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις όλων των κυβερνήσεων της οικονομικής «καταιγίδας» από το 2008 κι εντεύθεν. Ακόμη, λοιπόν, κι αυτές τις παρανοϊκές -κυρίως φορολογικές- αποφάσεις, υπάρχουν δημοσιογράφοι τραπεζολειχοί της εξουσίας που τις υπερασπίζονται ή κλείνουν τα μάτια και «κατεβάζουν τα μικρόφωνα και τα στιλό».

Και θα είναι οι ίδιοι αύριο που αν πέσει το κεφάλι του Αντώνη Σαμαρά θα το περιφέρουν μέσα σε σακούλι, όπως στην ταινία που λέγαμε στην αρχή. Μιά ματιά από νωρίς τα ξημερώματα έως αργά μετά τα μεσάνυχτα στα τηλεοπτικά κανάλια, αρκεί γιά να δείτε όλους αυτούς τους σφουγγοκωλάριους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους τραπεζολειχούς της κυβέρνησης να συνωστίζονται γιά μιά θέση στα πάνελ.

Όμως, όπως έχει πει ο μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς η Δημοκρατία αρχίζει από την προσωπική ζωή και τη σκέψη μας…