Ρε, έχω ένα σπάνιο «χαρτάκι», στο πουλάω ένα δεκάρικο!

Τι πράγμα είναι η μνήμη! Σαν να ήταν χθες που καβαλήσαμε τα ποδήλατα δέκα χρονών παιδάκια από του Γκύζη και φτάσαμε στο…Περιστέρι γιά να βρούμε το περίπτερο που πουλούσε τις σοκοφρέτες με το πιό σπάνιο – γιά τη γειτονιά μας «χαρτάκι» με τον Φουκς. Τον ποδοσφαιριστή του Παναθηναικού με το νούμερο 8 στη φανέλα, έναν ξανθό Πολωνό Ντανιέλ Φουκς.

Κάποιο παλιόπαιδο, είχε διαδώσει σαν επιδημία, εκμεταλλευόμενο την παιδική ανάγκη μας να συμπληρώσουμε το άλμπουμ είτε γιά να κοκορευόμαστε ότι

τα βρήκαμε όλα, είτε γιά να το παραδώσουμε στην τάδε διεύθυνση και να πάρουμε ως βραβείο μιά μπάλα. Εγώ ο ηλίθιος εξαγόρασα αυτό το «κειμήλιο» του 1974 με μία μπάλα, γιατί ήμουν «άρρωστος» με το ποδόσφαιρο, αλλά και γιατί έτσι θα έκανα φιγούρα στην αλάνα της οδού Νορντάου. Ας είναι.

Κυριακάτικο απομεσήμερο φτάσαμε στο…εξωτικό Περιστέρι καταιδρωμένοι και διψασμένοι και ψάχναμε απεγνωσμένα το περίπτερο που ο «μύθος» έλεγε πως πουλάει σοκοφρέτες με τον Φουκς. Γιά να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν θυμάμαι τι ακριβώς συνέβη, πάντως σίγουρα Φουκς δεν βρήκαμε παρ ότι με το πενιχρό χαρτζιλίκι αγοράσαμε όσες σοκοφρέτες μπορούσαμε από τα τοπικά περίπτερα.

Σίγουρα πάντως λίγους μήνες μετά ο Δημήτρης φώναζε θριαμβευτικά κάπου στους Αμπελόκηπους «τον βρήκα», εννοώντας τον Φουκς. Και τότε άρχισε η δημοπρασία, αφού βγήκε «στο σφυρί» με τιμή εκκίνησης ένα τάλιρο, όταν η σοκοφρέτα είχε μιά δραχμή.

Τι είχε συμβεί όπως απέδειξε η ιστορία; Κάθε περιοχή είχε τα δικά της δυσεύρετα χαρτάκια, αλλά όλα τυπώνονταν στον ίδιο αριθμό. Τα σενάρια συνωμοσίας της γενιάς μου ακόμη αναφέρουν ότι η εταιρία το έκανε επίτηδες γιά να πουλάει περισσότερες σοκοφρέτες σε όλη την Αττική, ή ότι κάποια χαρτάκια όντως ήταν πολύ λιγότερα με τον ίδιο εμπορικό στόχο.

Στο παραμύθι των παιδικών μου χρόνων αντάλλαξα πολλούς παίκτες, σαν «μαυραγορίτης» (σα δεν ντρέπομαι), κρατώντας με καμάρι τον «πάκο» με το λαστιχάκι που τα δέναμε μη φύγουν, έπαιξα «χαρτάκια» στον τοίχο (οι παλιοί) θα θυμάστε τους κανόνες και το στιλ παιχνιδιού πώς τα «πετάγαμε», τα ρολάραμε, με πόση δεξιοτεχνία και πόσα κόλπα.

Εκτός από το ελληνικό άλμπουμ της πρώτης εθνικής, υπήρχαν και τα ξένα με «βασιλιά» τα άλμπουμ της Panini στα μουντιάλ. Εντάξει εκείνα τα καλοκαίρια του 1974 και του 1978 έγινε το «έλα να δεις», ενώ το παιχνίδι χόντρυνε ακόμη και με σφαλιάρες!

Είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο έχετε τις δικές σας ιστορίες και αναμνήσεις και σας γύρισα σε μιά εποχή που νοσταλγείτε με αγάπη.

Σε μιά εποχή που χαμογελάσαμε με κάτι ονόματα παικτών που ήρθαν στην Ελλάδα, όπως Νεμπόσια Λίτσανιν, Αρακέν Ντεμέλο, Έλβιο Μάνα, Σεβεριάνο Ιράλα, Ρενέ Ντεκ, Σαντιάγκο Οχέδα και τόσοι άλλοι.

Το ξέρω είναι δύσκολο να το πιστέψετε, αλλά έχω όλα τα άλμπουμ των μουντιάλ από το 1974 έως και το 2014. 74, 78 και 82 πλήρως συμπληρωμένα, 86 μου λείπουν αρκετά χαρτάκια, τα υπόλοιπα μόνο με την αγαπημένη μου Αργεντινή, ενώ φυσικά θα αγοράσω από την εταιρία (εντάξει σε αυτή την ηλικία να ζητάω χαρτάκια στο περίπτερο παραπάει) και την Αργεντινή του μουντιάλ του 2018 του χρόνου στη Ρωσία. Είναι ο δικός μου «θησαυρός» που δεν μπορεί να φορολογήσει ή να δεσμεύσει η κυβέρνηση. Και μακάρι να ζήσω να προλάβω και τα άλμπουμ των μουντιάλ του 2050, εκεί γύρω στα ογδόντα μου με το μπαστούνι…

Γιατί όπως έχει πει και ο μεγάλος Αλ Πατσίνο «Ποιός μίλησε γιά θριάμβους; Το παν είναι να αντέξεις στον χρόνο!»