Ποντάροντας σε «κουτσά άλογα» (κάθε λογής…)

Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει κάποια επιστημονική ψυχολογική εξήγηση του φαινομένου «ποντάρω σε κουτσό άλογο».

Και σπεύδω να διευκρινίσω πως δεν αναφέρομαι στα άλογα των ιπποδρομιών. Μιλάω για εκείνες τις λάθος επιλογές, σε προσωπικό ,φιλικό, επαγγελματικό, πολιτικό… ή ό,τι άλλο θέλετε επίπεδο, που ενώ όλοι ξέρουν ότι «δεν θα σου βγουν», εσύ επιμένεις να τις υποστηρίζεις. Με πίστη και εμμονή. Πείσμα και ξεροκεφαλιά.

Στην καλύτερη περίπτωση, τις στιγμές που μένεις ολομόναχος με τον εαυτό σου και τον κολλάς στον τοίχο κάνοντας αδυσώπητη αυτοκριτική, ομολογείς την αλήθεια: το ήξερες

Στην χειρότερη, συνεχίζεις το «ποντάρισμα» παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνεις. Ενίοτε και καμαρώνοντας «το άλογό σου» για την περήφανη περπατησιά του… Αυτό έχεις ανάγκη να δεις, αυτό βλέπεις.

Μέχρι που κάποια στιγμή, φτάνει η ώρα του τερματισμού. Και στήνεσαι, περιμένοντας να δεις την επιλογή σου να κόβει το νήμα. Μα η ώρα περνάει, ο χρόνος περνάει, η ζωή περνάει και το «κουτσό άλογο» δεν τερματίζει ποτέ. Θυμώνεις μαζί του. Του ρίχνεις ευθύνες. Του ζητάς το λόγο γιατί σε απογόητευσε.

Πόσο άδικος είσαι…

Το τελευταίο που φταίει είναι αυτό. Το «κουτσό»… Που δεν σου έκρυψε ποτέ το πρόβλημά του… Και να ήθελε δεν θα μπορούσε. Βγάζει μάτι…

Εσύ φταις! Αποκλειστικά! Γιατί ενώ το ήξερες, ενώ το έβλεπες, ενώ το άκουγες να στο ψιθυρίζουν ή και να στο φωνάζουν, επέμεινες στο ποντάρισμα… Φορτώνοντας πάνω του προσδοκίες που δεν μπορούσε να σηκώσει… Εσύ τελικά είσαι και ο μεγάλος χαμένος… Εκτός αν η δική σου επιλογή, επηρεάζει κι άλλους ανθρώπους. Οπότε είστε πολλοί οι μεγάλοι χαμένοι…

thisismarias.com

Follow me on facebook