Παρασκευόπουλε, τι θα έλεγες στη μάνα του Φύσσα για τους χρυσαυγίτες;

Είναι κακό ο υπουργός Δικαιοσύνης να πιστεύει πως το κάψιμο της ελληνικής σημαίας δεν πρέπει να είναι ποινικό αδίκημα;

Είναι προβληματικό να πιστεύει πως η αστυνομία πρέπει να αντιμετωπίζει «χαλαρά» τους κουκουλοφόρους, για να μην τους προκαλεί και δημιουργήσουν περισσότερα επεισόδια;

Είναι καταδικαστέο να ζητά πιο μετρημένη στάση απέναντι στη Χρυσή Αυγή, με το επιχείρημα πως, αν δείξει σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες, πρέπει ουσιαστικά να επιβραβευτεί ώστε να μπει στο δημοκρατικό παιχνίδι;

Και είναι ηθικό να τα αποκαλύπτει όλα αυτά όταν αποχωρεί από την κυβέρνηση; Ή μήπως θα ήταν σωστότερο να τα δημοσιοποιούσε όσο διατηρούσε την καρέκλα του, διότι έτσι θα μας βοηθούσε όλους να καταλάβουμε τι κρυβόταν πίσω από κάθε απόφασή του;

Τώρα πια μπορούμε να φανταστούμε ποια αισθήματα διακατείχαν τον Νίκο Παρασκευόπουλο, όταν κουκουλοφόροι έκαιγαν τη σημαία μπροστά στο Πολυτεχνείο. Την ώρα που η παμψηφία των Ελλήνων ένιωθε αποτροπιασμό, εκείνος θα ψιθύριζε «μη μεγαλοποιούμε τα πράγματα», συμβάλλοντας έτσι (άθελά του, ίσως) στην αποενοχοποίηση και όσων θα θελήσουν αύριο να κοπρίσουν πάνω στο εθνικό σύμβολο…

Τώρα πια μπορούμε να σκεφτούμε τις σκέψεις του, κάθε φορά που οι «αντιεξουσιαστές» έκαιγαν και έσπαγαν. «Με το μαλακό, μην προκαλούμε, θα γίνουν χειρότερα»…

Τώρα πια μπορούμε να εικάσουμε τι θα έλεγε με φίλους και συνεργάτες του για τη Χρυσή Αυγή. «Πρέπει να τους εντάξουμε στο δημοκρατικό παιγνίδι, μην τους περιθωριοποιούμε». Και, όταν κάποιος θα παρατηρούσε, ότι «δικάζεται ο αρχηγός της και το σύνολο των βουλευτών για σύσταση εγκληματική οργάνωσης», μάλλον θα απαντούσε «μα, τους ψηφίζει ο κόσμος».