Όταν η πλάκα γίνεται πραγματικότητα…

Όταν η κωμωδία ταυτίζεται με την πραγματικότητα, η ζωή μπορεί να κρύβει τραγωδίες. Γιατί μόνο ως αστείο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ό,τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στη χώρα. Να, όμως, που το αστείο έγινε γεγονός. «Πλάκα κάνεις…!», αντιδρούσε κανείς παλιότερα, όταν άκουγε ότι μπορεί να συμβεί κάποια στιγμή και στην Ελλάδα η περίφημη καθεστωτική αλλαγή, η ανατροπή των καθιερωμένων, η αλλαγή κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού παραδείγματος, και μάλιστα χωρίς να αλλάξει το χοντρό περίβλημα του καθεστώτος:

Καθόλου πλάκα, λοιπόν, δεν κάνουμε. Το πείραμα που συντελείται στην Ελλάδα – πείραμα ελεγχόμενης εσωτερικής πτώχευσης μεγάλης κλίμακας – εδώ και τρία χρόνια με προσχηματικό στόχο την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και πραγματικό την οικονομική και πολιτική αναπλαισίωση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει πάρει πλέον ακραίες μορφές ως προς τη σφοδρότητα των κυμάτων του δέους που σκάνε πάνω στο κοινωνικό σώμα.

Η κατάρρευση των καθεστώτων του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, η «τακτοποίηση» του χάρτη στην πρώην πολυεθνική Γιουγκοσλαβία μέσω της μεθόδου των βομβαρδισμών, οι αλλαγές καθεστώτος στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη με παρόμοιες μεθόδους, είναι ορισμένες από τις εκφάνσεις της νέας τάξης πραγμάτων μετά την εξαφάνιση από το ιστορικό προσκήνιο του ενός από τους δύο πόλους του συστήματος «ειρηνικής συνύπαρξης», όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάστηκε μετά τις συμφωνίες του Ελσίνκι η ισορροπία τρόμου ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις της εποχής.

Χρειάστηκαν είκοσι χρόνια μέχρι να πεισθούμε, δια της βιωματικής μεθόδου, ότι η αλλαγή σκηνικού αφορά και τη…χερσόνησο του Αίμου, τα δικά μας μέρη, αφού και αυτά είχαν δεθεί πλέον τόσο σφιχτά με τις μεταξωτές κλωστές της παγκοσμιοποίησης, χωρίς βεβαίως να έχουν τις απαραίτητες αντοχές για έναν τέτοιο θανάσιμο εναγκαλισμό.

Φυσικά, τα πρώτα θύματα της μεταδιπολικής τάξης πραγμάτων ήταν οι κοινωνίες που έπρεπε να προσδεθούν στο νέο άρμα της παγκοσμιοποίησης, στο άρμα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Οι δημοκρατίες (ή «δημοκρατίες») που επιβλήθηκαν στις χώρες αυτές έπρεπε να φροντίσουν για ανταγωνιστικές οικονομίες, δηλαδή για περισσότερη φτώχεια. Σε αρκετές μετακομμουνιστικές κοινωνίες η δημοκρατία έφερε στην εξουσία αξιωματούχους του προηγούμενου καθεστώτος που ανέλαβαν να διευθύνουν τη μετάβαση. Όσοι δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν είτε εκτελέστηκαν, είτε μετανάστευσαν, είτε πήραν σύνταξη για να συντάξουν τις αυτοβιογραφίες τους.

Στην Ελλάδα, η αλλαγή καθεστώτος καθυστέρησε, αλλά τελικά ήρθε. Με πολύ περίεργο τρόπο, είναι αλήθεια. Δηλαδή με τις πρωτοβουλίες και τις πράξεις μιας…σοσιαλιστικής κυβέρνησης που ο λαός την είχε ψηφίσει να κάνει ακριβώς το αντίθετο: σοσιαλιστική πολιτική. Γιατί στα χέρια της ο προηγούμενος κυβερνήτης και δήθεν ιδεολογικός αντίπαλος είχε παραδώσει τον Οκτώβριο του 2009 την εξουσία μαζί με μια χειροβομβίδα. Και η ηγεσία του κόμ