Ώρα για μια «κανονική» κυβέρνηση συνεργασίας!

Στον μικρόκοσμό μας, όπου τα πολύ μικρά πολλές φορές τα πουλάνε ως μεγάλα και σπουδαία, εκεί που η καθημερινότητα και ιδιαίτερα η πολιτική, γεμίζει με ανιαρές κενολογίες και ανύπαρκτες επιτυχίες, βγάλαμε πάλι πολιτικά, μισό μήνα και δυο βδομάδες!

Πυρπολητής του δεκαπενθημέρου, ο κατά τα άλλα συμπαθής Αντώνης Σαμαράς και κουρσάρος ο Αλέξης, ο κατακτητής της πλατείας Συντάγματος!!

Εγώ πάλι να ταλαντεύομαι και να βασανίζομαι, για το τι θέμα θα έχει το άρθρο μου, με το εκκρεμές της αγωνίας της πρώτης συνάντησης

της ηγεσίας της τρικομματικής συγκυβέρνησης, της δεύτερης, της τρίτης, και να μη θέλει να σταθεροποιηθεί, να μη θέλει να καθίσει η μπάλα….

Θα γίνουν εκλογές, δεν θα γίνουν εκλογές, θα ανοίξει η τηλεόραση, δεν θα ανοίξει η τηλεόραση, θα μείνει ο Φώτης ή θα φύγει και να η αγωνία στο ζενίθ…

Θα μου πείτε, για ποιους η αγωνία, για τους πολίτες, η για τους πολιτικούς; Σχεδιασμοί, τακτικισμοί, σ ένα μικρόκοσμο, μακριά από την κοινωνία.. .

Μπορεί να απορήσει κανείς, γιατί συχνά ασχολούμαι από κοινού, με Σαμαρά και Τσίπρα, γιατί αυτή η αντίστιξη.

Είναι προφανής ο λόγος, ο ένας είναι Πρωθυπουργός και ο άλλος ονειρεύεται και ασκείται κάθε μέρα στον καθρέφτη του, αλλάζοντας συνεχώς πολιτικά κοστούμια.

Για τον Αντώνη, έκανα ένα συνειρμό με τον Καβαφικό Αντώνιο, παρόλο που παρορμητικά, είχα την τάση να τον προσομοιώσω με κάποιον άλλο Αντώνιο, γνωστό πρωταγωνιστή σε κάποιο λογοτεχνικό έργο, παλαιότερης συγγενούς του……

Προτίμησα όμως αυτόν του Καβαφικού Αντωνίου, που παρολίγον να αποχαιρετίσει την Αλεξάνδρεια που… «χάνει», αν δεν τον διέσωζαν αρχικά Βαγγέλης, Φώτης και τελικά ο Βαγγέλης, που σήκωσε πάλι το βάρος της εθνικής ευθύνης.

Μην εκπλήσσεσθε από τη διαπίστωσή μου, ότι ο Βαγγέλης και ολίγον ο Φώτης, διέσωσαν τον Αντώνη ως πρωθυπουργό, το πράγμα δεν θέλει και μεγάλη σοφία, ούτε μεγάλη αναλυτική ικανότητα.

Εάν για οποιουσδήποτε λόγους, η χώρα πήγαινε σε εκλογές, μπορεί να συνέβαιναν διάφορα ως αποτέλεσμα των εκλογών, το μόνο βέβαιο είναι, ότι δεν θα γινόταν πάλι πρωθυπουργός ο Αντώνης και δεν ξέρω αν και εκείνος, θα περιφερόταν μετά ανά τον κόσμο, λέγοντας τον πόνο του, πως δεν τον άφησαν να διασώσει την χώρα, ή θα ξανάβρισκε την πολιτική του έρημο, την πολιτική του μοναξιά, ή ακόμα, αν θα σιωπούσε όπως ο… «σιωπηλός της Ραφήνας», φαντασιώνοντας σενάρια διεθνούς συνομωσίας, που τον ανέτρεψαν, γιατί υπερέβη τα όποια πολιτικά εσκαμμένα….

Ο αετιδεύς Αλέξης απ’ την άλλη, δεν μπόρεσε να γίνει αετός και εκεί που περίμενε την λαοθάλασσα, την λαοσύναξη του Συντάγματος, βρέθηκε ξαφνικά με τα μικρά του κουβαδάκια, να μετρά την άμμο στο κέντρο της πλατείας, περιστοιχιζόμενος από την απέραντη σιωπή και αδιαφορία των γύρω δρόμων …

Πριν προχωρήσω σε μια πιο σοβαρή προσέγγιση για το θέμα και πριν ξεπεράσω τα όρια της ευπρέπειας σ’ ένα άρθρο, που πρέπει να κρατήσω κάποιο επίπεδο, παραμένω στον πειρασμό να επισημάνω και κάποια άλλα πράγματα .

Πρώτη και καλύτερη, η αποθέωση της ρηχής, ανύπαρκτης δημοσιογραφίας και ειδησεογραφίας, που… δήθεν έχει αποκλειστικότητες και ειδήσεις, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται βαποράκι σκοπιμοτήτων.

Πολλές φορές αυτές τις μέρες, δεν είχαμε βαποράκια, είχαμε υπερωκεάνια, είχαμε σουπερ τάνκερς και μάλιστα μεγάλων και πολλών ταχυτήτων….

Η δήθεν δημοσιογραφία, υποταγμένη σε σκοπιμότητες και μάλιστα χωρίς φίλτρο, ανεπεξέργαστη, γρήγορη, ομοιόμορφη, κατ’ ευθείαν από την παραγωγή στην κατανάλωση, από τους «αφανείς» στους πελάτες, από την διαπλοκή, στον «λαουτζίκο»!

Η σοβαρή προσέγγιση αυτής της δεκαπενθήμερης κρίσης, δυστυχώς αποκάλυψε πάλι, το πόσο ο Βασιλιάς είναι γυμνός, το πόσο μακριά από την πραγματικότητα κινείται μεγάλο μέρος της ηγεσίας του πολιτικού συστήματος και των διαφόρων άλλων ελίτ, αλλά και πόσο μακριά από την σωστή ενημέρωση κινείται ο λαός.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι η αδιαφορία του πολίτη, εγκλωβισμένου στα προβλήματα της καθημερινότητας, είναι έκφραση πολιτικής υγείας.

Όχι, είναι λάθος η μοιρολατρία, η παθητικοποίηση, η ουσιαστική παράδοση άνου όρων, είναι κακό σημάδι, είναι σημάδι θανάτου και όχι ένδειξη σοφίας και περίσκεψης.

Ελπίζω ότι τα λάθη του Σαμαρά, το πάθημα του Σαμαρά, να τον διδάξουν επιτέλους, από αυτό, που ο ίδιος σε φάση αυτοκριτικής είπε, ότι έζησε μια δεκαετή πολιτική έρημο και απομόνωση, μόνο που… δεν τον οδήγησε τελικά σε ψύχραιμες σκέψεις και πράξεις.

Ο Σαμαράς πρέπει να καταλάβει, ότι ή θα ακολουθήσει σταθερή γραμμή ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού συντηρητικού κόμματος, που θα επιδιώξει να συσπειρώσει τις παραδοσιακές δυνάμεις αυτού του χώρου στην Ελλάδα, που είναι αρκετά ευρύχωρος, ή θα παίζει πότε πότε την Ακροδεξιά και, αντί να κερδίζει, θα χάνει, διότι θα δικαιώνει τους εξτρεμισμούς της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Όσο χρήσιμη είναι για τον ίδιο και τη χώρα η ανασυγκρότηση της Συντηρητικής παράταξης, τόσο χρήσιμο είναι να αντιληφθεί το πόσο αναγκαία και χρήσιμη είναι η ανασυγκρότηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, μιας σύγχρονης Ευρωπαϊκής Σοσιαλιστικής, Σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.

Δεν είναι του παρόντος να γράψω κείμενο ευρύτερης πολιτικής στρατηγικής, είτε Κεντροαριστεράς, είτε Κεντροδεξιάς κατεύθυνσης, το βέβαιον είναι, ότι σε μια σύγχρονη προηγμένη ποιοτικά κοινωνία και οικονομία, η λειτουργικότητα και ο σεβασμός των θεσμών, είναι απαραίτητοι και αναντικατάστατοι όροι.

Και κάτι κακόγουστο και παλιομοδίτικο…

Στην όξυνση της κρίσης, εμφανίστηκαν διάφοροι ζηλωτές, να υπερτονίζουν τα τηλεφωνήματα Μέρκελ, Σόιμπλε κλπ στον Σαμαρά, κάποιοι επιχειρούσαν επικοινωνιακή ενίσχυση, με μια παραλλαγή του ντόπιου, ότι… «έχει μπάρμπα στην Κορώνη»!

Επιτέλους, πρέπει να καταλάβουν κάποιοι, ότι ο… μπάρμπας στην Κορώνη είναι ο λαός, από το οποίο πρέπει να αντλούνται όλες οι εξουσίες.

Οι όποιες αντιλήψεις του τύπου, «έχω μπάρμπα στην Κορώνη» κλπ, μάλλον ραγιαδισμό και υποτέλεια προσδίδουν.

Τελειώνοντας, θέλω να επισημαίνω ότι η υπευθυνότητα και σοβαρότητα του ΠΑΣΟΚ, η αίσθηση εθνικής ευθύνης, οδήγησε πάλι να αναλάβει το βάρος της κρίσης, να σώσει όχι μόνο την παρτίδα, αλλά την προοπτική της χώρας και της οικονομίας, που κάποιοι άλλοι απερίσκεπτα και επιπόλαια διακινδύνεψαν, βάζοντας μπροστά το προσωπικό και κομματικό «εγώ», από το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον, απ το συμφέρον της χώρας!!

*Η Βασιλική Σουλαδάκη είναι υποψήφια Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων και μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.