Οι «ανθρωπογραφίες» μου στο aixmiradio

Προσπάθησα επί ημέρες συνειδητά να θυμηθώ τη στιγμή που μου «καρφώθηκε» στο μυαλό η ιδέα «όταν μεγαλώσω» να γίνω δημοσιογράφος. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Είναι πάρα πολύ πίσω. Στα παιδικά χρόνια. Εκεί στο 42ο δημοτικό σχολείο, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στου Γκύζη. Μπροστά από την εκκλησία. Μάλλον στην έκτη δημοτικού.

«Λογικά» τότε θα ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω ότι «γράφω καλές εκθέσεις». Αλλά κυρίως ότι ήθελα «να λέω πρώτος» τα νέα, το οτιδήποτε, στην πιτσιρικαρία της γειτονιάς. Από το ότι «η

Παναθηναικάρα πήρε τον Ντεμέλο» ή ότι «ο Λιβαθινός παίξει χαφ την Κυριακή», μέχρι ότι «το Μαράκι φίλησε τον Αποστόλη στο μάγουλο στο παγκάκι» ή «το θερινό «Δήμητρα» στην οδό Ραγκαβή θα έχει Μπρους Λη».

Εσείς που διαβάζετε γελάτε τώρα, αλλά σίγουρα -αν το καλοσκεφτείτε- αυτό ήταν ένα αυθεντικό ρεπορτάζ. Το πολύ σοβαρό ήταν όχι πια η ιδέα, αλλά η απόφαση να γίνω δημοσιογράφος. Και αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Χάραξε ανεξίτηλα στο «βινύλιο» της ψυχής μου. Πήγαινα πρώτη Λυκείου στο 24ο Πολυγώνου. Γυρίζοντας σπίτι με το ποδήλατο από τον περιφερειακό έβλεπα τη φωτισμένη Αθήνα. Και θέλησα να «γνωρίσω» τον κόσμο. Τους ανθρώπους. Προσέξτε, όχι να αλλάξω τον κόσμο, αλλά να γνωρίσω τον κόσμο. Και όχι σαν «πειρατής» ή «τουρίστας», αλλά σαν «ταξιδιώτης». Και ο μόνος τρόπος να γνωρίσω τους ανθρώπους, όχι μόνο τους απλούς, τους άγνωστους, αλλά και τους διάσημους, τους σπουδαίους, τους «επώνυμους» ήταν η ιδιότητα του δημοσιογράφου. Η δύναμη της επαγγελματικής ταυτότητας που θα μου άνοιγε αργά ή γρήγορα κάθε πόρτα.

Κάπου εδώ σταματάω, γιατί κάποιοι κακεντρεχείς θα με χαρακτηρίσουν αυτοαναφορικό και εγωπαθή. Το αντίθετο! Ένα «αλητάκι» είμαι που μεγάλωσε σε μιά φτωχογειτονιά και κατάφερε να μιλήσει, να γνωριστεί, να πάρει συνεντεύξεις, να γίνει έως και περίπου φίλος με μεγάλους Έλληνες, που δεν θα έβλεπε «ούτε στο όνειρό του». Ένας μέτριος μαθητής με απολυτήριο λυκείου 14, που βρέθηκε τετ α τετ σε τηλεοπτικά ή ραδιοφωνικά στούντιο ή ακόμη και σε γραφεία και σπίτια κορυφαίων προσωπικοτήτων. Αλλά που πάντα στο «εικονοστάσι» της ψυχής του είχε τους απλούς ανθρώπους. Από αυτούς μάθαινε τα σημαντικά και γινόταν καλύτερος άνθρωπος. Ο πραγματικός θησαυρός κρυβόταν, κρύβεται και θα κρύβεται στους απλούς ανθρώπους.

Μετά από 25 χρόνια καθημερινό ενημερωτικό ραδιόφωνο με δελτία ειδήσεων και εκπομπές στον ιστορικό Flash 96, από την πρώτη ημέρα που εξέπεμψε στις 4 Ιουνίου 1989 έως την τελευταία (ως επιχείρηση ΜΜΕ) στις 24 Ιανουαρίου 2014 γνώριζα ανθρώπους. Από την Τρίτη 8 Μαρτίου 2016 θα ξαναβρεθώ σε ραδιοφωνικό μικρόφωνο. Στο aixmi radio. Στη μικρή «οικογένεια» του aixmi radio. Θα ξανασυναντήσω δημοσιογραφικά τον εμπνευστή του Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Τον άνθρωπο που με έμαθε να γράφω ραδιοφωνικές ειδήσεις, όταν ήταν αρχισυντάκτης στον Flash 96. Και αργότερα μου έδωσε απλόχερα το «διαβατήριο» της aixmi.gr γιά να αρθρογραφώ εντελώς ελεύθερα και άθελά του «πυροδότησε» τη σκέψη μου κι ένιωσα σαν «μικρός ποιητής«.

Αρχίζει, λοιπόν, ένας όμορφος περίπατος στον άγνωστο, αλλά γοητευτικό κόσμο του διαδικτύου. Σε «ιντερνετικό ραδιόφωνο» -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ένας περίπατος σε άγνωστο μονοπάτι. Ξέρω, όμως, τι θα κάνω. Θα μιλάω για ανθρώπους. Έλληνες και ξένους. Άγνωστους και διάσημους. Ό,τι έκανα πάντα. Από παιδί. Θέλω να μιλάω και με ανθρώπους στο στούντιο, αλλά αυτό σιγά σιγά.

Οι «ανθρωπογραφίες» κάθε Τρίτη και Πέμπτη 4 με 5 το απόγευμα θα είναι ιστορίες ανθρώπων. Ιστορίες που θα λέγαμε στο μπαρ, την καφετέρια ή την ταβέρνα. Ιστορίες που αξίζει τον κόπο να ξέρουμε. Κι επειδή αγαπάω πραγματικά τις μουσικές του κόσμου που δεν ακούνε οι πολλοί (έτυχε, δεν το κάνω από «μαγκιά») σε αυτή τη μία ώρα θα έχει και πολλά τραγούδια. Για το «καλά» είναι θέμα γούστου. Πάντως, θα βάζω αυτά που μου αρέσουν, με την ελπίδα να αρέσουν σε όλους όσοι τύχει να ακούσουν την εκπομπή.

Οι «ανθρωπογραφίες» θα είναι οι ιστορίες των ανθρώπων. Όπως τις έζησα. Όπως τις άκουσα. Όπως τις διάβασα. Όπως τις φαντάστηκα. Ακόμη κι έτσι. Γιατί και οι ιστορίες έχουν άποψη.