Οι αυτ-απάτες του Αλέξη Τσίπρα

H μία εκδοχή είναι ότι εξαπατούν. Η άλλη ότι αυταπατώνται.

Δεν αποκλείεται και ο συνδυασμός.

Για την κυβέρνηση μιλάω.

Μερικές βασικές διαπιστώσεις –υπενθυμίσεις.

-Η χώρα κυβερνάται από την 4η κατά σειρά μνημονιακή κυβέρνηση με βασικό πρόγραμμα και ψηφισμένο, το 3ο κατά σειρά μνημόνιο.

-Ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ήρθε μεν πρώτο κόμμα

αλλά πήρε μόλις 35,46% και, παρά το ληστρικό μπόνους των 50 εδρών, έφτασε στις 145 έδρες και προσέτρεξε στη βοήθεια του τελευταίου σε ποσοστά κόμματος, τους ΑΝΕΛ, που μπήκε ασθμαίνοντας στη Βουλή με 3,46% .

-Σχηματίσθηκε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με οριακή πλειοψηφία 155 εδρών. Πρόκειται, κατά γενική ομολογία, για συνεργασία- πατέντα, ενός κόμματος που επιμένει να αυτοτοποθετείται στη Ριζοσπαστική Αριστερά με ένα εθνικολαϊκιστικό κόμμα της άκρας Δεξιάς.

-Είναι και αυτό μια πρωτοτυπία της Ελλάδας της κρίσης, σε όλες τις υπόλοιπες χώρες σε πρόγραμμα, ακολουθήθηκαν οι κλασσικές συνταγές, μονοκομματική κυβέρνηση ή κυβερνήσεις συνεργασίας μεταξύ συγγενών, ιδεολογικοπολιτικά, κομμάτων.

-Ετσι, πολύ εύκολα μπορεί να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπάρχει ένα και μόνο ενοποιητικό στοιχείο, η νομή της εξουσίας.

Ο Πάνος Καμμένος, στη διάρκεια της επτάμηνης συνεργασίας που προηγήθηκε ήταν σαφής. Πληροφόρησε πως δεν υπάρχει κοινό πρόγραμμα ούτε καν στα χαρτιά, δεν αποζητήθηκαν δηλαδή ιδεολογικοπολιτικές συγκλίσεις, έδωσαν, όπως είπε, τα χέρια –μοίρασαν δηλαδή κάποια υπουργεία –και συνήφθη η συμφωνία.

Υποχρεωτικά, αφού ο επιδιωκόμενος από το ΣΥΡΙΖΑ στόχος της αυτοδυναμίας (θυμίζω προεκλογικές καμπάνιες που γρήγορα εγκαταλείφθηκαν) τόσο τον Ιανουάριο όσο και τον Σεπτέμβριο, δεν «έκατσε», αντίθετα μάλιστα, τον Σεπτέμβριο, υπήρξε απώλεια ψήφων και αύξηση της αποχής.

-Η υποχρεωτική συνύπαρξη με ΑΝΕΛ, εκτός από εκτρωματική σε πολιτικό και κυρίως ιδεολογικό επίπεδο, καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ «ορφανό» από συμμαχίες -τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στην Ευρώπη.

Ποιοί είναι οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ, σε ευρωπαϊκό επίπεδο και

θεσμικά, σε επίπεδο ευρωομάδων;

Μειοψηφικά, μικρά κόμματα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που δεν κατόρθωσαν να εκθρονίσουν από την πρώτη και τη δεύτερη θέση τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλιστές, παρά τις απώλειες τους.

Τελευταίο παράδειγμα στην Πορτογαλία, το «Μπλόκο της Αριστεράς», που στις πρόσφατες εκλογές πήρε 10,22 %, με ευάλωτη ενότητα και στρατηγικό αδιέξοδο αφού ακόμη κι αν οι Σοσιαλιστές δεχτούν να συνεργαστούν για σχηματισμό κυβέρνησης, το Κομμουνιστικό Κόμμα, στα χνάρια του ΚΚΕ , δεν πρόκειται να το πράξει.

Η ανάδειξη των Χριστιανοδημοκρατών σε πρώτο κόμμα αλλά χωρίς αυτοδυναμία αυτή τη φορά, είναι μια καλή ευκαιρία για προβληματισμό σε όλο το ελληνικό πολιτικό φάσμα .

Μένει να φανούν οι επιδόσεις του αδελφού του ΣΥΡΙΖΑ, ισπανικό κόμμα των Podemos, το ιρλανδικό Σιν Φέιν είναι αρκετά πολύπλοκη περίπτωση για να το επικαλείται ως σύμμαχο ο κ. Τσίπρας.

Όσο για τη Σοσιαλδημοκρατία , τα προγανδιστικά τρικάκια ,με τα μπρος –πίσω του ΣΥΡΙΖΑ δεν έπιασαν τόπο , ο επικεφαλής της σοσιαλιστικής ευρωομάδας Πιτέλα, του έριξε μια μεγαλοπρεπή πόρτα.

Ωστόσο, προσωπικά πιστεύω πως ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωκε πραγματικά την ένταξη του στην ευρωσοσιαλιστική ομάδα, το ψάρεμα στα θολά νερά παραμένει το modus operandi της Κουμουνδούρου.

Η εμμονή στα ΑνδρεοΠαπανδρεϊκά πρότυπα δεν περιορίζεται στη μίμηση της ρητορικής, του ύφους, ακόμη και του ηχοχρώματος της φωνής.

Ο κ. Τσίπρας ακολουθεί την τριτοκοσμικής εμπνεύσεως δομή κινήματος και όχι κόμματος με αρχές. Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε Κίνημα μέχρι την καθυστερημένη ένταξη στη Σοσιαλιστική Διεθνή (όταν μέτραγε σαν τέτοια).

Μόνο από τον Κώστα Σημίτη και μετά υιοθέτησε τις αρχές της Σοσιαλδημοκρατίας .

Στις εκλογές του ’12 , ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε ως μέτωπο και ενοποιητική βάση το αντι-μνημόνιο, καλώντας ανοικτά, δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους να τον ψηφίσουν.

Μετά τη διαπραγμάτευση και υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου με υπογραφή Τσίπρα ,το καινούργιο εφεύρημα είναι «η ταξική ψήφος», όπως ανέφερε ο ίδιος στην πρώτη μετεκλογική κεντρική επιτροπή -και πάνω σ΄αυτό καλεί τους πολίτες να οργανωθούν στο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι αναφορές σε «λαϊκά στρώματα» που τον ψήφισαν ή στην «ταξική ψήφο» παραπέμπουν τσίφ στους «μη προνομιούχους» του ’81.

Η απάντηση, ομολογώ, ολίγον αγενής είναι «θάθελε!»

Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά στις προφανείς διαφορές, αρκεί μόνο μία, το ταμείον είναι μείον, τα διεθνή ταμεία είναι μείον και το «παράλληλο» με το μνημόνιο πρόγραμμα προφανής φενάκη για τα λαϊκά στρώματα που κατρακυλούν σε συνεχή ένδεια.

Εκτός κι αν «ο αριστερός», κατά δήλωσή του, υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει άλλα σχέδια -ανατρεπτικά του μνημονίου.

Οπότε πάμε για άλλα, συντομότερα του εκτιμωμένου. Κατά το «Καλημέρα θλίψη» της Φρανσουάζ Σαγκάν, «Καλημέρα περιπέτεια», δοθέντος πως ούτε το μαξιλαράκι των 9 βουλευτών του Λεβέντη διατίθεται πλέον άλλα αι βουλαί του Κυρίου ή των Κυρίων όπως προτιμάτε. Το ίδιο και για τα όποια άλλα μαξιλαράκια .

Γι΄ αυτό κι’ αναρωτιόμουν στην αρχή αν εξαπατούν ή αυταπατώνται για την ισχύ που διαθέτουν, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ .