Ο Τσίπρας μπαίνει στο τραινάκι του τρόμου…

Έχω μία, ενδεχομένως, αιρετική άποψη για την επόμενη ημέρα των εκλογών που θα βρει νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ -δεν αποκλείεται αυτοδύναμο, αν και είναι ελάχιστη η πιθανότητα- και πρωθυπουργό το πιθανότερο κάποιας συγκυβέρνησης τον Αλέξη Τσίπρα.

Έχω την αίσθηση πως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ «την πάτησαν χοντρά», σαν τον βοσκό στη γνωστή παραβολή με τον λύκο και τα πρόβατα. Ο βοσκός φώναξε «βοήθεια

Λέω, δηλαδή, ότι και αν υπάρχει κίνδυνος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και επιστροφής στη δραχμή με τις ολέθριες συνέπειες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, αφενός δεν το γνωρίζει κανείς, και αφετέρου ένα μεγάλο μέρος των πολιτών -και να υφίσταται τέτοιος κίνδυνος- δεν πιστεύει τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

Ας μείνουμε, όμως, «στο ψητό» της υπόθεσης. Πιστεύω, λοιπόν, ότι κανένας, μα κανένας, δεν γνωρίζει τι θα γίνει την επόμενη ημέρα, αν όχι κυριολεκτικά την επόμενη, πάντως τον επόμενο μήνα στην Ελλάδα.

Ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας, ούτε ο «υπαρχηγός» Λαφαζάνης, ούτε οι επαγγελματίες τηλεπανελίστες Στρατούληδες, Πριμηκύριοι, Ήσυχοι, Τόλιοι και οι υπόλοιποι. Ούτε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος ή ο ταλαίπωρος Παπανδρέου.
Κανένας Έλληνας πολιτικός, αλλά και κανένας ξένος. Ούτε καν η Μέρκελ!

Γιά τον απλούστατο λόγο -που δεν μπορεί να σκεφθεί κανείς- ότι κανείς δεν γνωρίζει την απόφαση, την αντίδραση, τη λογική όπως θέλετε πείτε το του κ. Τσίπρα. Δεν θα με κάνει κανείς να πιστέψω ότι ο κ. Τσίπρας, ακόμη και αν έχει αποφασίσει να συγκρουστεί μέχρις εσχάτων με την τρόικα, δηλαδή με… το σύμπαν, όταν έρθει εκείνη η μοιραία στιγμή, θα το κάνει.

Ή και το αντίστροφο, κι αυτό έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αν δηλαδή έχει αποφασίσει «να τα γυρίσει» και να κάνει πίσω στους λεονταρισμούς μετά την ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός, αλλά η αφόρητη πίεση και οι πολιτικοί εκβιασμοί που θα δεχθεί στο εσωτερικό της Βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ, να τον αναγκάσουν να κάνει την αυτοκτονική κίνηση της μετωπικής με την τρόικα.

Και στις δύο περιπτώσεις ο κ. Τσίπρας έχει ήδη μπει στο «τραινάκι του τρόμου» του πολιτικού «λούνα πάρκ». Στην πρώτη συνταξιοδοτείται πρόωρα γιατί απογοητεύει τις χιλιάδες οργισμένους πολίτες (και άρα μη απολύτως λογικά σκεπτόμενους, γιατί η οργή δεν είναι νηφάλια πνευματική κατάσταση και σίγουρα δεν είναι πολιτική στάση) που τον ψήφισαν γιά να ξαναφέρει τους μισθούς στην προ «μνημονίου» εποχή, να βρει δουλειά όπως υποσχέθηκε σε 300.000 ανέργους και όλα τα υπόλοιπα. Στη δεύτερη και πάλι συνταξιοδοτείται πρόωρα γιατί θα ¨κυβερνά» μιά χώρα – χάους, αλλά δυστυχώς ταυτοχρόνως «θα έχει πάει και στο λαιμό του» τους υπόλοιπους ανθρώπους, την πλειονότητα δηλαδή, που δεν ήθελαν πρόωρες εκλογές.

Που δεν υπάρχει το ψευτοδίλημμα «Αριστερά – Δεξιά». Ο καθένας γιά δικούς του λόγους. Σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας σκεφτείτε ότι επίσης υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν σχεδόν τα πάντα (είτε έφταιγαν είτε όχι, η δεύτερη κατηγορία είναι η επιτομή της τραγωδίας) κι όμως με γενναιότητα δεν θέλουν να διαλυθούν τα πάντα. Δεν θέλουν «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» επειδή ψόφησε η δική τους ή δεν απέκτησαν ποτέ «κατσίκα».

Ας μην υπάρχει λοιπόν πολιτικό άγχος ποιός θα νικήσει και ποιός θα χάσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα. Τα στοιχήματα πέφτουν μόνο γιά το με ποιό ή ποιά άλλα κόμματα θα συγκυβερνήσει. Συνεπώς δεν είναι οι πρώτες εκλογές που δεν κερδίζουν ή χάνουν οι πολιτικοί, οι υποψήφιοι βουλευτές και μετέπειτα κάποιοι απ αυτούς υπουργοί, διοικητές οργανισμών, κρατικοί σύμβουλοι.

Το κόμμα ούτως ή άλλως θα φροντίσει γι αυτούς και την εξαργύρωση των κραυγών στα τηλεπάνελ. Και μάλιστα με τη λεγόμενη «ποσόστωση» στους δέκα οι έξι δικοί μου, οι τρείς δικοί σου κι ο ένας του άλλου «συνεταίρου».

Μιά ματιά μέσα στο Φεβρουάριο και στους δημοσιογράφους που σήκωσαν με πλεόνασμα φανατισμού τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια επί δύο χρόνια, θα αρκεί γιά να καταλάβει ο απλός κόσμος πού και πώς θα «βολευτούν». Είναι οι πρώτες εκλογές όμως που σίγουρα θα χάσουμε παταγωδώς (γιατί πάντα χάνουμε) οι αδύναμοι πολίτες. Η σιωπηρή πλειοψηφία ή μειοψηφία, όπως θέλει ο καθένας το βλέπει.

Εμείς που δεν κλείνουμε δρόμους, αλλά δίνουμε τη μάχη της επιβίωσης με ελπίδα και πραγματικό κουράγιο. Μακριά από τους κομματικούς «στρατούς». Γιατί έτσι μας έμαθαν οι πατεράδες μας: Ότι στο τέλος της ζωής το μόνο που απομένει είναι η αξιοπρέπεια με την οποία πορεύτηκε κανείς σε αυτό το σύντομο πέρασμα από τη Γη. Αλλοίμονο όμως, στις μέρες μας η λέξη αξιοπρέπεια υπάρχει μόνο σε κάτι σκονισμένα λεξικά του παρελθόντος στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, που δεν φτάνει κανείς χωρίς σκάλα. Κι αυτή σπουδαία λέξη και αρετή αντικαταστάθηκε από την ευτέλεια…