Ο Στέφανος ήταν εκείνο το ΠΑΣΟΚ που θέλω να θυμάμαι…

Γνώρισα τον Στέφανο Μανίκα στα 1987, στο γραφείο του Γιάννη Ρουμπάτη -τότε εκπροσώπου της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν ο ιστορικός γραμματέας της νεολαίας ΠΑΣΟΚ, σύντροφος και φίλος με τον Κώστα Λαλιώτη και τον Δημήτρη Ρέππα από τα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα, στην Οδοντιατρική Αθηνών.

Αν και εμβληματικό πρόσωπο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ

δεν είχε καθόλου τουπέ. Αντίθετα, ήταν καταδεκτικός, ευγενής, σχεδόν ντροπαλός, και διέθετε εξαιρετικό χιούμορ. Στοιχεία που με έκαναν να τον συμπαθήσω αμέσως.

Σε πολιτικό επίπεδο μου έκανε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι δεν επεδίωκε καν να εκλεγεί στο -παντοδύναμο τότε- εκτελεστικό γραφείο, δίνοντας πάντα τη στήριξή του σε άλλους, συνήθως στον Γιάννη Νικολάου. Σαν να τον απωθούσε η ιδέα της εξουσίας, σε μια εποχή που όλοι της γενιάς του τη λάτρευαν…

Πήγαινα τακτικά στο οδοντιατρείο του στην πλατεία Βικτωρίας, στο ισόγειο μιας παλιάς πολυκατοικίας, όπου δούλευε για να βγάλει το ψωμί του, ενώ άλλοι σύντροφοί του θησαύριζαν παίρνοντας μίζες…

Καμιά χλιδή, καμιά επιτήδευση. Εκεί είχε βρει «καταφύγιο» και ο Ρέππας, όταν κόπηκε από τις εκλόγιμες θέσεις των βουλευτών το 1985 και ήταν απαρηγόρητος.

Για ένα σφράγισμα μπορεί να έμενα και τρεις ώρες, για πολιτική συζήτηση, και σίγουρα 2 σφηνάκια βότκας, ώστε να μου δώσει κουράγιο. Πόσες φορές είχαμε συζητήσει για τον Γιώργο Γεννηματά, που θα διαδεχόταν στην ηγεσία τον Ανδρέα, αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος μόλις στα 55 του.

Πόσες φορές είχαμε κουβεντιάσει για την περίφημη κίνηση των «λοχαγών», που είχαν συγκροτήσει στην κεντρική επιτροπή. Πόσες φορές για τη στρατηγική επιλογή τους να συμμαχήσουν με τον Κώστα Σημίτη και να σταθούν απέναντι στον Άκη Τσοχατζόπουλο.

Πάμπολλα χρόνια δίπλα του η υπέροχη Μαίρη, που χάθηκε μόλις στα 40 της. Και πάντα κοντά του ο αγαπημένος φίλος του, Στρατής Λιαρέλλης.

Θα τον κρατήσω μέσα μου ως εκπρόσωπο εκείνου του ΠΑΣΟΚ, που θέλω να θυμάμαι. Του Γεννηματά, του Αυγερινού, της Μελίνας, του Πεπονή, του Αλευρά, του Μόραλη, της Σύλβας, του Τσούρα, του Σουλαδάκη…

Καλό ταξίδι φίλε…