Ο Έλληνας με το χλιδάτο τζιπ είναι άμοιρος ευθυνών;

Βράδυ καθημερινής κατεβαίνοντας την Κηφισίας, η  εικόνα της ερημιάς σε ξαφνιάζει, σε μουδιάζει.

Το χλωμό κίτρινο φως πέφτει στην άσφαλτο διαθλά τις γραμμές σβήνει το περίγραμμα,  σκορπά ένα ερωτηματικό… πού πήγαν όλοι; Πού κρύφτηκε η ζωή;

Κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού με ακολουθούσαν οι φωνές από το Κοινοβούλιο «ο λαός κάνει θυσίες», «πείτε την αλήθεια στο λαό ούτε αυτό το Μνημόνιο θα μας σώσει»,  «να αποφασίσει ο λαός μόνη λύση

Για ποιο λαό τάχα μου ενδιαφέρονται και νοιάζονται;

Γι’ αυτόν που έχει κουρνιάσει σε μια γωνιά του σπιτιού του περιμένοντας το χειρότερο; Που τον προειδοποιούν ότι έρχονται όλα τα δεινά;

Που τον βάζουν τιμωρία για την αλόγιστη συμπεριφορά του στα προηγούμενα χρόνια, όταν τον παρακαλούσαν να πάρει δάνεια, του πρόσφεραν δέκα πιστωτικές στο πορτοφόλι, τον έζεψαν με τρεις χιλιάδες κυβικά χλιδάτο τζιπ γιατί μόνο έτσι θα συμπλήρωνε την εικόνα του;

Είναι άμοιρος ευθυνών αυτός ο λαός; Άκουγε τις σειρήνες και υπέκυπτε σε ό,τι του πουλούσαν;

Προφανώς και όχι, αλλά το όνειρο μιας παραμυθένιας καταναλωτικής ζωής ήταν ένα παραμύθι που όλοι, λίγο ως πολύ, μπήκαμε στον πειρασμό να ζήσουμε χωρίς να σκεφτόμαστε που θα καταλήξει.

Η ανάληψη του πρώτου χαρτονομίσματος ευρώ εκείνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς του 2002 από το Σημίτη μας έκανε να πιστέψουμε ότι είμαστε Ευρώπη κι όχι Βαλκάνια, ότι ανήκουμε στη Δύση κι όχι στην Ανατολή.

Ότι αγοράζουμε (με δανεικά) τις γερμανικές λιμουζίνες από τους φίλους μας τους Γερμανούς, τα αεροπλάνα από τους φίλους μας τους Γάλλους, ότι κάθε καλοκαίρι έρχονται στα νησιά μας οι Άγγλοι που πότε πότε δημιουργούν εικόνα μπάχαλου, γδύνονται δημόσια, μαχαιρώνονται, βιάζουν αλλά είναι φίλοι μας και  απλά το ρίχνουν λίγο έξω…

Πιστέψαμε ότι μας κάνουν παρέα, υπήρχε το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης.

Στο μυαλό μας ακουγόταν κάτι σαν αναβάθμιση, σαν να φεύγαμε από το μίζερο διαμέρισμά μας, μπαίναμε στο εμπορικό κέντρο, και με την χρυσή κάρτα στο χέρι αγοράζαμε μια νέα λαμπερή ζωή, γινόμασταν δυτικοευρωπαίοι. Δεν μας πείραζε που βγαίνοντας έξω τα σκουπίδια παρέμεναν βουνά, που εξακολουθούσε να σε μουτζώνει  ο τύπος από πίσω (με τζιπ πάντα) γιατί άναψε το κόκκινο κι εσύ μιλάς στο τελευταίας τεχνολογίας κινητό, ενώ δίπλα ο τροχονόμος σε βλέπει κουνάει το κεφάλι αλλά δε σε γράφει.

Μια σκηνή από μια καθημερινότητα που άλλαξε μόνο στο λούστρο κι όχι στην ουσία.

Και πώς να άλλαζε; Δύο χρόνια μετά το Μνημόνιο το ΠΑΣΟΚ παραδέχθηκε ότι δεν μπόρεσε να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε για να αποφευχθούν όλα τα χαράτσια που τώρα σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό μας. Γιατί; Με μια κουβέντα…  κόστος, το κόστος που θα είχε μια τέτοια ανατροπή, η πελατειακή σχέση των πολιτικών  (κάθε  πράσινης ή μπλε κυβέρνησης που πέρασε) με κάθε κοινωνική, επαγγελματική ομάδα.

Τώρα επέρχεται η διχοτόμηση, τριχοτόμηση του κόμματος και βλέπουμε…

Η ΝΔ προηγείται δημοσκοπικά και τάζει επαναδιαπραγμάτευση, μόνο που πια ψηφίζε