Ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ αυτοκτονούν πολιτικά κάθε μέρα

Όλα τα γκάλοπ εκπέμπουν το ίδιο σήμα: η εμπιστοσύνη του κόσμου προς τη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης μειώνεται, όμως ο Αλέξης Τσίπρας κυριαρχεί απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά και αν γίνονταν σήμερα εκλογές η ΝΔ

Πώς «εξαερώθηκε» η δημοτικότητα του πρώην πρωθυπουργού, ενώ πριν λίγους μήνες απολάμβανε υψηλής αποδοχής;

Η γνώμη μου είναι πως από τις εκλογές και μετά διαχειρίζεται τελείως λάθος τα πράγματα, ακόμη και όταν έχει δίκιο. Δίνει την εικόνα του ανθρώπου που περιμένει να αποτύχει ο διάδοχός του για να πανηγυρίσει! Και , ταυτόχρονα, φαίνεται σαν να κουνάει το δάχτυλο στο πρόσωπο των πολιτών, οι οποίοι ψήφισαν Σύριζα -σαν να τους λέει «καλά να πάθετε αφού δεν με ακούσατε»…

Αντί να πάσχει για τα δεινά των Ελλήνων, αντί να εύχεται να πετύχει ο νέος πρωθυπουργός εκεί που δεν τα κατάφερε ο ίδιος, αντί να κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει τη διαπραγμάτευση μοιάζει να τον επικρίνει επειδή δεν έχει ήδη αποδεχθεί όσα απαιτούν οι δανειστές.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνεται πόσο αδύναμο είναι το επιχείρημά του «βιαστείτε να κλείσετε τη συμφωνία». Διότι αμέσως ρωτά η κυβέρνηση «δηλαδή θέλετε να μειώσουμε τις συντάξεις;» ή «να απελευθερώσουμε το όριο των απολύσεων;» -διότι αυτά θέλουν οι εταίροι.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκλεγεί με σημαία τη σκληρή διαπραγμάτευση και έτσι πορεύεται. Συνεπώς, η επιχειρηματολογία Σαμαρά δείχνει εκτός τόπου και χρόνου. Πολύ περισσότερο που δεν αναγνωρίζει δημοσίως κανένα λάθος στη διακυβέρνησή του. Ακόμα και την ασύλληπτη επίθεση που έγινε στα ακίνητα τη χαρακτηρίζει «επικοινωνιακό» λάθος…

Κάτι τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Τα στελέχη που τον εκπροσωπούν -με πρώτο τον Άδωνι Γεωργιάδη– δεν πείθουν, κινούμενα στη λογική «εμείς σας τα λέγαμε, ας μην τους ψηφίζατε».

Ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές το 2012 με σύνθημα την «επαναδιαπραγμάτευση» με τους δανειστές. Στα δυόμισυ χρόνια της πρωθυπουργίας του, όμως, συνέχισε τη σκληρή λιτότητα, μη αντέχοντας τη μετωπική σύγκρουση μαζί τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη τον Ιανουάριο με σύνθημα την «ανυπακοή» στους πιστωτές και με την υπόσχεση ότι θα τα αλλάξει όλα. Σίγουρα είπε ανεδαφικά πράγματα, σίγουρα παγιδεύτηκε στην αυταπάτη ότι θα βρει συμμάχους στην Ευρώπη και θα αναγκάσει τους πάντες να κάνουν υποχωρήσεις, σίγουρα εκπαίδευσε τα στελέχη του σε μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις και τώρα δυσκολεύεται να τις πάρει πίσω.

Μέχρις ότου, όμως, αποδειχθεί (αν αποδειχθεί) πως δεν μπορούσε να κερδίσει τίποτα περισσότερο από την προηγούμενη κυβέρνηση, μέχρις ότου αναγκαστεί (αν αναγκαστεί) να πάρει σκληρά μέτρα και μέχρις ότου υποχρεωθεί (αν υποχρεωθεί) να υπογράψει νέα συμφωνία με μνημονιακούς όρους για τα επόμενα δυο χρόνια, όποιος δείχνει ότι επιχαίρει για τις δυσκολίες, απλώς αυτοκτονεί πολιτικά...