Νεαροί ανόητοι, μην κοπρίζετε στον Παλαμά, διαβάστε τον

Οι Tέχνες δεν πορεύθηκαν μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικές δομέw, δεν θα μπορούσαν όμως να λειτουργούν ξεκομμένες από τις κοινωνικές και τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι Τέχνες βοηθησαν στο να ενθαρρύνουν τη σύνδεση της γνώσης του συναισθήματος, και της αυτοέκφρασης… καθώς και να γίνονται η θρυαλλίδα που θα ξεσηκώνει τους λαούς απ την καταπίεση κι απ την ανέχεια.

Η Έβδομη Συμφωνία του Σοστακόβιτς έγινε σύμβολο της αντίστασης των Ρώσων κατά των Γερμανών στον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σκάλα του Μιλάνου,

9 Μαρτίου 1842: Η πρεμιέρα του «Ναμπούκο» του Βέρντι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η χορωδία, που υποδύεται μια ομάδα Εβραίων, τραγουδά το «Va, pensiero». Το κοινό συγκινημένο σηκώνεται και χειροκροτάει τα τελευταία μέτρα της ορχήστρας βλέποντας στη σκλαβιά των Εβραίων τη δική του σκλαβιά, την υποδούλωση της Ιταλίας στους Αυστριακούς.
Ο «Ναμπούκο» έγινε κραυγή ελευθερίας.

Οι αυστριακοι κατακτητές ενοχλημένοι, εξέδωσαν διάταγμα που απαγόρευσε το επίμαχο χορωδιακό μέρος του «Ναμπούκο». Ο λαός, όμως, είχε ήδη βάλει το «Va, pensiero» και τον Βέρντι στην καρδιά του ως σύμβολα επανάστασης και αγώνα.

Κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε
στην παρουσίαση του «Φιντέλιο» του Μπετόβεν, με τη Μαρία Κάλλας στο Ηρώδειο, το 1944, Η εξαιρετική όπερα ξεσήκωσε τους σκλαβωμένους Ελλήνες, ταυτίζοντας τους εαυτούς τους με τον φυλακισμένο Φλορεστάν και στο προσωπο της Λεονόρα την πατρίδα που διψάει για ελευθερία…
Το κοινό της παράστασης συνέδεσε την υπόθεση της όπερας με την κατάσταση της εποχής. Ξέσπασε σε χειροκροτήματα και τραγούδησε στην αρχή με τους χορωδούς, ενώ στο τέλος του κομματιού κοινό και χορωδοί φώναξαν την λέξη «Λευτεριά».

27 Φεβρουαρίου 1943, πεθαίνει ο Κωστής Παλαμάς. Μέσα στην καταχνιά τη γερμανικής κατοχής, θ’ αφήσει την τελευταία του πνοή Την επόμενη μέρα θα γίνει η κηδεία του στο Α ́ Νεκροταφείο.
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!» θα έγραφε ο Σικελιανός.

Η είδηση μαθεύτηκε αστραπιαία και ολόκληρη η Αθήνα κατέκλυσε το νεκροταφείο…μια σιωπηρή διαμαρτυρία μετέτρεψε την κηδεία του μεγάλου ποιητή σε παλλαϊκό αντικατοχικό συλλαλητήριο.
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε, που μια κηδεία μετατρέπεται σε διαδήλωση διαμαρτυρίας σε δύσκολους καιρούς.

Κάτι παρόμοιο έγινε τα μετέπειτα χρόνια και με την κηδεία του Γεωργίου Σεφέρη, στις 20 Σεπτεμβρίου το 1971.
Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος αρχίζει να τραγουδά το (απαγορευμένο) τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε ποίηση Σεφέρη ,«Στο περιγιάλι το κρυφό»

Το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη είναι το περίφημο Επί Ασπαλάθων που γράφτηκε στις 31 Μαρτίου 1971.
¨Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.¨
Δεν επελέγη τυχαία η ημερα του ευαγγελισμού απο τον ποιητή,… ήταν η ημέρα που οι δικτάτορες συνήθιζαν να διοργανώνουν ¨μεγαλειώδεις¨ παρελάσεις…,
ο Σεφέρης επέλεξε να επισκεφτεί το Σούνιο, ώστε να αποφύγει τις φιέστες των δικτατόρων…λειτουργώντας συμβολικά και συνειρμικά για την σημασία που έχει η συγκεκριμένη ημέρα για τους Έλληνες…. είναι ημέρα εορτασμού της ελληνικής Επανάστασης ….

ΥΓ Ποσο επίκαιρος φαντάζει σήμερα ο Σεφέρης.

Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς…..

ΥΓ2 Μου προκαλεί απέραντη θλίψη η εικόνα να ασχημονούν και να βανδαλίζουν κάποιοι πάνω στο άγαλμα του Παλαμά, ένα εξαιρετικό γλυπτό του κορυφαίου γλύπτη Βάσου Φαληρέα….
Είναι βεβήλωση που προσβάλλει την Ιστορία μας, τον Πολιτισμό μας και, συγχρόνως, υποβαθμίζει την αισθητική μας.

Και μια συμβουλή στα ‘’ανήσυχα” νιάτα.
Προοδευτικότητα δεν σημαίνει να καταστρέφεις αγάλματα ποιητών…
Αληθινά προοδευτικό είναι να διαβάζεις ποίηση …