Μου έβγαλαν την ψυχή για μια απλή βεβαίωση…

«Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια» ή «ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή», έλεγαν οι παλιότεροι. Και η αλήθεια είναι ότι αυτό που μου συνέβη πριν λίγες ημέρες είναι αστείο μπροστά στα πολύ σοβαρά που έχω βιώσει στο λαβύρινθο της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Απευθύνθηκα στην υπηρεσία πρωτοκόλλου ενός από τα τρία μεγαλύτερα δημόσια νοσοκομεία της Αθήνας, για να μου χορηγήσει μία απλή ιατρική βεβαίωση ότι η συζυγός

μου είχε υποβληθεί (στο εν λόγω νοσοκομείο) σε χειρουργική επέμβαση, προκειμένου να τη δώσω στο ασφαλιστικό μας Ταμείο. Δεν επρόκειτο -το επισημαίνω- για κάποιο επτασφράγιστο κρατικό μυστικό. Μία απλή βεβαίωση αρχείου.

Έκανα την αίτηση και πήγα να το παραλάβω την ημέρα που μου είπαν. Ως εδώ όλα κυλούν ρολόι και ελπίζω στο θαύμα. Ότι δεν θα συμβεί κανένα απρόοπτο και δεν θα ταλαιπωρηθώ. Λογάριασα, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Ο «ξενοδόχος» στην περίπτωση αυτή ήταν η δημόσια υπάλληλος που είχε αναλάβει το σημαντικό έργο της παράδοσης του. «απορρήτου» εγγράφου.

Και λέμε απορρήτου γιατί ως τέτοιο μάλλον θεωρήθηκε από την υπηρεσία πρωτοκόλλου του νοσοκομείου. Η υπάλληλος. με ύφος Μέρκελ. δεν το παρέδιδε με το πρόσχημα ότι δεν ήρθε να το παραλάβει η ίδια η ασθενής.

- «Μα ξέρετε είναι κλινήρης και δεν μπορεί να μετακινηθεί», απάντησα και ενημέρωσα την υπάλληλο ότι είμαι ο σύζυγος, επιδεικνύοντας την αστυνομική μου ταυτότητα. Η υπάλληλος δεν φαίνεται να το πιστεύει -ευτυχώς δεν ζήτησε ληξιαρχική πράξη γάμου- αλλά την ταυτότητα της ασθενούς ή εξουσιοδότησή της. Απεγνωσμένος της είπα ότι δεν είχα μαζί την ταυτοτητά της ή εξουσιοδότηση, γιατί θεώρησα ότι δεν πρόκειται για κάποιο απόρρητο έγγραφο.

Η υπάλληλος είχε τη φαεινή ιδέα να με στείλει στη διευθύντρια, η οποία όμως δεν βρισκόταν στο γραφείο της και δεν επέστρεψε στη μισή ώρα που την περίμενα. Απελπισμένος ξαναπήγα στην υπάλληλο, η οποία ήταν αμετακίνητη και δεν παρέδιδε τη βεβαίωση γιατί «δεν ήθελε να πάρει ευθύνη», όπως δικαιολογήθηκε.

Με παρέπεμψε στην υποδιευθύντρια της υπηρεσίας, η οποία όμως και αυτή απουσίαζε από το γραφείο της!

Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα γύρισα για άλλη μία φορά, παρακαλώντας την υπάλληλο να μου δώσει το έγγραφο αφήνοντας τα στοιχεία μου. Ένα μικρό φως φάνηκε στο πρόσωπο της υπαλλήλου, η οποία πήρε την ταυτότητα, την ήλεγξε εξονυχιστικά, σημείωσε τα στοιχεία, υπογράμμισε με κόκκινο στυλό ότι είμαι ο σύζυγος της αιτούσης, πήγε το έγγραφο στην προϊσταμένη, η οποία το υπέγραψε, έβαλε την σφραγίδα και μου το έδωσε επιτέλους.

Το πιο αστείο για το τέλος. Αστείο για εσάς που διαβάζετε αυτή την Οδύσσεια, αλλά εγώ λαχτάρησα. Το έγγραφο -βεβαίωση υπέγραφε φυσικά ο αρμόδιος ιατρός, καθηγητής της χειρουργικής κλινικής του εν λόγω νοσοκομείου. Όμως, έπρεπε να βεβαιώσει το γνήσιο της υπογραφής του με τη δική της υπογραφή και σφραγίδα η διοικητική διευθύντρια του νοσοκομείου. Επειδή όμως απουσίαζε η ίδια, αλλά και η υποδιευθύντρια, τελικά το υπέγραψε η προισταμένη υποδιεύθυνσης διοικητικού!

Δεν το χωρ