«Μην φωνάζεις στο παιδί, υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να το μαλώσεις»

Ο γιος μου στην ηλικία των τεσσάρων ετών, είχε παθιαστεί με τους υπερήρωες που φορούσαν μπέρτα και πετούσαν από ουρανοξύστη σε ουρανοξύστη, αποδίδοντας δικαιοσύνη. Το αγαπημένο του παιχνίδι ήταν να δένει μία υφασμάτινη πετσέτα της κουζίνας γύρω από το λαιμό του (σε ρόλο… μπέρτας) και να πηδάει σαν ακρίδα από τον καναπέ στην πολυθρόνα περνώντας ξυστά πάνω από το τραπεζάκι του σαλονιού!

«Κωνσταντίνε θα χτυπήσεις» ούρλιαζα εγώ, «ο Σπάιντερμαν δεν χτυπάει ποτέ» επιχειρηματολογούσε εκείνος και κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες, όταν η υπομονή μου ήταν στα πάνω της. Γιατί τις άλλες, εκείνες που η

κούραση ή τα νεύρα μου χτυπούσαν κόκκινο, ο ιπτάμενος Κωνσταντίνος ήταν μια δοκιμασία που αδυνατούσα να αντέξω. Οι φωνές μου ακούγονταν σε όλη την πολυκατοικία, αλλά κατά έναν ανεξήγητο τρόπο δεν έφταναν καν στα αυτιά του… υπερήρωα που συνέχιζε ακάθεκτος τις αποστολές του.

Σε μια τέτοια φάση με είχε πετύχει κάποια στιγμή μία παιδαγωγός-σύμβουλος ψυχικής υγείας που ακούγοντας με να τον μαλώνω, με είχε κάνει… με τα κρεμμυδάκια!

«Αντί να ενθαρρύνεις την φαντασία του, τον τρομάζεις με τις φωνές σου και τελικά τον ωθείς να γίνει αντιδραστικός! Είναι λάθος! Εξήγησε του με ήρεμο τρόπο τους κινδύνους που διατρέχει πηδώντας πάνω από τα έπιπλα, βρες εναλλακτικούς τρόπους να τον μαλώσεις και να του δώσεις να καταλάβει αυτό που θες να του πεις«.

«Το έχεις δοκιμάσει και πιάνει;»

«Η δουλειά μου είναι«.

«Άσε τη δουλειά σου. Σε ρωτάω αν το έχεις δοκιμάσει σε τετράχρονο αγόρι που δένει μπέρτες γύρω από το λαιμό του και παριστάνει τον Σπάιντερμαν μέσα στο σπίτι...».

Απάντηση δεν είχα πάρει αλλά την ίδια κιόλας μέρα είχα δοκιμάσει να εφαρμόσω την συμβουλή της παιδαγωγού.

«Κωνσταντίνε μου ο Σούπερμαν, φοράει μια ειδική στολή που την έχει μόνο εκείνος και τον βοηθάει να στηρίζεται σε ψηλά κτίρια χωρίς να κινδυνεύει να πέσει και να χτυπήσει. Η πετσέτα της κουζίνας που φοράς εσύ δεν μπορεί να σε προστατεύσει και υπάρχει φόβος να τραυματιστείς» του είχα εξηγήσει με μειλίχιο χαμόγελο.

Με είχε κοιτάξει με μάτια γουρλωμένα, είχε σουφρώσει τα χείλια του και πηδώντας πάνω στον πάγκο της κουζίνας μου είχε απαντήσει:

«Πού την είδες την πετσέτα της κουζίνας; Ο μανδύας μου είναι. Και είναι μαγικός«.

Είχα εγκαταλείψει εκεί την «εναλλακτική» προσπάθεια… μαλώματος, συνεχίζοντας να του βάζω τις φωνές κάθε φορά που έβλεπα ότι το παράκανε. Όχι γιατί είμαι κατά των ειδικών. Κάθε άλλο. Θεωρώ όμως πως το κάθε πρόβλημα έχει μία και μοναδική λύση, όπως ο καθένας από εμάς έχει μία και μοναδική προσωπικότητα. Οι γενικεύσεις βασισμένες σε θεωρητικές γνώσεις, χωρίς να εξετάζεται ξεχωριστά η κάθε περίπτωση, όχι μόνο δεν αποδίδουν αλλά συχνά μπορούν να κάνουν και ζημιά…

Κάτι δικά μου…

thisismarias.com