Μιά κυβέρνηση που ζει σε «παλάτι στην άμμο»…

Κάτι σαν κατάρα της μάγισσας από τα παραμύθια που μας τρόμαζαν παιδιά κουβαλάει αυτή η κυβέρνηση. Εντάξει μην αρχίσετε οι εναπομείνασες και εναπομείναντες Συριζαίοι του βολεμένου κομματικού «στρατού» να βρίζετε και να χυδαιολογείτε. Έγραψα κάτι «σαν κατάρα».

Μέσα σε μόλις δύο μήνες, αν δεν το καταλάβαμε, σχεδόν καταστράφηκε η μισή Αττική. Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει την τεράστια πυρκαγιά του Αυγούστου που ξεκίνησε από τον Ωρωπό και έφτασε μέχρι τη Σαρωνίδα και τα «σύνορα» του Μαραθώνα! Οι επιστήμονες ειδικοί περί το περιβάλλον το επισήμαναν δραματικά. Το φυσικό «κλιματιστικό»

του λεκανοπεδίου τέθηκε εκτός λειτουργίας με τον αφανισμό του πευκοδάσους. Αν έχετε προσέξει, αν έχετε νιώσει πιό σωστά, η ζέστη του Σεπτεμβρίου στην Αθήνα μέσα στην πόλη ήταν αφύσικη. Με την έννοια του «πνιγμού», Παρ ότι το θερμόμετρο έδειχνε 35 βαθμούς η αίσθηση ήταν πραγματικού καύσωνα τουλάχιστον πέντε βαθμούς πάνω. Να το χαλασμένο «κλιματιστικό» που λέγαμε.

Κι έρχεται το ελληνικό «Έξον Βαλντέζ» στον Σαρωνικό με πρωταγωνιστές όλους αυτούς τους πολιτικούς «κλόουν» να κάνουν πλάκα και να προσπαθούν να κρυφτούν όπως η στρουθοκάμηλος. Η «κατάρα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ χειροτερεύει. Μετά το δάσος καταστρέφεται και η θάλασσα. Και ο αρμόδιος υπουργός ναυτιλίας ενώ γνωρίζει τι έχει συμβεί φεύγει γιά κυβερνητικό ταξίδι στο Λονδίνο, ενώ ο αψίκορος συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος παίζει στο καζίνο σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ένας κ. Παπαχριστόπουλος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ ισχυρίζεται ότι η θάλασσα που πήγε γιά μπάνιο στον Σαρωνικό είναι…καθαρή. Μιά κυβέρνηση που ζει στον δικό της μικρόκοσμο. Στο δικό της «παλάτι στην άμμο». Στη δική της μέθη της εξουσίας. Σαν την ορχήστρα του Τιτανικού. Το υπερωκεάνιο βούλιαζε μετά την πρόσκρουση στο παγόβουνο και αυτή έπαιζε αμέριμνη βαλς. Αυτό που λέει ο λαός «πέρα βρέχει».

Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα, προσωπικά δεν με πιάνει απόγνωση – που κανονικά αυτό θα έπρεπε – αλλά δυναμώνω. Αντιστέκομαι. Πεισμώνω. Αγωνίζομαι για να μη χάσω την αξιοπρεπειά μου. Γιατί όπως μου έγραψε σε ένα συγκλονιστικό μήνυμα ψυχής η διαδικτυακή φίλη μου Σοφία Φ. «όπου δημιουργεί η αφοσίωση και το συναίσθημα, πάντα κάτι εκπληκτικό βγαίνει».

Και ως παλιός σινεφίλ, θυμάμαι τη ρέπλικα να λέει στον Blade Runner στην ομότιτλη ταινία «δηλαδή όλα αυτά που έζησα, οι εμπειρίες που απέκτησα μέσα στα χρόνια, θα χαθούν όπως ένα δάκρυ στη βροχή;» Η προσωπική μου απάντηση είναι ένα ηχηρό «όχι». Δεν θα αφήσω να χαθεί μέσα στην ευτέλεια των ημερών τίποτα από αυτά που με τόσο κόπο κέρδισα μιά ζωή. Δεν θα επιτρέψω σε μιά «ορχήστρα» να μου επιβάλει τη δική της κακόηχη «μουσική».