Με ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…

Δεν είναι βαρύγδουπο, είναι απλώς η πραγματικότητα. Η χώρα διέρχεται περίοδο πολιτικής ανωμαλίας .

Η πολυετής ατομική ή οικογενειακή περιπέτεια του καθενός είναι φανερό πως έχει αμβλύνει, νεκρώσει, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά μας.

Κυριαρχεί ένας πανικόβλητος ατομισμός, μια τρομώδης περιχαράκωση του καθενός στα δικά του, πώς να τα βγάλει πέρα, μετράει πολύ καιρό πια αυτή η ταλαιπωρία -και φως στο τούνελ ουδαμώς .

Έχουμε περιπέσει σε αφασία.

Και εν τω μεταξύ η χώρα

διαλύεται κι εμείς είτε παρακολουθούμε το «θέαμα» ως τρίτοι, είτε -ακόμη πιο πολύ- δε θέλουμε ούτε να δούμε ούτε να μάθουμε, ούτε καν να καταλάβουμε .

Το φθινόπωρο του ’11 ο Γιώργος Παπανδρέου απώλεσε την εξουσία .

Το ίδιο του το κόμμα, η κυβέρνησή του, μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο το ατύχημα του δημοψηφίσματος να καταλήξει στο δυστύχημα της εξόδου από το ευρώ, ήραν την εμπιστοσύνη τους στον τότε πρωθυπουργό.

Και κείνος έλαβε «το μήνυμα» και εκών άκων, πάντως λειτουργώντας θεσμικά, παρέδωσε.

Η χώρα απέκτησε κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης γιατί έκτακτες ήταν οι περιστάσεις . Ο σοβαρός κυβερνητικός, κοινοβουλευτικός δημοκρατικός κραδασμός αποσοβήθηκε .

Το καλοκαίρι του ’15 η χώρα είναι κατ΄ουσίαν ακυβέρνητη.

Στην εξουσία βρίσκεται συνασπισμός δύο κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με συγκολλητική -κατά δήλωσή τους- ουσία, μια αντιμνημονιακή ατζέντα την οποία όμως και τα δύο κόμματα έχουν παραβιάσει πλέον -καθώς διαπραγματεύονται την υπογραφή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου.

Ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ -32 με 35 βουλευτές – κάνουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, τσαλιμάκια ή (κατά το αγοραίον και σαλονικιώτικο) «γκομενλίκια», καθώς και στο κυβερνών κόμμα παραμένουν και αντιμνημονιακά εξακολουθούν να ψηφίζουν, γιατί είναι οι ωραίοι της παρέας.

Οι καλύτεροι είναι οι βουλευτές των ΑΝΕΛ, οι πλέον επιθετικοί αντιμνημονιακοί , οι οποίοι συντεταγμένα ψηφίζουν μνημονιακά και εν τω μεταξύ κερδίζουν και ένα υπουργείο.

Εν τω μεταξύ υπάρχει και το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ που θέλει κι εκείνο να ΄χει λόγο, όπερ συγκλήθηκε η Κεντρική Επιτροπή.

Αν σε άλλη χώρα της Ευρώπης υπάρχει κόμμα και κυρίως κυβερνών που να προβληματίζεται για το ενδεχόμενο παραβίασης των μαρξιστικών αρχών κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας, παρακαλώ θερμά να μου υποδειχθεί .

Διαβεβαιώνω δε προκαταβολικά πως δεν υπάρχει, η κατάρρευση το ’89 Σοβιετικής Ένωσης και ανατολικού μπλοκ άλλαξε καθοριστικά την ατζέντα όλων των ευρωπαικών αριστερών κομμάτων -ακόμη και των ολίγιστων που είχαν μείνει πιστά στη Μόσχα.

Κι΄ όμως στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ «τα είδαμε όλα και τα ακούσαμε όλα».

Αλλά κι εδώ στα τσαλιμάκια και «γκομενλίκια» καταλήξαμε κι αφού συμφωνούντες και διαφωνούντες με τη γραμμή της ηγεσίας και πάλι φίλοι ήταν από την επομένη, ποσώς και οι συσχετισμοί και οι διαφωνίες.

Περίεργο πράγμα. Στο -κατά τον ΣΥΡΙΖΑ -φθαρμένο, παλιό πολιτικό σύστημα είχαμε μάθει πως η διαφωνία έχει ευθύνη και έχει και ποινή απώλειες .

Στο νέο, με κύριο εκπρόσωπο το ΣΥΡΙΖΑ, είναι αλλιώς.

Και με συγχωρείτε για τον κυνισμό, αλλά στην κυβέρνηση της «πρώτης φορά Αριστεράς» η συνταγή εκ του αποτελέσματος –αδιάφορο οι προθέσεις – είναι, συμφωνώ ή διαφωνώ την καρέκλα δεν αφήνω.

Ποσώς αν αυτό συντελεί στην ακυβερνησία, δε βαριέσαι όλοι σύντροφοι είμαστε .

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος . Εννοώ την περίπτωση του Γιάννη Βαρουφάκη.

Είναι εκπληκτική ,από την πρώτη στιγμή η δημοσιότητα της οποίας χαίρει εντός και εκτός χώρας.

Γιατί είναι ωραίος φωτογενής και σικάτος; Μπορεί .

Γιατί είναι εξαίρετος οικονομολόγος; Ισως αλλά δεν αρκεί .

Γιατί έχει άκρες; Αυτό ναι, είναι ισχυρό επιχείρημα.

Γιατί είχε, έχει και διεκδικεί ρόλο; Αυτό κι αν είναι ισχυρότατο επιχείρημα .

Βλάπτει την κυβέρνηση; Κατά τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Φίλη, και όχι μόνον, «προκαλεί σύγχυση».

Αλλά τότε γιατί ο πρωθυπουργός τον κάλυψε απολύτως προχθές στη Βουλή ;

Ελα μου ντε.

Διάβασα ένα παραπολιτικό . Πως για την κάλυψη που παρείχε ο πρωθυπουργός στον κ. Βαρουφάκη απαντώντας στην ερώτηση της Φώφης Γεννηματά, ο πολύπειρος και εγνωσμένου χιούμορ βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Κρεμαστινός σχολίαζε λέγοντας πως, ίσως, έχει μαγνητοφωνήσει και τον πρωθυπουργό.

Εγώ θα συμπλήρωνα, se non e vero e ben trovato, δηλαδή: ακόμη κι αν δεν είναι αλήθεια, είναι εύστοχο .

Ή το άλλο, τη μνημειώδη ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» .

Για πόσο όμως κ. πρωθυπουργέ;