Μακάρι αυτό να είναι το τελευταίο σκληρό καλοκαίρι στις ζωές μας

Άλλο ένα καλοκαίρι της ζωής μας παίρνει το δρόμο του για να κάνει ακόμη πιο βαθιές τις ρυτίδες της ψυχής μας. Τι τρυφερή έκφραση Χριστέ μου, αυτή που άκουσα από το στόμα ενός αδελφικού φίλου ένα ανοιξιάτικο απομεσήμερο πίνοντας καφέ μαζί του. Οι ρυτίδες της ψυχής μας! Με τα όμορφα και τα άσχημα. Με την ελπίδα και την απόγνωση. Με τη χαρά και τη λύπη. Με τη δικαίωση και την απογοήτευση. Με όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στην Ελλάδα του 2015 που ψυχορραγεί.Σήμερα με μισό αιώνα και λίγο παραπάνω στους ώμους, με το άγχος και τις ευθύνες για τη διατήρηση της εργασίας, την επιβίωση της οικογένειας, την ηθική στήριξη των αδύναμων συγγενών και φίλων ψάχνω λίγες στιγμές για εμένα. Γιά να πάρω την πολυπόθητη ανάσα, όπως ο βουτηχτής στην επιφάνεια μετά το βυθό. Πιέζομαι τρομακτικά να πάρει η ευχή, όπως και πολλοί συνάνθρωποί μου (όχι όλοι).Πώς τα καταφέρνουν κάποιοι επαγγελματίες λαμόγια στη δημοσιογραφία ή το δημόσιο, σε ορισμένα ελεύθερα επαγγέλματα ή αρκετοί «αεριτζήδες», να μην έχει μετακινηθεί ούτε ίντσα ο δείκτης της ευμάρειας και η τεμπελιά τους είναι αδιανόητο! Ας μην παρασυρθώ, όμως, από ευτελείς σκέψεις.Κάθισα πριν λίγο σε έναν απόμερο βράχο στην παραλία. Κλείνω τα μάτια, αφήνω την αρμύρα της θάλασσας και τον ήλιο να χαράξουν και τις ρυτίδες του προσώπου μου και αναπολώ τα αλησμόνητα παιδικά καλοκαίρια. Τέτοιες μέρες που τελειώναμε το σχολείο. Έχω γράψει τόσες φορές γιά τη γειτονιά μου, τα φιλαράκια της παλιοπαρέας, τη μπάλα στις αλάνες, τα παιχνίδια στην παραλία, τα μαγικά βράδια με τα πάρτι, τα θερινά σινεμαδάκια, τους έρωτες -που δεν θέλω να το ξανακάνω. Θα καταντήσω αηδία για όποιον διαβάζει τις σκέψεις μου, αλλά και κάποια στιγμή θα χάσουν την αξία τους οι μνήμες.Φεύγοντας βρίσκω μιά «μαλλιαρή», όπως την έλεγαν οι παππούδες και οι γονείς μας, αυτό το βότσαλο που έχει «τρίχες» και κάνω μιά ευχή. Το έθιμο της «μαλλιαρής» επιτάσσει η ευχή που κάνεις την ημέρα του Αγίου Πνεύματος να είναι τόσο μικρή και ταπεινή, ώστε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι να ακουστεί το μπλουμ στα κύματα που την πετάς. Έτσι στα τρία δευτερόλεπτα της… «πτήσης» η ευχή μου είναι μόνο πέντε λέξεις «μακάρι να μην πονέσουμε άλλο».Ελπίζω αυτή η de profuntis εξομολόγηση «να πιάσει τόπο» και οι ευχές όλων – όποιες κι αν είναι – να ενωθούν και να φτάσουν εκεί που πρέπει.Μακάρι αυτό να είναι το τελευταίο σκληρό καλοκαίρι στις ζωές μας. Μακάρι…