Λυσσάξατε με τη Γκερέκου ρε κανίβαλοι

Δεκαετία του 80 ήταν θυμάμαι, εν μέσω ανείπωτης πολιτικής πόλωσης με κωλόσπιτα, κούτες pampers, αποστάτες δρακουμέλ και κάθαρση από τη μία, με sex symbols Καίτη Φίνου και Ελένη Φιλίνη και macho πρότυπα τους αξεπέραστους Στάθη Ψάλτη και Σταμάτη Γαρδέλη από την άλλη, όταν πρωτοαντιλήφθηκα στο περίπου τι εστί πολιτική, ελέω του βαθειά πολιτικοποιημένου πατέρα μου και πώς παίζεται το λατρεμένο μπάσκετ, ελέω του τιτάνα Νίκου Γκάλη.

Ακόμα τριγυρίζει στα αυτιά η ενδελεχής

απάντηση παλαιού πολιτικού συντάκτη σε στούντιο της συχωρεμένης της ΕΡΤ-1, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ: «Μα σε τι διαφέρουν το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία;».
«Η ΝΔ είναι φύση συντηρητικό κόμμα, με προσήλωση της στην μεικτή οικονομία και έμφαση στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους. Το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με στόχο τις εκτεταμένες εθνικοποιήσεις, αναδιανομή του εισοδήματος ώστε να μειωθούν οι ανισότητες, η απεξάρτηση από τις ΗΠΑ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κατ’ ακολουθία αγώνας για εθνική ανεξαρτησία».

Σε απλά ελληνικά, βέρα πενηνταράκια εξηγεί το μυαλό του μέσου έλληνα: «Θες κράτος παντού ακόμα και στη χέστρα που αφοδεύεις, να σου δίνει διπλωμένο χαρτί υγείας; Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ. Θες ελεύθερη αγορά με κράτος ελεγκτή έξω από το WC που ενεργείσαι, να παρεμβαίνει αν στραβώσει κάτι κατά τη διάρκεια της κένωσης ή της ούρησης; Ψηφίζεις ΝΔ».

Μεγαλώνοντας κι άλλο, κατάλαβα βίαια και ωμά ότι η κόλαση είναι άδεια κι όλοι οι διάβολοι είναι εδώ, που έλεγε ο Σαίξπηρ κι ότι κάποιοι είναι φτυστοί σα δυο σταγόνες βροχής που έλεγε κι ο Μαζωνάκης. Κυνισμός, απότομη προσγείωση, βέρτιγκο και ξενέρωμα μαζί. Και μέσα σε κάθε κυνικό άτομο, λυπάμαι που το λέω, αλλά υπάρχει ένας απογοητευμένος ιδεαλιστής.

Μια πρώτη ομοιότητα είναι το κοινό έτος ίδρυσης των δύο κομμάτων (1974) και το γεγονός ότι οι ηγέτες και ιδρυτές τους Ανδρέας Παπανδρέου και Κων/νος Καραμανλής επέστρεψαν και οι δύο από το εξωτερικό, ο μεν πρώτος από τη Σουηδία όπου είχε καταφύγει μετά την απελευθέρωσή του από τις φυλακές της χούντας, ο μεν δεύτερος από το Παρίσι, όπου ζούσε αυτοεξόριστος.

ΠΑΣΟΚ – ΝΔ εναλλάσσονταν στην εξουσία κάνοντας τα ίδια λάθη, καρμπόν, κατ εικόνα και καθ ομοίωση, σαν μωρά που διέπονται από έναν άκρατο μιμητισμό και τζαναμπέτικη ζήλεια. Λάθη ταργωδία. Δάνεια ο ένας, δάνεια κι ο άλλος. Διόριζε όποιον μίλαγε ελληνικά ο ένας, διόριζε κι ο άλλος. Siemens ο ένας, Siemens κι ο άλλος. Ατιμωρησία, χρηματιστηριακός τζόγος και θλιβερή αξιακή αλλοτρίωση, προεκλογικό και μετεκλογικό συνεχές μανιπουλάρισμα, κράτημα γερό από τα αρχίδια του κοσμάκη με υποσχέσεις διορισμού ολόκληρου του γενεαλογικού δέντρου του κάθε καψερού, ήταν στην ημερήσια διάταξη και πρακτική των δύο δίδυμων σχηματισμών, χωρίς παρεκκλίσεις από τη ρότα της χρεοκοπίας.

Και τα δύο κόμματα, έχοντας ιδεολογικές διαφορές στην ιδρυτική τους διακήρυξη και μόνο, είναι ταυτισμένα με την ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Υπήρξαν λίγα (νοθευμένα) καλά κατά την άσκηση των πολιτικών τους. Δεν ισοπεδώνουμε τα πάντα, αλλά δεν είναι και για πανηγυρισμούς. Παρά τις στρεβλές και κουτοπόνηρες κατά βάση πολιτικές τους, ενίοτε πέτυχαν και (Πύρρειες όπως αποδείχτηκαν) νίκες. Οδήγησαν για παράδειγμα σε αμφιλεγόμενη άνοδο του ΑΕΠ από το 1974 ως το 2009, στην ένταξη στην ΕΟΚ, στο γεγονός ότι η χώρα απήλαυσε πρωτοφανείς για την ιστορία της συνθήκες δημοκρατίας, στο ότι πατάχθηκε ο αποκλεισμός που δημιουργήθηκε μετά τον Εμφύλιο για ένα σημαντικό τμήμα των πολιτών και ότι δημιουργήθηκε μια ευρεία μεσαία τάξη, μεγάλη κοινωνική κινητικότητα, ένα στοιχειώδες κράτος κοινωνικής πρόνοιας. Δυστυχώς όμως τα καλά νέα κάπου εδώ τελειώνουν. Όλα τούτα χτίστηκαν με δανεικά. Και με δανεικά κανείς ποτέ δεν γ@μησε.

Κι αν το έκανε, τώρα το πληρώνει. Ακριβά.
Τα πολλά, τερατώδη, διαχρονικά λάθη της πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΝΔ είναι αυτά που δικαίως κυριαρχούν στη συνείδησή μας και που τους κάνουν να φαντάζουν στο μυαλό μας ως σάρκα μία. Οι παθογένειες του μεταπολιτευτικού συστήματος και ο στρεβλός τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκαν τα επίπλαστα καλά ή λειτούργησε το πελατειακό κράτος και το πολιτικό σύστημα επί 40 χρόνια σερί, είχαν ως αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη μαμά χρεοκοπία. Στη γκιλοτίνα. Από τους ένθεν κακείθεν δήθεν διαφορετικούς.

Ίδιοι κι απαράλλαχτοι κομματικοί σωλήνες που από τα εφτά πράγματα που δεν πρέπει να έχεις για να διάγεις έναν έντιμο βίο κατά τον Μαχάτμα Γκάντι, αυτοί δίδαξαν και τα 7, πανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή:

Πλούτο χωρίς μόχθο
Γνώση χωρίς χαρακτήρα
Πολιτική χωρίς αρχές
Απόλαυση χωρίς συναίσθημα
Εμπόριο χωρίς ήθος
Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά
Αγάπη χωρίς θυσία…

Οπότε μην κλαίτε και μη λυσσάτε που πήγε η Γκερέκου στη ΝΔ. Το πρώτο και το τελευταίο pampers της συσκευασίας, είναι μέρη του ίδιου κουτιού. Ούτε να χαίρεστε κάποιοι. Δεν είναι και για πανηγυρισμούς. Μάλλον για τα πανηγύρια είναι.

ΥΓ: Κύριοι το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε κι όχι η ΝΔ, όχι λόγω της ανύπαρκτης διαφορετικότητάς τους , αλλά για δύο συγκυριακούς, σχεδόν κωλοφαρδίστικους λόγους:

Επειδή το 2009, ενώ χανόμασταν υποσχόταν φράγκα και αραπίνες λάγνες ερωτιάρες στο ληθαργικό εκλογικό σώμα που για πρώτη φορά προδόθηκε τόσο εξώφθαλμα. Και για το λαό μια φορά προδότης, πάντα προδότης. Η ΝΔ απλά στάθηκε τυχερή όσον αφορά το timing της σκασίματος της μεταπολιτευτικής φούσκας.

Επειδή κυβέρνησε περισσότερο.

*Follow on twitter: @AlexisPolitis