Κριτήρια αξιολόγησης: στοιχεία αυτοβελτίωσης ή στοιχειά της ελληνικής εκπαίδευσης;

Συχνά, τώρα τελευταία, ακούγεται ο όρος ‘κριτήρια’ και ακόμη συχνότερα συνοδεύεται από τη λέξη ‘αξιολόγηση’ και όλο μαζί προκαλεί σοκ (ενίοτε και δέος) στους εκπαιδευτικούς  (όλων των βαθμίδων, αλλά το πλείστον της Α/θμιας και Β/θμιας εκπαίδευσης) καθώς η σύγχυση της έννοιας και του σκοπού που ευαγγελίζεται, προηγείται της κατανόησης αλλά και του οφέλους που έπεται από την εφαρμογή της. Φυσικά, για όλη αυτή την παρ-εξήγηση, δεν ευθύνονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί αλλά ένα σύστημα (μέρος του οποίου αποτελούν και οι ίδιοι), μέσω του οποίου

προβλήθηκαν κατά καιρούς, λάθος αξίες, ιδανικά, προσωπικοί και επαγγελματικοί στόχοι. Πιο συγκεκριμένα:

-Όσοι υπηρετούν σήμερα τη δημόσια εκπαίδευση (θα) βρίσκονται στη δεινή (ή μήπως ευχάριστη;) θέση να αποδείξουν τη διδακτική τους ικανότητά και την αποτελεσματικότητά τους μέσω του έργου που θα παρουσιάζουν.

-Το έργο τους θα εκτιμάται (τι ωραία λέξη…) από ειδικούς επιστήμονες και θα αποτελεί λόγο και εφαλτήριο σταδιακής ‘ανωτεροποίησής’/ εξέλιξής τους.

-Το προσδοκώμενο όφελος απ’ αυτή τη διαδικασία θα είναι η βελτίωση του επιπέδου των μαθητών, καθώς αυτοί θα είναι οι άμεσοι αποδέκτες (αλλά και οι αποδείξεις) του έργου των εκπαιδευτικών.

Πιο αναλυτικά;;;

-Θα πρέπει να θεσπιστούν συγκεκριμένα κριτήρια για τη διδακτική ικανότητα - γνωστά εκ των προτέρων, στην αρχή κάθε διδακτικής χρονιάς- βάσει των οποίων θα κινείται το σύνολο των εκπαιδευτικών της χώρας. Η αυτονόητη περάτωση της ύλης δεν αποτελεί κριτήριο ενώ θα πρέπει να προωθείται η περαιτέρω ανάλυση, παρακίνηση και ενδοσκόπηση των γνωστικών και κινητικών αντικειμένων που διδάσκονται, μέσω σύγχρονων, πρωτότυπων, πρωτοποριακών μεθόδων .

-Η ‘ανωτεροποίηση’/εξέλιξη των εκπαιδευτικών θα πρέπει να συνδέεται με το ποσοστό κατάκτησης των κριτηρίων στο τέλος κάθε χρονιάς αλλά και τη διάρκεια στο χρόνο, ώστε να αποκλείεται το τυχαίο γεγονός.

-Οι επιτυχίες των μαθητών (εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση) αλλά και η εν γένει κίνηση και φήμη του σχολείου (σε διαγωνισμούς, καλλιτεχνικές και αθλητικές δραστηριότητες)  θα πρέπει να αποτελεί βασική μέριμνα των διδασκόντων/μαθητών/γονέων.

Ο όρος ‘αξιολόγηση’ θα συνδεθεί άμεσα με την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, καθώς θα ανοίξει δίαυλος επικοινωνίας, όπου θα παρέχονται επιμορφωτικά (όχι εικονικά αλλά ουσιαστικά) σεμινάρια και διαλέξεις προς τους εκπαιδευτικούς. Με αυτόν τον τρόπο, θα δίνεται μια ευκαιρία και στους πανεπιστημιακούς να συνδεθούν με την κοινωνία και να εξετάσουν την αποτελεσματικότητα των νέων μεθόδων που προτείνουν ως ειδικοί, ενώ παράλληλα θα μπορούσε αυτή η σύνδεση να αποτελεί και κριτήριο για τη δική τους εξέλιξη.

Εικονική πραγματικότητα, σενάριο επιστημονικής φαντασίας  ή μήπως αδήριτη ανάγκη να αλλάξει επιτέλους η εικόνα της δημόσιας εκπαίδευσης (προς όφελος όλων) ; Το σίγουρο είναι πως η αξιολόγηση δεν θα πρέπει να αποτελεί τον άνωθεν ‘μπαμπούλα’ που θα τιμωρεί όποιον εκτρέπεται από το στόχο αλλά την έσωθεν ‘νεράιδα’ που θα ανταμείβει όποιον προσπαθεί