Κράτα με!

Ερχόσουν σ΄εκείνη από πολύ μακριά και από το ίδιο μακριά ερχόταν εκείνη σε σένα. Σε ονειρεύτηκε πολύ πριν σε γνωρίσει.

Σε περίμενε. Ακόμα και τότε που νόμιζε πως δεν την αφορούσες, πως δεν ήταν ακόμα έτοιμη ή πως δεν ήταν αυτά γι αυτήν. Αλλά και αργότερα , όταν γνώριζε καλύτερα αλλά φοβόταν. Υπήρξαν φορές που σ΄ένιωσε σαν απειλή. Άγνωστο ακριβώς σε τι.

Και  να που έφθασες . Έσκασες σαν χρωματιστό , χαρούμενο πυροτέχνημα, στο θόλο τ΄ουρανού μας. Πρώτα σε άκουσε και μετά σε είδε. Στην αρχή μπορούσες μονάχα να αισθάνεσαι, μια βροχή από τα δικά σου πρωτόγνωρα συναισθήματα και ας μην

ξεχώριζες ποια  ήταν τα δικά σου και ποια  τα δικά της. Εσύ και εκείνη ένα, τότε.

Άρχισες να γνωρίζεις τον κόσμο μας, μυρίζοντας το δέρμα της , το στήθος, την ανάσα , τα μαλλιά της . Εκεί ήταν  το σπίτι σου . Ήθελες να σε κοιτά κατάματα. Άρχισες και εσύ να την κοιτάς και να κρατάς το είδωλό της μέσα σου.

Πλησίαζες τον έξω κόσμο, μέσα από τον κτύπο της καρδιάς της.

Τα ζαρωμένα μικρά χεράκια σου , όταν έσφιγγαν με όλη τη δύναμη σου  να κλείσουν το δάχτυλό της , ψιθύρισαν την πρώτη σου λέξη. »Κράτα με » . Το γοερό σου , απαρηγόρητο κλάμα πάλι είπε την ίδια λέξη, » κράτα με΄΄.  Κράτα με να μην πέσω αλλά και κράτα με ,  δηλαδή στήριξε με.  Φοβόσουν. Μ΄ένα φόβο βαθύ και άνισο για το μικροσκοπικό σου μέγεθος.  Φοβόσουν όταν πεινούσες, όταν κρύωνες, όταν άκουγες τους παράξενους και ενοχλητικούς θορύβους μας,  φοβόσουν το δυνατό φως. Φοβόσουν μήπως χαθεί και χαθείς και εσύ μαζί.   Υπήρξαν φορές που δυσκολεύθηκε να διαβάσει τον φόβο σου. Αυτόν τον πιο κοινότυπο από όλους τους φόβους του ανθρώπου, τον φόβο του αφανισμού. Τον πιο συνηθισμένο και την ίδια στιγμή περισσότερο λησμονημένο και κρυφά  απωθημένο, αφού το αντίκρυσμα του πολλές φορές σπέρνει πανικό.

Ήσουν τόσο δικαιολογημένος. Πόσο διαφορετικά έγιναν όλα για σένα μέσα σε λίγο χρόνο. Γεννήθηκες και άφησες με μια σκουντιά μια ζεστή, γαλήνια , προστατευμένη φωλιά για να μπεις σ΄ένα κόσμο ανίκοιο και μεγάλο  , σαν στόμα μεγάλης φάλαινας.

Σε ένιωθε , σε καταλάβαινε και γι΄αυτό ακριβώς, ήσουν χωρίς να το ξέρεις απέραντα τυχερός. Μεγάλωνες μέσα στην αγκαλιά της, στα δάκρυά της, στα ξέμπλεκα μαλλιά της. Πόσες και πόσες φορές δεν  είχες αποκοιμηθεί με την παλάμη σου στο μάγουλο της , πάνω στα γόνατα της. Εσύ και εκείνη  ένα, ακόμα τότε. Σ΄έτρεφε.

Μεγάλωνες και μαζί σου μεγάλωνε και εκείνη για να σε χωρέσει.  Στο δρόμο κατάλαβε πως έπρεπε να ανοίξει για να χωρέσει όλα τα δικά σου και τα δικά της. Ο κόσμος άλλαζε , ο χρόνος  άλλαζε και εσύ ξαναφώναξες »κράτα με».

Ήθελε να σε γνωρίσει . Κατάλαβε πως για να σε γνωρίσει και να σε κρατήσει χωρίς να σε εγκλωβίσει, έπρεπε να φθάσει λίγο πιο πάνω και πιο ψηλά . Κάπως καλύτερα να προσαρμοστεί στις ανάγκες σου .  Όσο τα κατάφερνε και τα κατάφερνε γιατί είχε κλείσει σε μυστικό ντουλάπι τον παραπανίσιο εγωισμό,  τόσο ο κόσμος γινότανε φιλικός και ασφαλής , γεμάτος εκπλήξεις και προκλήσεις.

Ήταν διαθέσιμη. Ήταν εκεί. Ήταν ευλίγιστη σαν